این دو برادر دوقلو یک زبان مخصوص ابداع کرده‌اند!

تا 50 درصد از دوقلوها سبک ارتباطی خود را با یکدیگر توسعه می دهند. اکثر افراد به مرور زمان این توانایی را از دست می دهند، اما برای دوقلوها، این به یک روش طبیعی برای برقراری ارتباط تبدیل شده است.

به گزارش بی‌بی‌سی، دو برادر دوقلو به نام‌های متیو و مایکل به دنیا آمدند که هر کدام به ۲۵ زبان صحبت می‌کردند و اکنون بیست و ششمین زبان که اختراع خودشان است به نام اومری به فهرست زبان‌هایی که اضافه کرده‌اند اضافه شده است. .

اگر در مورد سن من چیزی نشنیده اید، دلیل خوبی وجود دارد. مایکل و متیو تنها افرادی هستند که به این زبان صحبت می کنند، می خوانند و می نویسند و خودشان در کودکی آن را اختراع کردند.

این دو برادر می گویند عمری زبان سری و مرموز نیست.

آنها می گویند: زبان عصر هرگز محدود به زبانی نیست که برای خصوصی نگه داشتن کلمات استفاده می شود. این زبان مطمئناً برای ما ارزش احساسی دارد زیرا نشان دهنده پیوند عمیق ما به عنوان دوقلوهای همسان است.

تخمین زده می شود که بین 30 تا 50 درصد از دوقلوها در جهان یک زبان مشترک یا یک سبک ارتباطی خاص به نام کریپتوفازی را توسعه می دهند که فقط برای آنها قابل درک است. این اصطلاح مستقیماً از زبان یونانی آمده و به معنای “سخنان مخفیانه” است.

نانسی سگال، مدیر مرکز مطالعات دوقلوها در دانشگاه ایالتی کالیفرنیا، معتقد است که اکنون کلمات بهتر و دقیق تری برای توصیف این پدیده وجود دارد و ترجیح می دهد از “گفتگوی خصوصی” استفاده کند. او در کتاب خود از عبارت “درک کلامی مشترک” برای اشاره به گفتار استفاده شده در تولد دوقلوها استفاده می کند.

سگال می‌گوید: «بر اساس مطالعات موجود، می‌توان با اطمینان گفت که حدود 40 درصد از نوزادان دوقلو درگیر نوعی «گفتگوی دوقلو» هستند، اما این تعداد پیچیدگی رشد زبان دوقلو را نشان نمی‌دهد.

زبان عمر با الفبای لاتین نوشته شده است، اگرچه دوقلوها سعی کردند الفبای خود را برای این زبان طراحی کنند.

روی یوهانینک هلندی پدر دوقلوهای نوجوان مرل و استین است. 13 سال پیش، زمانی که دوقلوهایش نوزاد بودند، وی ویدیویی از آنها در حال غر زدن برای یکدیگر گرفت و آن را در یوتیوب به اشتراک گذاشت. مکالمه آنها تاکنون بیش از 30 میلیون بازدید داشته است.

یوهانینک از لحظه ای که این دو شروع به تعامل کلامی با یکدیگر کردند فیلم گرفت. او درباره آن لحظه می گوید: از دیدن هم کمی متعجب به نظر می رسید. شاید با خود فکر می کردند که من تنها نیستم و یکی دیگر مثل من هست!

سگال توضیح می دهد که مانند مرل و استاین که زبان مشترک خود را با یادگیری هلندی از دست دادند، بیشتر دوقلوها هنگام تعامل با دیگران از کلمات و زبان خود دور می شوند.

اما برای دوقلوهایی که به دنیا آمدند اینطور نبود. از زبان خود دور نشدند، برعکس در طول سالیان آن را غنی و به کمال رساندند.

این دوقلوها که در منچستر انگلستان به دنیا آمدند و بزرگ شدند، در محاصره قومیت‌ها و فرهنگ‌های مختلف بزرگ شدند و به زبان‌های مختلف عشق ورزیدند.

برادران دقیقاً به یاد نمی آورند که چه زمانی شروع به صحبت عمری کردند، اما یادشان می آید که پدربزرگشان در زمان پیش دبستانی از شوخی ای که آنها به اشتراک گذاشته بودند گیج شده بود.

