راهنمای زندگی شکسپیر؛ خوانش فرویدی از کمدی‌ها و تراژدی‌ها نشان می‌دهد که چگونه می‌توانیم شکست‌ها زندگی را بپذیریم

بعدی- استفان گرین بلت; او یک استاد دانشگاه و نویسنده آمریکایی است. او را یکی از تأثیرگذارترین متخصصان مطالعات رنسانس در اواخر قرن بیستم و اوایل قرن بیست و یکم می‌دانند. او از سال 2000 به عنوان استاد علوم انسانی در هاروارد تدریس می کند. پس از بیست و هشت سال تحقیق و تدریس در کالیفرنیا، گرین بلت به ماساچوست رفت و در هاروارد کار کرد.

گرین‌بلت یکی از بنیان‌گذاران نظریه تاریخی جدید است، مجموعه‌ای از شیوه‌های انتقادی که او اغلب از آن به عنوان «شعر فرهنگی» یاد می‌کند. او برنده جایزه پولیتزر برای ادبیات غیرداستانی عمومی در سال 2012 و جایزه کتاب ملی برای ادبیات غیرداستانی عمومی در سال 2011 برای کتاب چگونه جهان مدرن شد. در سال‌های بعد، گرین‌بلت کتاب‌های پرفروشی درباره مطالعات شکسپیر و رنسانس نوشت. کتاب های زیادی از کمربند سبز به زبان فارسی ترجمه و منتشر شده است که از آن جمله می توان به «جهان چگونه مدرن شد» با ترجمه «مهدی نصرالله زاده» انتشارات «بیدگل» و انتشارات «جبار شکسپیر و سیاست» ترجمه شده است. توسط «ابین گلکار» از طریق نشر «نفس».

به گزارش همه در یک به نقل از New Statesman، بسیاری از ما سخنان مارکس در مورد تکرار تاریخ را به طور مبهم به یاد می آوریم و این ضرب المثل معروف را به یاد می آوریم که تاریخ دو بار تکرار می شود، ابتدا به صورت تراژیک و سپس به صورت طنز. تکرار می تواند پوچ باشد، تلاشی خجالت آور سطحی و مصنوعی برای بازآفرینی آنچه از دست رفته است.

مارکس در اوایل تا اواسط قرن نوزدهم به طرز عجیبی در مورد سیاست فرانسه فکر می کرد. اما این نظر در مورد طیف وسیعی از پدیده‌های سیاسی و تلاش‌های مختلف برای «بازگرداندن حاکمیت» یا «بزرگ کردن دوباره آمریکا» (شعار ترامپ) یا «بازگرداندن یکپارچگی بی‌پایان در جهان روسیه» (شعار پوتین) صدق می‌کند. ولی، فهرست کردن این موضوعات و اندیشیدن به اینکه مثلاً دومین دوره ریاست جمهوری دونالد ترامپ در ایالات متحده چه معنایی می تواند داشته باشد، به ما یادآوری می کند که ماهیت کمدی داستان مانع دور جدیدی از تراژدی های خونین نمی شود. تراژدی کنونی ممکن است کلاسیک نباشد، اما تعداد کشته ها همچنان بالاست.

در کتاب جدیدمان، شانس‌های دوم: شکسپیر و فروید (انتشارات دانشگاه ییل، می 2024)، آدام فیلیپس، روان‌پزشک بریتانیایی و من از خوانندگان دعوت می‌کنیم تا به آنچه در وهله اول بود بازگردند. به نظر می رسد که پاسخ، هم برای شکسپیر و هم برای فروید، این است که تراژدی زمانی رخ می دهد که ما بدون منابع (داخلی یا بیرونی) برای تصور مجدد آنچه برای ما ممکن است باقی بمانیم: تکرار رویدادها با تغییرات دگرگون کننده.

در کتابمان توضیح می‌دهیم که چگونه به‌عنوان عامل انسانی در دنیای اولین فرصت‌ها شروع به کار کردیم. این فرصت‌ها احتمالات موروثی و برنامه‌ریزی نشده‌ای هستند: جایی که خودمان را می‌یابیم، والدین ما هستند و قبل از اینکه در موقعیتی باشیم که انتخاب کنیم یا بفهمیم چه اتفاقی برایمان می‌افتد، رخ می‌دهند.

