راز شکار ماموت‌های ۱۲ تنی توسط انسان‌های اولیه فاش شد!

بعدی- این ایده که انسان های عصر یخبندان حیوانات غول پیکر و اکنون منقرض شده را با نیزه شکار کردند، چیزی بیش از یک حدس وحشی نیست!

به گزارش روزنامه سان. باستان شناسان دانشگاه کالیفرنیا در برکلی بر این باورند که سرانجام کشف کردند که چگونه انسان ها این ماموت 12 تنی را 13000 سال پیش شکار کردند. انسان های عصر یخبندان ممکن است هرگز نیزه پرتاب نکرده باشند یا درگیر شکار دسته جمعی نباشند و منتظر باشند تا حیواناتی مانند ماموت، ماستودون، گاومیش کوهان دار یا ببرهای دندان شمشیری به طور طبیعی به آنها ضربه بزنند تا آنها را شکار کنند. در عوض، محققان گفتند، انسان‌ها نیزه‌های خود را با زاویه خاصی به زمین می‌چسبانند و سپس جانور غول‌پیکر را فریب می‌دادند تا با نیزه‌ها حمله کند. با کمک این روش موجودات غول پیکر نیزه شده و به راحتی می توان آنها را شکار کرد.

محققان در یک مطالعه جدید بر این باورند که قدرت هیولای 12 تنی که با تمام قدرت به نیزه ها حمله می کند بسیار کشنده تر از روش های شکار شناخته شده برای انسان های عصر یخبندان بوده است. جان سانسری، دانشیار دپارتمان انسان شناسی در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، توضیح داد: «قدرت بازوی انسان برخلاف قدرت حیوان وحشی است که با سرعت به دنبال طعمه خود می رود». قدرت این حیوانات از هر موجودی که امروز می شناسیم بیشتر بود.

این نیزه ها برای محافظت از طعمه در برابر حمله حیوان غول پیکر طراحی شده اند. بر اساس تحقیقات، نوک نیزه به نام نقطه کلوویس، زمانی که اسلحه در زمین کاشته می شد و به سمت طعمه هدایت می شد، در دوران مدرن به عنوان گلوله عمل می کرد. محققان شیوه‌های ماهیگیری نیزه را در طیف وسیعی از فرهنگ‌ها در سراسر جهان بررسی کرده‌اند، اما نظریه‌های خود را بر اساس نحوه شکار مردم بومی در آمریکای شمالی باستان قرار داده‌اند.

اسکات بایرام، محقق مرکز تحقیقات باستان‌شناسی برکلی و سانسیری می‌گوید سنگ‌نگاره‌های به جا مانده از نیزه‌هایی که ماموت‌ها را در هوا می‌گرفتند، منجر به نظریه‌ای نادرست در مورد چگونگی شکار انسان‌های اولیه شده است. این نقاشی ها ممکن است تمام واقعیت های زندگی در عصر یخبندان را به تصویر نکشیده باشند. بایرام، نویسنده اول این مطالعه گفت: «گاهی اوقات در باستان شناسی، حقایق تاریخی مانند تکه های یک پازل در کنار هم قرار می گیرند. اکنون، کشف فناوری کلوویس، نظریه ما در مورد شکار حیوانات عصر یخبندان را بر هر نظریه دیگری برتری می دهد. این نظریه روش کاملاً جدیدی را برای نگاه کردن به چگونگی زندگی مردم در میان این حیوانات غول پیکر در طول تاریخ بشر امکان پذیر می کند.

سنگ های مناسب برای سر نیزه مانند سنگ چخماق، سنگ چخماق یا یشم به مناطق خاصی محدود می شدند. ساخت هر شفت به زمان زیادی نیاز دارد تا نوع دسته مناسب از نظر طول، صافی و استحکام پیدا شود. این احتمال وجود دارد که انسان های ماقبل تاریخ صدها کیلومتر را طی کرده اند تا تمام قطعات مورد نیاز برای ساخت این نیزه ها را به دست آورند. با توجه به خطر برخورد نکردن نیزه ها به حیوانات و ناکارآمدی آنها در برابر پوست مقاوم حیوانات، محققان معتقد نیستند که انسان های عصر یخبندان به راحتی می توانسته باشند چنین ابزار مهم و دست و پا گیر را به سمت این حیوانات پرتاب کنند.