سپس اولین تعطیلات خانوادگی آنها در خارج از انگلستان در سن هشت سالگی فرا رسید. آنها به اسپانیا رفتند و تصمیم گرفتند زبان اسپانیایی را یاد بگیرند و مطمئن بودند که اگر این کار را نکنند هنگام سفارش بستنی دچار مشکل می شوند. با در دست داشتن فرهنگ لغت و درک کمی از دستور زبان، آنها شروع به ترجمه کلمه به کلمه عبارات از انگلیسی به اسپانیایی کردند.

آنها سپس ایتالیایی را یاد گرفتند و سپس توجه خود را به یادگیری زبان های اسکاندیناوی معطوف کردند.

برادران دوقلوی یولدن با ترکیب عناصر دستوری مختلف از تمام زبان هایی که آموخته بودند، متوجه شدند که اومیری در واقع می تواند به خودی خود به یک زبان کامل تبدیل شود.

این با مشاهدات سگال مطابقت دارد. به گفته او، دوقلوها به طور کلی زبان جدیدی اختراع نمی کنند، بلکه تمایل دارند تا اشکال غیرعادی زبانی را که در معرض آن قرار می گیرند تولید کنند. با وجود اینکه قابل درک نبود، باز هم آن را رها نمی کردند.

دوقلوها متولد شدند و شروع به استانداردسازی و کدگذاری زبان سن کردند. در یک مقطع، آنها سعی کردند الفبای خود را طراحی کنند، اما متوجه شدند که از آنجایی که خط Omer در رایانه ها وجود نداشت، کاربرد کمی خواهد داشت. بنابراین سن من اکنون با الفبای لاتین نوشته شده است.

زبان مشترک

حفظ زبانی که تنها تعداد کمی از آن صحبت می کنند، چالش های خاص خود را دارد.

ماتا می‌گوید: «دوقلوها این زبان مشترک را دارند که در برخی مواقع استفاده از آن را متوقف می‌کنند، گویی از آن خجالت می‌کشند. این یک مشکل منحصر به فرد جوزا نیست. هر کسی که به یک زبان اقلیت صحبت می کند، به این معنی که اکثر مردم جامعه به آن زبان صحبت نمی کنند، ممکن است از صحبت کردن به آن زبان احساس خجالت کنند، به خصوص اگر با زبان اقلیت بزرگ شده باشید، که ممکن است به دلیل طرد شدن یا خندیدن شما باشد. در مدرسه

وی افزود: خوشبختانه چنین واکنشی از سوی دیگران نداشتیم، برعکس در خانه ما هیچ گاه والدین ما رشد زبان مربوط به سن در بین ما را امری منفی نمی دانستند و ما را تشویق می کردند.

کارن تورپ متخصص رشد، آموزش و پژوهش کودک در موسسه مغز کوئینزلند در دانشگاه کوئینزلند است. رشد زبان در دوقلوها به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است.

او می گوید: «برای من، این نشانه یک رابطه بسیار نزدیک است. به جای اینکه آن را چیزی عجیب و غیرعادی بدانیم، زبان خصوصی در واقع کار زیبایی است که انسان ها زمانی که بسیار نزدیک به یکدیگر هستند انجام می دهند. اما آیا این فقط مختص دوقلوهاست؟ من اینطور فکر نمی کنم. من فکر می کنم این منحصر به فرد برای روابط بسیار خاص و نزدیک است.

همچنین در طول نمو یک صفت طبیعی در نظر گرفته می شود. همانطور که او در مقاله ای در سال 2010 نوشت، کودکان خردسالی که تازه شروع به صحبت می کنند، یکدیگر را بهتر از والدین یا سایر بزرگسالان درک می کنند.

برای دوقلوهایی مانند دوقلوهای یولدن، این زبان‌ها آمیزه‌ای از صمیمیت و کنجکاوی فکری هستند، اگرچه ثورپ اذعان می‌کند که زبان قدیمی و آگاهانه برادران یولدن یک زبان خصوصی نسبتاً کمیاب است.

