چگونه به فرزندم بگویم که سرطان دارد؟

وقتی درباره کودکان صحبت می کنیم، ناخودآگاه شادی را با شادی مرتبط می کنیم. کودکان در لحظه حال زندگی می کنند، وارد گفتگوی ذهنی نمی شوند و سرشار از انرژی، روح زندگی و امید هستند. وقتی فرزندمان مریض می شود، به خصوص بیماری هایی که نیاز به پروسه درمانی طولانی تری دارند، این سوال پیش می آید که چگونه دنیای شادی او را به هم بزنیم و در مورد بیماری با او صحبت کنیم؟

بر اساس گزارش سعدا لایف، زمانی که والدین از بیماری فرزند خود مطلع می شوند، احساساتی مانند گناه، ترس، غم و حتی ناامیدی را تجربه می کنند و به دنبال آن اضطراب در مورد اینکه آیا و چگونه باید به فرزندم بگویم که سرطان دارد یا نه؟

وقتی والدین چنین اخبار ناراحت کننده ای دریافت می کنند، طبیعی است که احساس اضطراب کنند. اما باید اضطراب را کنترل کنیم، قوی و پر امید باشیم و در نظر داشته باشیم که کودک حق دارد این را بداند و سعی کنیم بیماری او را به درستی به کودک خود بگوییم.

کودک شما حواسش به تمام رفتارهای شماست. آراستگی بیش از حد، گریه های مداوم، چشمان پر حرف و وحشت او را نگران می کند. لطفا آرام و آرام باشید؛ خیلی سخت است، اما این امید و صبر شماست که بر فرزندتان تأثیر می گذارد و او را برای مقاومت در برابر بیماری قوی می کند. با ما بمان.

آیا باید به فرزندم بگویم که سرطان دارد؟

پخش اخبار فوری از این نوع برای کودکان نیز کار ساده ای نیست، عمدتاً به این دلیل که ما هرگز نمی خواهیم حامل خبرهای بد باشیم. به درد و رنج ناشی از دانستن اینکه کودک به این بیماری جدی مبتلا است، باید این نیاز را اضافه کنیم که به او بگوییم چه اتفاقی دارد می افتد.

بنابراین طبیعی است که حقیقت را پنهان کنید، بترسید یا ندانید چگونه به فرزندتان بگویید که سرطان دارد. برای انجمن سرطان آمریکا، سن یک عامل اصلی در نحوه، زمان و تعداد دفعات اطلاع رسانی به کودک در مورد بیماری است.

آنها بسته به سطح رشد شناختی و عاطفی خود قادر به درک یک نوع ارتباط هستند. بسته به لحظه رشد آنها، مغز آنها آماده پردازش اطلاعات است.

نکته اصلی گفتن حقیقت است تا بچه ها بتوانند تغییراتی که در خانواده اتفاق می افتد را درک کنند و خود را برای آنها آماده کنند.

چگونه به فرزندم بگویم که سرطان دارد؟

اولین توصیه این است که با متخصصانی که تشخیص را انجام داده اند تماس بگیرید. آنها می دانند که چگونه به شما راهنمایی کنند و ممکن است بتوانید از خدمات روانشناختی و سلامت روان در بیمارستان ارجاع خود بهره مند شوید.

با این حال، برخی از دستورالعمل های کلی وجود دارد که می توانید بسته به سن کودک خود از آنها پیروی کنید.

طبق گفته انجمن سرطان آمریکا، کودکان باید اطلاعات اولیه زیر را بدانند:

درمان چه خواهد بود؟

در کجای بدن آنها قرار دارد؟

بعد چه اتفاقی می تواند بیفتد؟

نام سرطان (لوسمی، تومور مغزی، سیستم عصبی مرکزی، لنفوم و …) چیست؟

برای دادن این اطلاعات به فرزندتان، یک مکان امن، آرام، یک لحظه آرام پیدا کنید و از حواس پرتی خودداری کنید. ممکن است کودک سوالاتی داشته باشد که به دنبال پاسخ آنها باشد. برای جلوگیری از لحظات ناخوشایند زمان بگذارید تا واکنش نشان دهید و برای وقفه های احتمالی برنامه ریزی کنید.

لطفا اگر در خانه هستید اجاق گاز را خاموش کنید. گوشی را در حالت بی صدا قرار دهید. در طول نیم ساعت یا هر تعداد دقیقه ای که می خواهید با فرزندتان صحبت کنید، هر عامل احتمالی را که ممکن است شما را آزار دهد، کنترل کنید.