دنیای اولین فرصت‌ها بسیار خطرناک‌تر از آن چیزی است که در ابتدا فکر می‌کنیم: ما کودکانی هستیم که در لبه پرتگاه بازی می‌کنیم. کمدی با به تصویر کشیدن خطرات دفع شده، فرصت های ذخیره شده و آینده های ذخیره شده در آخرین لحظه انحلال و فاجعه کار می کند. کمدی خطاها* نمونه ای تا حدودی افراطی از این وقایع داستانی مسخره از روابط شکسته است، با طرح بی شرمانه احمقانه اش در مورد دوقلوهایی که در اوایل کودکی از هم جدا می شوند و در موقعیت هایی که در عین حال بسیار خنده دار و خطرناک هستند گرد هم می آیند.

رویای یک شب نیمه تابستان* یک کمدی دیگر شکسپیر که یک درگیری مرگبار را مطرح می کند و آن را از طریق دنباله ای جادویی و دراماتیک از خیانت ها، واژگونی ها و واژگونی های احساسی حل می کند. این فرآیندی است که در زندگی واقعی می‌تواند شامل درد و سردرگمی عمیق باشد، اما در اینجا به زیبایی به عنوان رویایی ارائه می‌شود که اکنون می‌توان آن را فراموش کرد و هرکسی را می‌توان به جایی که واقعاً می‌خواست برگرداند.

بنابراین، کمدی شکسپیر، در میان بسیاری چیزهای دیگر، نمایشی استادانه و آگاهانه از آنچه درام می تواند انجام دهد است. کمدی شکسپیر می تواند شما را به تصور فاجعه دعوت کند، آن را با انواع جزئیات پر کند و سپس تسلیم انرژی مقاومت ناپذیری شود که برای صلح یا بازگشت به خانه وجود دارد. شما یاد می گیرید که چگونه با فراز و نشیب ها با جرات تصور بدترین ها و کشف انعطاف پذیری که نمی دانستید دارید کنار بیایید.. با این حال، قیمت انکار است.

رویا را باید فراموش کرد و لحظات میانی وحشت و ماتم را پشت سر گذاشت. شکسپیر هرگز نمی‌توانست کاملاً با این قانع شود، و کمدی‌ها به طور فزاینده‌ای تمایل دارند صدای ناخوشایندی به همه این عناصر طرد شده یا سرکوب شده بدهند (مالوولیو در شب دوازدهم* نمونه بارز آن است). درام باید بیش از این کار کند و درام تراژیک از منظری کاملاً متفاوت به خطر و ترس می پردازد. در تراژدی، اولین فرصت های خود را از دست می دهید و هرگز آنها را پس نمی گیرید.

سپس این سوال مطرح می شود که وقتی شکست می خورید، وقتی آسیب و درد را در سطح عمیقی تجربه می کنید، به چه چیزی امیدوار باشید. قهرمان تراژدی کسی است که نمی تواند بفهمد که دیگر امن و بی گناه نیست. این قهرمانان باید دنیای Great Second Chance را کشف کنند، اما به هر دلیلی نمی توانند. فرصت دوم، لحظه ای طعنه آمیز از خودآگاهی است که می بینید شکست شما واقعی است و نمی توانید به سادگی با شروع دوباره از آن فرار کنید.

در کتابمان اشاره می‌کنیم که تقریباً در تمام تراژدی‌های بزرگ، لحظه‌ای وجود دارد که به قهرمان داستان راهی برای خروج از چرخه عقیم تکراری که در آن سقوط کرده است، پیشنهاد می‌شود. با این حال، این شخصیت ها آن فرصت را با درجات مختلف فکر و درک نمی شناسند یا نمی توانند تشخیص دهند. بنابراین، در آن لحظه، تنها “فرصت دوم” برای آنها مرگ است.

