این بمب ژاپنی قدرت قتل‌عام‌ ۳۰۰هزار نفر را دارد!

اخیراً، هنگامی که ژاپن اولین هشدار خود را در مورد یک “ابر زمین لرزه” احتمالی صادر کرد، هارولد توبین، زلزله شناس در ایالت واشنگتن، نگران شد. این هشدار پس از وقوع زمین لرزه ای به بزرگی 7.1 ریشتر در جزیره کیوشو در جنوب ژاپن صادر شد، اگرچه این زمین لرزه خسارات زیادی در پی نداشت و ارتفاع بزرگترین موج سونامی تا زانو بود، اما نگرانی اصلی در جای دیگری بود.

به گزارش خبرآنلاین، زلزله شناسان بیشتر نگران این بودند که این زمین لرزه فشاری را ایجاد کند که باعث انفجار بمبی در ساحل شود: گسل نانکای ژاپن که شاید خطرناک ترین گسل این کشور باشد. بر اساس برآوردهای دولت ژاپن، این منطقه پتانسیل ایجاد امواج سونامی به ارتفاع 30 متر و مرگ نزدیک به 300000 نفر را دارد.

اما آیا یک زلزله کوچکتر نشان دهنده وقوع زلزله بزرگتری است؟ هیچ کس نمی تواند با اطمینان بگوید، اما احتمال آن صفر نیست. توبین گفت: «این دقیقاً همان چیزی است که من را گاهی شب ها بیدار نگه می دارد.

خطرناک ترین اشتباه آمریکا

توبین گفت: «ما چنین پروتکلی در این زمینه نداریم. اگرچه یک گسل خطرناک مشابه در آمریکا وجود دارد: منطقه فرورانش Cascadia، که به گفته آژانس مدیریت اضطراری فدرال ایالات متحده، یک زلزله 9 ریشتری روی گسل Cascadia و سونامی ناشی از آن حداقل 14000 نفر را می کشد.

اما اگر زلزله‌ای کوچک‌تر، مانند زلزله‌ای که اخیراً در ژاپن دیده شده، در نزدیکی کاسکادیا رخ دهد، زلزله‌شناسان باید تصمیم بگیرند که آیا و چگونه به مردم هشدار دهند.

توبین سال‌ها به این سناریو فکر می‌کرد: اگر شواهدی در مورد احتمال وقوع یک زلزله ویرانگر پیدا کرد، چگونه باید زنگ خطر را به صدا در آورد؟ خودش در این باره گفت: در شرایطی که تضمینی وجود ندارد، نمی خواهید وحشت تخلیه جمعی ایجاد کنید؛ بلکه می خواهید به مردم گوشزد کنید که خیلی خوشحال باشند و کمی هوشیار باشند.

دوراهی او کمی عجیب است. زیرا اگرچه محققان بر روی علل یا آزمایش‌های زمین‌لرزه در خطرناک‌ترین مناطق لرزه‌خیز دنیا تمرکز می‌کنند، اما هنوز چیزی ثابت نشده است و حتی زمانی که احتمال وقوع زلزله از نظر آنها زیاد است، احتمال وقوع آن ممکن است زیاد باشد. . هنوز کم است. خود این موضوع شبهات زیادی را در مورد زمان اعلام هشدار زلزله ایجاد کرده است.

زلزله تاریخی کاسکادیا

در 26 ژانویه 1700، زمین لرزه ای بر روی گسل کاسکادیا بیش از یک متر جنگل را مستقر کرد و اندکی پس از آن، سونامی 30 متری با سرعت 32 یا 48 کیلومتر در ساعت از منطقه عبور کرد. کارشناسان می دانند شدت این زمین لرزه کمتر از 8.7 ریشتر نبوده است. زیرا آنقدر قوی بود که امواج آن به نقاط مختلف جهان از جمله ژاپن می رسید.