این دقایق تمام عشق، محبت، توجه و صبر شما را می طلبد. ممکن است برای شما دشوار باشد که دوباره تلاش کنید.

با دقت صحبت کنید و مطمئن شوید که کودک شما چه می گویید نگران نباشید و نترسید. مکث کنید تا مطمئن شوید فرزندتان حرف شما را می فهمد.

بچه ها متفاوت هستند، شما هستید که می دانید و می دانید چگونه موضوع را برای کودک باز کنید. محیط خانواده که کودک در آن بزرگ می شود نیز متفاوت است.
برخی از کودکان سریعتر از سایرین درک می کنند که چه اتفاقی برای آنها می افتد. طبیعی است. سعی کنید زبان و ریتم اطلاعات را با ویژگی های خاص فرزندتان تطبیق دهید.

انجمن سرطان آمریکا یک راهنمای کلی برای برقراری ارتباط پیام های تاریک ایجاد کرده است:

کودکان از 0 تا 2 سال

در این سن، نوزادان عمدتاً از طریق پیام های لمسی و بصری ارتباط برقرار می کنند. در نتیجه درک مفهوم سرطان برای آنها دشوار است. معمولاً کودکان بین 0 تا 2 سال از آمار و ارقام، دوره درمان و نام بیماری بی اطلاع هستند.

چگونه می توانید برای آنها توضیح دهید که چه اتفاقی دارد می افتد؟

با آنها در مورد آنچه در حال حاضر اتفاق می افتد صحبت کنید.

قبل از قرار ملاقات، در مورد اقدامات و آزمایشات پزشکی با آنها صحبت کنید.

به کودک خود اجازه دهید بداند که سوزن کمی درد می کند و اشکالی ندارد که گریه کند.

این برای کودک آرامش بخش است که بداند شما همیشه در کنار او خواهید بود.

به آنها بگویید چه مدت در بیمارستان خواهید بود و چه زمانی به خانه خواهید رفت.

راه های سرگرم کننده و جذاب برای دادن دارو به فرزندتان پیدا کنید.

چگونه به فرزندم بگویم که سرطان دارد؟

می‌توانید از کتاب‌ها یا ویدیوهایی که فرزندتان دوست دارد و در طول درمان استفاده می‌کند کمک بگیرید.

مهم است که روی آنچه در این زمان اتفاق می افتد تمرکز کنید، زیرا ممکن است از معاینات پزشکی و درد ناشی از آن ترس داشته باشند.

لازم است کودکان نقش پزشکیان را به عنوان دوستی که قرار است به آنها در بهبود بیماری کمک کند، بدانند.

کودکان از 2 تا 7 سال
در این سن، اگر از مفاهیم ساده استفاده شود، کودکان قادر به درک سرطان هستند. آنها شروع به درک و تشخیص روابط علت و معلولی می کنند و در نتیجه ممکن است بیماری را به یک رویداد خاص مانند نخوردن سبزیجات نسبت دهند.

به عنوان مثال، “این اتفاق برای من افتاد زیرا کلم بروکلی نخوردم.”

در این سن طبیعی است که کودکان در صورت دوری از والدین خود به دلیل معاینات پزشکی یا بستری شدن در بیمارستان احساس ترس کنند.

چگونه به فرزندان خود در این سن بگویید که سرطان دارند؟

به آنها اطلاع دهید که وقتی به شما نیاز داشته باشند در بیمارستان و خانه در کنار آنها خواهید بود.

اطمینان حاصل کنید که کودک درک می کند که سرطان مجازات هیچ یک از اعمال او نیست.

اطمینان حاصل کنید که تیم مراقبت از کودک شما به خوبی با کودک رفتار می کند و انتخاب ها و پاداش هایی را ارائه می دهد.

به فرزندتان بگویید که برای تسکین دردش نیاز به درمان دارد.

فرض کنید هدف دارو کمک به قوی تر شدن آنهاست.

توضیح روش ها، تکنیک ها و آزمایش ها قبل از وقوع. همچنین به آنها بگویید که پزشکیان گاهی اوقات روش های کمتر دردناکی برای انجام آزمایشات دارند.

سعی کنید از عبارات ساده ای مانند “بعضی سلول ها خوب و برخی بد هستند” برای آموزش در مورد سرطان استفاده کنید.

می توانید به آنها بگویید که بین سلول های ذکر شده رقابت وجود دارد.

اگر فرزندتان 5 سال دارد به او بگویید که سرطان توپ کوچکی است که در درون شما رشد کرده یا سلول دشمنی است که در خون شما رشد کرده است و ما با آن مبارزه می کنیم.