در داستان شکسپیر، روایت تراژیک حرف آخر نیست و نمایشنامه های او امکان جسورانه فراتر رفتن از مسیر را با رد مرگ ارائه می دهد. به عنوان مثال، در داستان زمستانی به قهرمان تراژیک فرصتی دوباره داده می شود. در آن داستان، لئونتس با خوشحالی از پولیکسنس، پادشاه بوهمیا و دوست دوران کودکی‌اش پذیرایی می‌کند، اما از آنجایی که نمی‌تواند مهمانش را متقاعد کند که تمام زمستان را با او بماند، با اصرار همسرش از او رضایت می‌خواهد با تایید، سوء ظن لئونتس برانگیخته می شود و او معتقد است که باید یک رابطه عاشقانه بین دو خدمتکار وجود داشته باشد. این احساس بدگمانی به پادشاه خیلی زود به دغدغه شبانه روزی او تبدیل شد، تا جایی که به یکی از مشاوران وفادار خود به نام کامیلوس دستور داد پولیکسنس را مسموم کند، اما کامیلو که به بی گناهی پولیکسنس اعتقاد داشت، او را از خطری که در انتظارش بود هشدار داد. به او. او را خبر می کند و شبانه برای فرار او آماده می شود و او نیز با او از دربار سیسیل می گریزد.

شکسپیر در آن نمایش می گوید برای داشتن فرصتی دوباره باید از نگرش کنترل و زور نسبت به دنیا دست برداریم، به عبارت دیگر باید از توهمات قدرت مطلق که در کودکی داریم دست برداریم.

فیلیپس در کتاب خود اشاره می کند که فروید به بزرگترین شانس دوم در زندگی پی برد: این کشف که ما می توانیم شخصی غیر از والدین خود را دوست داشته باشیم. با این حال، چگونگی انجام این کار تا حد زیادی مرهون روایت‌های شگفت‌انگیز دونالد وینیکات روان‌شناس بریتانیایی و نظریه‌پرداز شخصیت مشهور از تجربه دوران کودکی است. در رمان وینیکات، شانس دوم با درک اساسی رابطه کودک با جهان آغاز می شود که نه کنترل مطلق است و نه انفعال خشونت آمیز. مادر باید به اندازه کافی قابل اعتماد باشد تا کودک برای همیشه احساس رها شدن نکند.

حافظه نقش مهمی در شکل‌دهی داستان بازی می‌کند، زیرا چالش‌های جدید را می‌توان در الگوی رها کردن و بهبودی ادغام کرد. فیلیپس به این ایده اشاره می کند شانس دوم اساساً حقیقت ناب یادگیری است. اولین تجربیات ما از تمایل و تعهد باید دوباره در چارچوب قرار گیرد. آیین شامل تغییرات اساسی و دردناک است، اما داستانی را ایجاد می کند که به ما اجازه می دهد رشد کنیم نه اینکه با علاقه به گذشته نگاه کنیم که ما را بی حرکت و منفی می کند. به همین دلیل است که شانس دوم برای یک مجروح و مضطرب خبر خوبی به نظر نمی رسد. مقاومت در برابر درمان ریشه عمیقی دارد (فروید در مورد چگونگی تلقی بهبودی به عنوان یک “خطر جدید” نوشت).

ما این را در کتاب خود خواسته ایم آنچه ممکن است در انتخاب انسان بودن دخیل باشد: عمل کردن با چشمان باز در چارچوب محدودیت هایی که ما انتخاب نکرده ایم. آماده باشید که رفتار خود را مرور کنید تا ببینید کجا یاد گرفته ایم به خود آسیب بزنیم و آسیب ببینیم. به اطراف خود نگاه کنید: چه بسیار از وحشت‌های اخلاقی و سیاسی محیط ما ریشه در ترس از بهبودی، ترس از فرصت‌های دوم، عدم تمایل به یادگیری و نگاه کردن با ناامیدی به زمانی دارد که در زندگی‌مان قوی بودیم.

برای فیلیپس و من، وسوسه بازگشت به دنیای روانی، جایی که هنوز هیچ محدودیتی برای انتخاب وجود ندارد، عنصر اساسی تراژدی است: وحشت مکبث از دیده شدن، و ترس کلئوپاترا در آنتونی و کلئوپاترا از بردن به رم توسط سزار اکتاویوس قبل از خودکشی بر آنتونی غلبه می‌کند، تلاش‌های رقت‌انگیز اتللو برای نجات رمان و شهرتش قبل از خودکشی، و حتی اصرار هملت برای زنده ماندن هوراسیو تا داستان شاهزاده را صادقانه بیان کند، همگی حاکی از اصرار غم‌انگیز برای کنترل یا جذب دنیای خارج از جهان است.

