انسان‌های منقرض شده «۱۵۰ هزار سال» در این غار زندگی کرده‌اند

با توجه به شواهد قبلی از حضور دنیسووان ها در این منطقه در 190000 سال پیش، یافته های جدید مقاومت استثنایی آنها را در برابر شرایط بسیار دشوار نشان می دهد. در واقع، اگر تخمین ها درست باشد، دنیسوواها حدود 150000 سال یا بیشتر در این منطقه زندگی می کردند و در این دوره بسیار طولانی، انواع شرایط آب و هوایی را تحمل کردند.

به طور کلی انسان های منقرض شده همیشه مرموز هستند، اما به طور خاص دنیسوواها کاملاً ناشناخته هستند. تنها فسیل های شناخته شده آن از سه غار است، اما ویژگی های ژنتیکی آن تا حدی در ژن های مردم آسیای شرقی یا استرالیایی تبار کشف شده است. (نشانه‌ای که نشان می‌دهد انسان‌های مدرن در آسیا زمانی با دنیسوواها تعامل داشتند و رابطه نزدیکی داشتند.)

محققان به دنبال استخوان در غار Pichia Karst هستند

اگرچه بسیاری از تصویر تاریخی دنیسووان ها از بین رفته است، هر کشف فسیل جدید بسیار ارزشمند است. اما گاهی اوقات برخی از یافته‌ها بیش از آنکه پاسخی ارائه کنند، سؤالات بیشتری را مطرح می‌کنند.

بیش از 2500 استخوان در غار پیشیا کشف شد که قدمت آنها به 190 تا 30 هزار سال پیش بازمی گردد، اما تقریباً همه آنها متعلق به حیوانات شکار شده است نه انسان. اما یک استخوان دنده دنیسووان نیز در این غار کشف شد که شاید نشان دهد شکار این حیوانات کار دنیسووایان بوده است. این اولین کشف استخوان های دنیسووا در غاری غیر از غار دنیسوا در سیبری بود.

استخوان دنده دنیسوا در غار کشف شد

دکتر جف اسمیت، یکی از نویسندگان این مطالعه از دانشگاه ریدینگ در بیانیه ای توضیح داد: «ما توانستیم کشف کنیم که دنیسوواها حیوانات مختلفی را شکار، قصاب کرده و می خوردند. مطالعه ما اطلاعات جدیدی در مورد رفتار Denisovan و سازگاری با شرایط ارتفاع بالا و تغییرات آب و هوا ارائه می دهد. ما تازه در حال درک رفتار این گونه انسان خارق العاده هستیم.»

بیشتر استخوان‌هایی که توسط اسمیت و همکارانش مورد مطالعه قرار گرفتند، چنان شکسته بودند که تلاش‌های قبلی قادر به تعیین منبع آنها نبودند. اما با استفاده از طیف‌سنجی جرمی روی کلاژن موجود در استخوان‌ها، تیم تحقیقاتی توانست برخی از آنها را با یک گونه یا حداقل یک جنس از حیوانات تطبیق دهد.

در میان این استخوان ها که در کنار دنده دنیسووان کشف شد، می توان استخوان های پرندگان کوچک، کرگدن های پشمالو و حتی برخی از گونه های گوسفند را شناسایی کرد.

نمایی از غار بیشیا کارست در تبت

یکی از نویسندگان همکار، دکتر جیان وانگ از دانشگاه لانژو، گفت: «شواهد کنونی نشان می‌دهد که دنیسووان‌ها، نه سایر گروه‌های انسانی، غار را اشغال کرده‌اند و به طور مؤثری از تمام منابع حیوانی موجود در طول اشغال خود استفاده کرده‌اند.»

این کشف تأیید می کند که دنیسووایان از این غار در آخرین عصر یخبندان و همچنین عصر یخبندان قبل از آن استفاده می کردند.

غار کارست پیشیا در جنوب‌تر از غار دنیسوا (در سیبری) قرار دارد، اما ارتفاع آن از سطح دریا نیز 3300 متر است که آن را بسیار سرد کرده است. برای زندگی در عصر یخبندان، دنیسوواها باید به طرز باورنکردنی با سرما سازگار شده باشند.

تصویری تخیلی از زندگی دنیسووان در منطقه غار کارست پیچیا

از سوی دیگر، این واقعیت که امروزه ژن‌های آن‌ها در پاپوآ گینه نو شایع‌تر است، ثابت می‌کند که آنها می‌توانند گرما را نیز تحمل کنند. شاید بزرگترین میراث آنها برای انسان مدرن ژن هایی باشد که به تبتی های مدرن اجازه می دهد در چنین ارتفاعات در شرایط کم اکسیژن زندگی کنند.

با این حال، خود Denisovans ناپدید شده اند و DNA آنها تنها بخش کوچکی از ذخایر ژنتیکی مدرن را تشکیل می دهد. دکتر فردو ولکر از دانشگاه کپنهاگ گفت: اکنون این سوال مطرح می شود که دنیسوواها کی و چرا در فلات تبت منقرض شدند. با توجه به اینکه انسان‌های مدرن تا آن زمان به خوبی در مناطق اطراف ساکن شده بودند، پاسخ احتمالاً در درگیری‌های خونینی است که بین انسان‌ها و دنیسووان‌ها رخ داده است.