نقد فیلم «بیگانه: رومولوس»؛ بهترین فیلم در مورد موجودات بیگانه در دهه‌های اخیر

بعدی- تاکنون هشت فیلم بیگانه ساخته شده است که فیلم بیگانه علیه بیگانه از جمله آنهاست. Predator دو قسمتی (2004)، اما اگر فیلم های بیگانه واقعاً خوب را حساب کنید، این تعداد بسیار کمتر است. با این حال، مجموعه فیلم های خوب با مضمون بیگانه اکنون در حال افزایش است. اکنون «بیگانه: رومولوس» یک فیلم علمی تخیلی ترسناک آمریکایی به کارگردانی فده آلوارز است. او پیش از آن فیلم موفق نفس نکش (2016) را کارگردانی کرد که در ژانر ترسناک نیز قرار داشت.

به گزارش فردا آلوارز فیلم Alien: Romulus را تلاقی بین فیلم بیگانه (1979) اثر ریدلی اسکات و بیگانه (1984) ساخته جیمز کامرون خلق کرد و فضایی آینده نگرانه را ترسیم کرد. عشق و احترام آلوارز به این دو فیلم در سراسر Alien: Romulus مشهود است. مشکل واقعی هر فیلم جدید بیگانه این است که باید با دو شاهکار علمی تخیلی غیرقابل انکار رقابت کند: بیگانه ساخته ریدلی اسکات و بیگانه جیمز کامرون.

در این ژانر، علاوه بر چهره‌های خرچنگ‌مانند موجودات فضایی که با سرهایی مانند مخزن سوخت موتورسیکلت، آرواره‌های بداخلاق و عادت‌های بد خون‌ریزی اسید به ماشین‌های کشتار کامل تبدیل می‌شوند، شرور اصلی فیلم همیشه سرمایه‌داری بی‌وجدان بوده است. در «بیگانه: رومولوس»، شرکت Weyland Yutani، نماد سرمایه‌داری استثمارگر بی‌رحمانه، مایل است جان کارگران کم‌دستمزد را برای حفظ دارایی‌های ارزشمند خود، بیگانگان، برای استفاده در برخی از انواع تحقیقات تسلیحات بیولوژیکی قربانی کند. .

در فیلم بیگانه: رومولوس، سرمایه داری لجام گسیخته به معنای واقعی کلمه مردم را بدون نیاز به مقابله با بیگانه نابود می کند.

فیلم حول محور استار جکسون، یک مستعمره غمگین بدون نور روز می چرخد. جایی که Yutani Wayland صنعت معدن را کنترل می کند و اعضای آن را مجبور به بردگی می کند. والدین رین، شخصیت اصلی فیلم نیز بر اثر بیماری ریوی در معدن جان باختند. شرایط سخت، طوفان تگرگ، افزایش دما، و ظهور بیماری های جدید در هر فصل به این معنی بود که بسیاری از ساکنان کلنی در دهه دوم زندگی خود مانند رن یتیم شدند.

کارگردان آلوارز که در اروگوئه بزرگ شده است، برای اولین بار «بیگانگان» را در VHS دید و متوجه شد که «همزاد شیطانی» «جنگ ستارگان» است. او می گوید: “سطح وحشتی که به دست می آورید بسیار خشن و دیوانه کننده است. این یک شوک است. شما فکر می کنید در ابتدا یک ماجراجویی سرگرم کننده جنگ ستارگان را تماشا می کنید و سپس بسیار بالغ می شود و بسیار تاریک و بسیار ترسناک می شود.” .

از نظر زیبایی‌شناختی، Alien: Romulus، به‌ویژه، به محیط صنعتی ضعیف و کم‌نور مشابه فیلم‌های قبلی در این ژانر پایبند است. آلوارز همچنین از شخصیت هایی در فیلم استفاده کرد که به جای قهرمانان اکشن از پیش تعیین شده، شبیه افراد عادی به نظر می رسیدند. شخصیت‌های این فیلم نیز مانند بهترین فیلم‌های هیجان‌انگیز، زمان محدودی برای انجام ماموریت خود دارند و سپس این زمان به طور ناگهانی محدودتر می‌شود.

صدای نوستالژیک ابتدای فیلم و نماهایی به سکوت و تاریکی فضا، یادآور نسخه اصلی «بیگانه» ساخته کارگردان ریدلی اسکات است. سپس در فیلم با شخصیت‌های جوانی آشنا می‌شوید که برای شرکت Wayland Yutani در مکانی که خورشید هرگز نمی‌تابد می‌جنگند. آنها مشتاق فرار از سختی های خود هستند. طراحی صدای عمیق حواس پرتی زیادی ایجاد می کند و باعث می شود مخاطب هر صدای صنعتی و تکان دهنده، هر تلاطم و ریزش سنگی را طوری حس کند که انگار در شکمش است.