* نمایشنامه شکسپیر “کمدی خطاها” در حدود سال های 1593-1594 میلادی نوشته شد. این نمایشنامه از کمدی لاتین “Menachem or the Twin” اثر پلاتوس اقتباس شده است. راوی داستان دو قلو هستند که هر کدام از وجود دیگری اطلاعی ندارند و ملاقات تصادفی آنها منجر به حادثه ای ناگوار و مضحک می شود. دوقلوها در بدو تولد توسط دریای طوفانی از هم جدا می شوند: دوقلو اول نجیب زاده ای است که هر دو آنتیفولوس نام دارد و دوقلو دوم خدمتکار است که هر دو درومیو نام دارند. سال ها بعد، زوج اول، آنتیفولوس و درومیو، که در سیراکوز بزرگ شده بودند، به طور اتفاقی برای بازدید از افسوس، جایی که زوج دوم زندگی می کنند، می روند، اتفاقی که باعث می شود هویت آنها در یک سری نزاع ها و حتی جستجوهای احساسی زیر سوال برود. . موقعیت های مضحک و مضحک و اشتباهات سبک کمدی لبخند بر لبان مخاطب می نشاند. تصور کنید برای اولین بار وارد شهری شده اید، اما به نظر می رسد مردم آن شهر همه شما را می شناسند! گروهی به شما لبخند می زنند و سلام می کنند و برای صحبت با شما جلو می آیند و گروهی دیگر با نفرت از شما دور می شوند و به شما توهین می کنند! این تصویری است که جفت دوم، آنتیفولوس و درومیو، هنگام ورود به افسس با آن روبرو شدند.

*در رؤیای شب نیمه تابستان اثر شکسپیر سوس، دوک آتن ماه آینده در شب نیمه تابستان، شب کامل ماه، با هیپولیتا ازدواج می کند، بنابراین سوس به فیلوسترن، رئیس تشریفات و تشریفات، دستور می دهد تا برنامه آن شب را برای جوانان آتنی ترتیب دهد. واقعا لذت ببرید با این حال، همه جوانان آتنی از این موضوع خوشحال نیستند. لیساندر و دمتریوس که از دوران کودکی با هم دوست هستند، هر دو عاشق هرمیا زیبا و جوان، دختر همسایه‌شان می‌شوند و دوراهی پیچیده‌ای دارند. پدر هرمیا، اگیوس، پایش را در کفشی گذاشت که دخترش باید در شب عروسی دوک و در حضور دوک با دیمیتریوس ازدواج کند و گفت در غیر این صورت هرمیا را می کشد یا هرمیا را به معبد کاهنان می فرستد تا آنجا بماند. بقیه هیچ کس در آن محله آتن نبود که نداند هرمیا از کودکی لیساندر را دوست دارد.

* “شب دوازدهم” یک نمایشنامه کمدی است که توسط ویلیام شکسپیر در سالهای 1599-1601 نوشته شد و اولین بار در 2 فوریه 1602 اجرا شد. این نمایشنامه درباره عشق و قدرت است. لیدی اولیویا زنی اشرافی است که کنت آرسینو را مجذوب خود می کند. اولیویا دو خواستگار دیگر هم دارد: خدمتکار پرمدعاش مالولیو و سر اندرو آگوچک. این داستان همچنین شامل دوقلوهایی به نام‌های ویولا و سباستین می‌شود که کشتی خود را در طول یک سفر دریایی آسیب دیده و هر کدام معتقدند دیگری غرق شده است. ویولا خود را به شکل یک پسر در می آورد و به خدمتکاران کنت آرسینو می پیوندد. ارسینو او را به عنوان فرستاده خود نزد لیدی اولیویا می فرستد، اما داستان مسیر جدیدی به خود می گیرد و لیدی اولیویا بدون اینکه بداند این فرستاده در واقع دختری است که خود را به صورت پسر درآورده، عاشق فرستاده ارسینو می شود!

شب دوازدهم یکی از جالب ترین و سرگرم کننده ترین داستان های شکسپیر بزرگ است. یکی از شخصیت های ناخوشایند در شب دوازدهم، مالولیو است. در ابتدا، خواننده ممکن است او را فردی آزاردهنده ببیند، اما زمانی که شخصیت‌های دیگر او را اذیت می‌کنند و او را مورد آزار و اذیت قرار می‌دهند، به تدریج می‌تواند داستان را از دیدگاه مالولیو ببیند و در نهایت متوجه می‌شود که چگونه طبقه و خانواده می‌توانند شادی و همچنین شادی یک فرد را محدود کنند. توانایی رسیدن به خواسته هایش در زندگی