دوقلوهای یولدن همچنان به اختراع کلمات جدید برای همگام شدن با زندگی مدرن ادامه می دهند و حتی برای کلمات خاصی مانند «آی پد» کلماتی ابداع کرده اند.

مطالعات موردی محدودی در مورد کریپتوفازی یا «زبان دوگانه» وجود دارد و برخی از شناخته‌شده‌ترین آن‌ها ریشه در روان‌پزشکی دارند.

جون و جنیفر گیبونز یکی از این نمونه ها هستند. آنها در دهه 1970 در ولز به دنیا آمدند و بزرگ شدند. آنها دچار نقص گفتاری بودند و به همین دلیل در مدرسه مورد آزار و اذیت قرار می گرفتند. در نتیجه از صحبت با دیگران صرف نظر کردند و فقط با یکدیگر صحبت کردند.

سخنان آنها برای دیگران از جمله والدینشان غیرقابل درک به نظر می رسید. آنها در سن 19 سالگی پس از دستگیری به دلیل جرائمی از جمله آتش‌سوزی و سرقت به یک بیمارستان روانی در انگلستان فرستاده شدند و به جوان‌ترین بیماران آنجا تبدیل شدند.

ما ناامید شدیم.» جان در مصاحبه ای درباره زندگی خود و خواهرش گفت. ما در دام همزاد خود و به این زبان افتاده ایم. ما همه چیز را امتحان کرده ایم تا خود را از آن جدا کنیم.

ثورپ می گوید: دوقلوها اغلب زبانی را که ممکن است در دوران کودکی با یکدیگر داشته باشند فراموش می کنند، اما برخی از کلمات و ویژگی های خاص ارتباط غیرکلامی مانند ژست ها را حفظ می کنند.

او می گوید: آنها ممکن است چیزی که ما به آن زبان انحصاری می گوییم نداشته باشند، اما یک چیز بسیار ویژه بین آنها وجود دارد.

تحقیقات تورپ همچنین نشان داد که دوقلوها نسبتاً بیشتر در معرض خطر تاخیر در شروع گفتار هستند، اما داشتن زبان خاص لزوماً منجر به این نمی شود.

تحقیقات نشان می دهد که تاخیر زبانی به احتمال زیاد رخ می دهد زیرا دوقلوها توجه کمتری را از طرف والدین خود دریافت می کنند. علاوه بر این، نارس بودن، شرایط بارداری و عوارض زایمان نیز می تواند نقش داشته باشد.

سگال به والدین دوقلوها توصیه می کند که مطمئن شوند با فرزندان خود به صورت جداگانه صحبت می کنند تا آنها را در معرض زبان قرار دهند. به گفته وی، یکی از مشکلات دوقلوها این است که والدین تمایل دارند آنها را به حال خود رها کنند زیرا فکر می کنند در حال لذت بردن از یکدیگر هستند در حالی که از مواجهه با زبان بزرگسالان محروم هستند.

برای دوقلوها، ایجاد زبان عمری چیزی جز یک تجربه مثبت نبوده است. زبان آنها به طور مداوم در حال تکامل است زیرا آنها به کلمات جدید برای چیزهایی که در زندگی روزمره آنها می آید فکر می کنند.

متیو می‌گوید: «چه «آی‌پد» یا «کابل رعد و برق»، این‌ها کلماتی هستند که 20 یا 30 سال پیش وجود نداشتند.

آنها اکنون مؤسسه آموزش زبان خود را اداره می کنند که از افراد، مؤسسات آموزشی و شرکت های خصوصی برای یادگیری زبان پشتیبانی می کند.

این دو برادر اکنون به طور جداگانه در دو شهر مختلف زندگی می کنند، اما همچنان به زبان عمری با یکدیگر صحبت می کنند.

باید گفت که آنها قصد ندارند در آینده این زبان را به فرزندان خود منتقل کنند و به نظرشان عجیب است که این زبان را با شخص دیگری به اشتراک بگذارند.

مایکل می گوید: «این یک زبان منحصر به فرد است که فقط ما دو نفر به آن صحبت می کنیم. یکی از مواردی است که متاسفانه تاریخ انقضا دارد.