چندی پیش، توبین و ده ها دانشمند دیگر با قایق به سمت قبرستانی از درختان سرو رفتند که 324 سال پیش مرده بود. دانشمندان هنگام بازدید از این جنگل به دنبال شواهد زمین شناسی این زمین لرزه بودند و گاهی از قایق بیرون می پریدند و شواهدی از جمله درخت کاج 300 ساله را استخراج می کردند.

برایان آتواتر، زمین شناس بازنشسته USGS که ناوگان قایقرانی را رهبری می کرد، گفت: «برخی از بهترین شواهد برای سونامی 1700 از نانکای ژاپن آمده است. آتواتر از این شواهد استفاده کرد، گیاهان مدفون در شن و ماسه های رسوب شده توسط سونامی، و حلقه های درختی از درختان سرو واشنگتن برای گردآوری شواهدی از آن سونامی.

تحقیقات دنی برادرز، ژئوفیزیکدان USGS نشان می دهد که در 14000 سال گذشته، حداقل 30 زمین لرزه بزرگ در بخش هایی از کاسکادیا رخ داده است و به طور متوسط، حداقل هر 450 تا 500 سال یک بار یک زلزله بزرگ در آنجا رخ می دهد.

رابرت ازل، مدیر مدیریت اضطراری ایالت واشنگتن گفت: «این بدترین فاجعه طبیعی در تاریخ آمریکا خواهد بود.

سوال اصلی اکنون برای زلزله شناسان این است که چگونه می توان چنین زلزله ای را در آینده پیش بینی کرد. تحقیقات در حال توسعه نشان می‌دهد که گسل‌هایی مانند Cascadia و Nankai ممکن است سیگنال‌های هشدار ارسال کنند: سیگنال‌هایی مانند یک زلزله کوچک‌تر به عنوان یک شوک اولیه، یا یک غرش ظریف که فقط توسط حسگرها قابل تشخیص است، چیزی که دانشمندان آن را رویداد آهسته لغزش می‌نامند.

در سناریوی کابوس توبین، گسل Cascadia چنین ناله ای را ایجاد می کند. پس چیکار میکنی؟

تصویری از زلزله پیش رو در کاسکادیا

انتظارات حاکی از آن است که اگر زلزله بزرگی در کاسکادیا اتفاق بیفتد و با فرض اینکه این زلزله زمانی رخ دهد که جمعیت کمی در ساحل وجود داشته باشد، بیش از صد هزار نفر مجروح خواهند شد. این زمین لرزه بیش از 5 دقیقه طول می کشد و امواج سونامی به مدت 10 ساعت بر ساحل تاثیر می گذارد.

در پی این زمین لرزه، جاده ها و پل ها ویران می شوند و حدود 620 هزار ساختمان از جمله 100 بیمارستان و 2000 مدرسه به شدت آسیب می بینند یا فرو می ریزند. ایزل گفت: «ما برای چنین رویدادی آماده نیستیم.

در این مورد، احتمالاً به ساکنان منطقه توصیه می شود که به مدت دو هفته از خود مراقبت کنند.

نقشه حلقه آتش اقیانوس آرام (جایی که مناطق فرورانش و آتشفشان ها هنگام همگرا شدن صفحات تکتونیکی تشکیل می شوند) نگرانی های زیادی را ایجاد خواهد کرد. ایزل گفت: “با نگاهی به 50 تا 60 سال گذشته، می توانید ببینید که هر گسل در ناحیه فرورانش، به جز کاسکادیا، دچار گسیختگی قابل توجهی شده است.”

پس از زلزله مهیب اخیر ژاپن، هیچ گونه فعالیت غیرعادی در نانکای مشاهده نشد و به این ترتیب پرونده این زلزله بزرگ بسته شد.

تجربه مشابه در نیوزلند

در سال 2016، وضعیت مشابهی در نیوزلند رخ داد، جایی که وضعیت کمی متفاوت بود. در نوامبر همان سال، زمین لرزه ای به بزرگی 7.8 ریشتر کایکورا در شرق جزیره جنوبی نیوزلند را لرزاند که دو کشته و بیش از یک میلیارد دلار خسارت برجای گذاشت.