کودکان 7 تا 12 سال

در این سن، خردسالان قادر به درک مفهوم اولیه سرطان هستند. آنها این را بر اساس علائم خود تصور می کنند و به فعالیت هایی اشاره می کنند که انجام آنها در مقایسه با سایر کودکان دشوار است. آنها می دانند که مواد مخدر به آنها کمک می کند تا احساس بهتری داشته باشند.

در این مرحله، ترس از درد برای آنها نیز طبیعی است و احتمالاً به منابع اطلاعاتی دیگر مانند مدرسه، تلویزیون یا اینترنت مراجعه می کنند تا بفهمند چه بلایی سرشان می آید.

چگونه با آنها صحبت می کنید؟

او سلول هایی که باعث سرطان می شوند را «سلول های مشکل ساز» توصیف کرد.

به آنها اجازه دهید بدانند که بدن آنها دارای انواع مختلفی از سلول ها با عملکردهای مختلف است که باید از آنها مراقبت شود، و سلول های “مشکل” برای سلول های خوب “مشکلاتی ایجاد می کنند”. به همین دلیل است که آنها درمان می شوند: زیرا پزشک به آنها کمک می کند تا با “سلول هایی که مشکل را ایجاد می کنند” مبارزه کنند.

با آنها در مورد اینکه احساس عصبی بودن، خستگی از عمل یا گریه کردن طبیعی است صحبت کنید. اشکالی ندارد این احساس را داشته باشید.

دریابید که آیا آنها در خارج از بیمارستان اطلاعاتی در مورد سرطان شنیده اند یا جستجو کرده اند و به نگرانی های آنها رسیدگی کنید. مهم است که اطمینان حاصل شود که خردسال اطلاعات دقیق دارد.

دکتر قهرمان بیماری شماست، او تنها کسی است که می داند زیرا آنچه را در بدن شماست دیده است. اینترنت در مورد دیگران می داند، اما در مورد شما نه. اگر سوالی داشتید، ما می توانیم در هر زمان با دکتر تماس بگیریم و او به ما پاسخ خواهد داد. .

در مورد نوجوانان، مهم است که تشخیص واضح باشد، زیرا در این مرحله آنها تمایل به نگرانی در مورد عوامل مختلف، به عنوان مثال، عوارض جانبی درمان دارند.

کودکان 12 سال یا بیشتر

از سن 12 سالگی، نوجوانان می توانند مفاهیم پیچیده تری را درک کنند و چیزهایی را تصور کنند که هرگز برای آنها اتفاق نیفتاده است. آنها با تخیل بازی می کنند و به همین دلیل ممکن است سوالات زیادی برایشان پیش بیاید.

آنها در مورد بیماری خود از نظر علائم فکر می کنند و تشخیص می دهند که داروها متحدان آنها در نبرد آنها هستند، اما ممکن است در مورد عوارض جانبی فیزیکی مانند ریزش مو یا نوسانات وزن نیز نگران باشند. علاوه بر این، آنها ممکن است بخواهند در تصمیم گیری شرکت کنند.

چگونه به نوجوان خود بگویید که سرطان دارد؟

تشخیص را به عنوان بیماری توضیح دهید که در آن سلولهایی وجود دارد که تکثیر می کنند و در نتیجه خیلی بزرگ و خیلی سریع رشد می کنند. پزشکیان این سلول های وحشی را سرطانی می شناسند و از عملکرد صحیح بدن جلوگیری می کنند.

درمان پزشکی سلول های سرطانی نوع وحشی را از بین می برد و علائم از بین می روند تا بدن بتواند دوباره به خوبی عمل کند.

روش ها، آزمایشات و عوارض جانبی آنها را توضیح دهید.

با نوجوان خود در مورد ترس ها، احساسات، افکار و ترس های او صحبت کنید.

بهتر است در مورد دانشی که دارید صادق باشید. می توانید بگویید: “چیزهایی وجود دارد که من نمی دانم، اما ما همیشه می توانیم سوالات خود را از پزشکیان بپرسیم.”

طبیعی است که این موقعیت ها بر ما چیره می شود و به سختی می توانیم راهی برای تمرکز روی آن ها و مقابله با آن ها پیدا کنیم. متخصصانی هستند که سال ها افراد را از طریق این نوع چالش ها راهنمایی کرده اند، از جمله پزشکیان، پرستاران، روانشناسان، مددکاران اجتماعی و دیگران. ما شما را تشویق می کنیم که با آنها تماس بگیرید.