(تصاویر) کانارد چیست و چه کاربردی در جت‌های جنگنده دارد؟

در بیشتر موارد، هواپیماهای بال ثابت دارای پیکربندی یکسانی هستند، اما یک نوع هواپیما شامل چیزهای متفاوتی است: بال کاذب یا پیش بال.

به گزارش روزیاتو، کانارد بالی است که قبل از بال های اصلی (بال کوچکی که در جلوی بال اصلی هواپیما قرار دارد) نصب می شود و از ابتدای سفر هوایی وجود داشته است.

کاناردها یکی از بسیاری از ویژگی‌های آزمایشی بودند که در طول سال‌ها بارها آمدند و رفتند، اما جنگنده‌های مدرن این روزها بیشتر و بیشتر از آن‌ها استفاده می‌کنند، که تغییری نسبت به آنچه در قرن گذشته ساخته شده است.

دروغ برای اهداف مختلفی استفاده می شود و استفاده از آن جنبه های مثبت و البته جنبه های منفی دارد. این اصطلاح از هواپیمای Santos-Dumont 14-bis 1906 گرفته شده است، اگرچه Wright Flyer برادران رایت که سه سال قبل پرواز کرد نیز اطلاعات نادرستی داشت. هواپیماهای بال کاذب کنترل جریان هوای بال اصلی بهتری دارند و در عین حال ظرفیت حمل بار آن را کاهش می دهند. علاوه بر این، هواپیمای کاذب می تواند مانورپذیری هواپیما را بهبود بخشد و احتمال توقف را کاهش دهد. جنبه منفی کانوها حول ویژگی های آیرودینامیکی هواپیما، به خصوص در سرعت های بالا می چرخد، بنابراین جنبه های منفی وجود دارد، به خصوص زمانی که سایبان ها دارای طراحی ثابت هستند.

با پیشرفت تکنولوژی، کاناردها در طراحی هواپیما از مد افتادند، اما در چند دهه گذشته دوباره بازگشته اند. این بازگشت به دلیل عوامل متعددی از جمله توانایی باز کردن و جمع کردن مکانیکی شبه‌پایان برای بهبود مانورپذیری در پرواز است. هواپیماهای جنگنده مدرن قرن بیست و یکم به طور فزاینده ای از چرخ طیار استفاده می کنند زیرا فناوری استفاده مؤثرتر از آنها ارزش خود را در جنگنده های مدرن تر مانند Eurofighter Typhoon، Chengdu J-20، Sukhoi Su-47 Berkut و بسیاری دیگر ثابت کرده است.

نمونه هایی از مبارزان دروغین در قرن بیستم

کاناردها به دلایل مختلفی مفید هستند، اما معمولاً برای هواپیماهای مسافربری یا باری مورد نیاز نیستند – توانایی آنها برای بهبود مانور در درجه اول برای جنگنده ها مفید است. به همین دلیل، فلایویل ها به بمب افکن ها و سایر هواپیماهای غیر جنگی اضافه شدند. نمونه اولیه بمب افکن XB-70 Valkyrie آمریکای شمالی دارای یک سایبان نزدیک به کابین خلبان بود.

این بمب افکن هرگز به تولید انبوه نرسید، اما می توانست به سرعت 3.1 ماخ (3290 کیلومتر در ساعت) برسد. با این حال، اکثر هواپیماهای تولیدی با سایبان در قرن بیستم در طول جنگ جهانی دوم ظاهر شدند. در دهه 1960 علاقه مجددی به هواپیماهای کاذب وجود داشت، اما آنها تا اواخر دهه 1970 و 1980 در هواپیماهای تولیدی رایج نشدند. این زمانی بود که جنگنده هایی مانند کافیل اسرائیلی به عنوان یک هواپیمای جنگنده چند منظوره با بال های کاذب جلوتر و کمی بالاتر از بال های اصلی وارد IAF شدند.

اتحاد جماهیر شوروی قبل از فروپاشی چندین چتر جنگنده پرواز کرد. از جمله این جنگنده ها سوخو سو-33 است که فدراسیون روسیه سال ها بعد با سوخو 34 فولبک آن را ادامه داد. ایالات متحده در طول قرن بیستم هواپیماهای رادارگریز زیادی داشت، اما این هواپیماها از نوع جنگنده نبودند و بسیاری از آنها هرگز وارد تولید انبوه نشدند. در نتیجه، اکثر جنگنده های مدرن توسط کشورهای دیگر تولید می شوند، در حالی که طراحان جت آمریکایی ترجیح می دهند از آسانسورهای دم برای کنترل زمین و زمین هواپیما استفاده کنند.

نمونه هایی از مبارزان دروغین در قرن بیست و یکم

در قرن بیست و یکم، بسیاری از هواپیماهای جنگی جدید معرفی شده اند که هیچ کدام متعلق به ایالات متحده نبودند. چین اولین کشوری بود که چنین جنگنده ای را معرفی کرد و پرواز با کوسه پرنده Shenyang J-15 را در سال 2009 آغاز کرد. دو سال بعد، چین Chengdu J-20 Mighty Dragon را به پرواز درآورد که مثبت کاذب نیز داشت، ویژگی که باعث شد آن را به نسل پنجم کاذب اول فقط یک جنگنده دیگر که در قرن بیست و یکم ساخته شده است (تاکنون) کاذب دارد.

جنگنده ایرانی قاهر 313 که تا اواخر سال 2024 وارد تولید انبوه نخواهد شد، یک پهپاد مجهز به رادارگریز خواهد بود. این هواپیما ابتدا قرار بود سرنشین دار باشد اما در سال 2023 ایران تصمیم گرفت این هواپیما را به پهپاد تبدیل کند. این جنگنده ایرانی شباهت زیادی به جنگنده اف-35 لایتنینگ 2 آمریکایی دارد هرچند که یک جنگنده رادارگریز سرنشین دار نسل پنجم است. صرف نظر از این، استفاده از فلایویل در قاهر 313 نشان می دهد که این ویژگی طراحی توسط کشورهای بیشتری که قصد ساخت جنگنده های پیشرفته تری را دارند، اتخاذ شده است.

علیرغم این روند، ایالات متحده یکی از معدود کشورهایی است که از نظر تکنولوژی پیشرفته است که به طور مستقل جنگنده هایی تولید می کند که هواپیماهای عقب را به هواپیماهای دروغین ترجیح می دهند. این احتمال وجود دارد که ایالات متحده ترجیح می دهد از جنگنده های دروغین اجتناب کند زیرا برای جنگنده های دو موتوره خود به آنها نیاز ندارد. هواپیماهای کاذب مدرن نیز نسبت به مدل های قرن بیستم پیشرفته تر هستند، بنابراین اجتناب از آنها پیچیدگی کلی هواپیما را کاهش می دهد و احتمالاً زمان و هزینه های تعمیر و نگهداری را کاهش می دهد. با این حال، ایالات متحده ممکن است یک جنگنده بالدار تولید کند، زیرا طراحی فعلی جنگنده نسل ششم F/A-XX بوئینگ بالدار و بدون دم است. با این حال، این طراحی ممکن است با توسعه پروژه تغییر کند.