سپس به یک ایستگاه فضایی متروکه می روند. اما آنها به زودی دریافتند که این ایستگاه فضایی مکانی برای آزمایش های فوق سری روی “گزنومورف ها” است. قهرمانان باید قبل از اینکه ایستگاه فضایی به محل پرورش بیگانگان تبدیل شود، فرار کنند.

در اعماق ایستگاه فضایی متروکه ای به نام رنسانس، آن ها با واحدهای دوقلو رومولوس و رموس، وحشتناک ترین شکل های زندگی جهان، مواجه می شوند. طولی نمی‌کشد که متوجه می‌شوند در آنجا رها شده‌اند و خدمه ایستگاه نیز توسط موجوداتی عجیب با دم‌های میخ‌دار، چنگال‌های بلند و سر خیار نابود شده‌اند. همچنین، رومولوس اصرار دارد که هیچ چیز ترسناک تر از یک زنومورف وجود ندارد. منطق فیلم حکم می کند که هر چه تعداد بیگانگان بیشتر باشد، کشتن آنها آسان تر است.

در این میان نوبت به گروه جوانان فراری می رسد که در راهروهای فلزی توسط هیولاها تعقیب می شوند. و این تنها مشکل آنها نیست، زیرا ایستگاه فضایی در حال حرکت به سمت کمربند سیارکی است که در عرض چند ساعت آن را تکه تکه می کند و اگر رن از دست موجودات بیگانه ای که “کلی اسپینی” بازی می کند فرار نکند، به ناچار این کار را انجام خواهد داد. بمیر در این روند، اضطرار بیشتر تیک تاک ساعت با شمارش معکوس گاه به گاه یادآور فیلم های قبلی این ژانر است.

نقطه کانونی فیلم نیز «کلی اسپینی» مسئول است و شخصیت‌های دیگر به شکلی جسورانه به تصویر کشیده نمی‌شوند و دیالوگ‌های آن‌ها گاهی بیش از حد درهم می‌آید که قابل درک نیست.

فیلم در فضایی خاکستری و کثیف می گذرد که در آن نور خورشید وجود ندارد. فیلمبردار گالو اولیوارس به عنوان بازیگران جوان فیلم خوب است و ما را در محیطی غمگین غوطه ور می کند که به نظر می رسد چیزی وحشتناک در هر گوشه ای در کمین است. آلوارز به عنوان کارگردان فیلم، وقت خود را صرف وحشت تماشاگران کرد.

در اولین سکانس های فیلم تقریباً می توان هوای مرطوب و آلوده را در فضای فیلم حس کرد که تاریکی و افسردگی مداوم در آن حاکم است. رنگ قرمز چشمک زن چراغ های اضطراری سپس چهره ماجراجویان بالقوه را ترسیم می کند. از آزمایشگاه‌ها و راهروها گرفته تا آسانسور ایستگاه متروک، فیلم موفق به ایجاد محیط‌های چند بعدی غرق در نور مزاحم می‌شود.

از بازیگران آن فیلم می‌توان به آرچی رنو، الین واو، ایزابلا مرسدس و اسپایک فرن اشاره کرد، اما تنها شخصیتی که هر کسی به آن اهمیت می‌دهد پریسیلا با بازی کلی اسپینی است و او بر جلوه‌های بصری عملی تکیه می‌کند نه بر دگرگونی دیجیتالی که اشیاء کابوس وارتر از همیشه ایجاد کرد.

کارگردان به اندازه کافی عاقل بود که زنومورف ها را در بیشتر زمان فیلم پنهان نگه داشت و به طرز ماهرانه ای با صداهای مبهم و شبح انگیز تنش ایجاد کرد. با این حال، هر بار که این هیولاها از زیر سایه بیرون می آیند، حس ترس را در مخاطب ایجاد می کنند.

شاید، اما انتقاد اصلی یک منتقد از Alien: Romulus این است که موجودات فضایی کافی در این فیلم وجود ندارد. از دست دادن دانش درباره اینکه کدام شخصیت ها هنوز زنده هستند، محل نگهداری آنها و قوانین مربوط به دمای اتاق و گرانش مصنوعی نیز در سراسر فیلم احساس می شود.

سادگی اولین فیلم فضایی ریدلی اسکات با همین نام هنوز با هیچ فیلم بعدی در این ژانر قابل مقایسه نیست. برخی از منتقدان معتقدند اگرچه «بیگانه: رومولوس» فیلمی خوش ساخت است که گاهی حس ترس را به مخاطب منتقل می کند، اما نمی تواند از زیر سایه دو فیلم کلاسیک این ژانر یعنی «بیگانه» و «بیگانه» بیرون بیاید. “.

منابع: سرویس جهانی بی بی سی، بلومبرگ، هالیوود ریپورتر