یک روز بعد، دانشمندان با نظارت ماهواره‌ای، حرکت چند سانتی‌متری را در نزدیکی ساحل جزیره شمالی شناسایی کردند و لرزش‌های خفیفی در امتداد حاشیه هیکورانگی (بزرگ‌ترین منطقه فرورانش و گسل کشور)، که در زیر ولینگتون، نیوزیلند قرار دارد، منتشر شد.

پدیده ای به نام زلزله

زلزله آهسته ای بود و تنبلی زلزله شناس شروع به لرزیدن کایکورا کرده بود. در چنین زمین لرزه هایی انرژی به آرامی در طی هفته ها یا ماه ها آزاد می شود و هیچ تکان قابل توجهی رخ نمی دهد. دانشمندان برای اولین بار حدود دو دهه پیش به لطف پیشرفت در فناوری سیستم موقعیت یاب جهانی (GPS) متوجه چنین زمین لرزه هایی شدند.

برخی از دانشمندان مانند توبین و ژئوفیزیکدان لورا والاس معتقدند که گاهی این زمین لرزه های آهسته قبل از وقوع زمین لرزه های بزرگ در ناحیه فرورانش رخ می دهند.

در سال 2011، قبل از زلزله 9 ریشتری توهوکو و سونامی ژاپن که بیش از 18000 نفر را کشت و فاجعه هسته ای فوکوشیما را تحت تاثیر قرار داد، دانشمندان یک رویداد آرام و الگوی مشابه را در سال 2014 قبل از زلزله 8 ریشتری در شیلی ثبت کردند.

والاس که در زمان زلزله سال 2016 در موسسه تحقیقاتی GNS Science کار می کرد، توضیح داد: «من قبلاً هرگز چنین بار مسئولیت سنگینی بر دوش نداشتم با من به دفتر، زیرا اگر یک زلزله بزرگ بود، “من نمی خواستم از سگم جدا شوم.”

او و همکارانش به این نتیجه رسیدند که احتمال وقوع یک زلزله بزرگ 18 برابر افزایش یافته است و این خطر بین 0.6٪ تا 7٪ در یک سال متغیر است. البته این زلزله بزرگ هرگز اتفاق نیفتاد.

وی با طرح این سوال که کدام یک از این زمین لرزه های آهسته آغاز زلزله بزرگ بعدی را نشان می دهد؟ این یکی از مهمترین مشکلاتی است که ما در تلاش برای درک آن هستیم.»

باید درباره Cascadia بیشتر بدانید

برای درک بهتر علائم هشدار در منطقه فرورانش Cascadia، داده های بیشتری در مورد رویدادهای امتداد لغز، نقشه برداری پیشرفته منطقه گسل و قابلیت نظارت پیشرفته گسل کف دریا مورد نیاز است.

توبین بخشی از تیمی بود که اخیراً منطقه فرورانش کاسکادیا را با بالاترین جزئیات نقشه برداری کرد. آنها دریافتند که این گسل به چهار قسمت تقسیم می شود که می توان آنها را به قسمت هایی تقسیم کرد و هر قسمت قادر به ایجاد زلزله ای با بزرگی 8 ریشتر یا بیشتر است.

در همین حال، محققان در حال کار برای تقویت شبکه نظارت دریایی Cascadia هستند.

دیوید اشمیت، ژئوفیزیکدان دانشگاه واشنگتن، گفت: ژاپن مجموعه ای پیچیده از حسگرها در بستر دریا دارد.

آمریکایی ها در نظارت بر بستر دریا عقب مانده اند، اما اشمیت، توبین و تیم آنها بودجه ای 10.6 میلیون دلاری برای اضافه کردن سنسورهای لرزه ای و فشارسنج کف دریا به کابل فیبر نوری در سواحل اورگان دارند تا در صورت امکان درباره گسل Cascadia اطلاعات بیشتری کسب کنند. با استفاده از داده های به دست آمده در مورد گسل ها بیشتر بیاموزید، آنها ممکن است بتوانند پیش بینی های دقیق تری در مورد زمان های هشدار برای زمین لرزه های بزرگ ارائه دهند.