ماجرای خلبانی سوری که ۴۳ سال زندانی بشار اسد بود

در میان اخبار متعددی که از سوریه می‌رسد، خبر آزادی خلبان هفتاد ساله‌ای که به مدت 43 سال در زندان‌های رژیم اسد زندانی بود، مورد توجه بسیاری قرار گرفت.

به گزارش سایت عصر ایران، راغید التطری در سال 1360 پس از خودداری از بمباران شهر حماه در شمال دمشق تحت تعقیب قرار گرفت. در آن زمان در این منطقه بین مخالفان دولت و ارتش درگیری هایی رخ داد و به دستور حافظ اسد، رئیس جمهور وقت، مخالفان به طرز وحشتناکی سرکوب شدند و هزاران نفر سلاخی شدند.

پس از اینکه التتار از بمب گذاری سرپیچی کرد، برای فرار از تعقیب قضایی به اردن و سپس مصر رفت. اما تهدیدات اطلاعاتی اسد علیه خانواده و همسرش او را مجبور به بازگشت به دمشق کرد و به این ترتیب دستگیر شد.

بر اساس گزارش کمیته حقوق بشر سوریه، راغد التطری پس از دستگیری به مدت چهار سال بدون محاکمه در بازداشت بود و به دادگاه معرفی شد و محاکمه وی تنها چند ثانیه طول کشید. قاضی فقط دو جمله به او گفت: اسمت چیست؟ و “برو”

التتار در دی ماه 1364 ابتدا به زندان اطلاعات کول و سپس به زندان نظامی مزه منتقل شد و تا اردیبهشت 1365 در آنجا ماند و در این تاریخ وارد زندان پالمیرا که یکی از معروفترین زندانهای رژیم اسد بود، شد و تا مرداد 1379 در آنجا ماند. سپس به زندان سدنایا منتقل شد. در سال 2011 و همزمان با بهار عربی، التتار در مرداد 1390 به زندان مرکزی عدرا و سپس در اردیبهشت 1395 به زندان سویدا منتقل شد و در حالی که گزارش هایی از انتقال وی به زندان طرطوس در سال جاری منتشر شده بود، هیچ خبری منتشر نشد. در مورد او پس از آن در واقع او در تمام عمر از زندانی به زندان دیگر منتقل شد و تنها گناهش بمباران نکردن مخالفان دولت بود.

زمانی که الططری دستگیر شد، همسرش باردار بود. پسرش وائل در زمانی که پدرش در زندان بود به دنیا آمد، اما قسمت غم انگیز ماجرا این است که تا 14 سالگی به خانواده اش گفته نشده بود که در چه زندانی است و به همین دلیل او تا 14 سالگی نتوانست پسرش را ببیند. . سال

وائل که در زمان زندان با پدرش هم سن و سال است می گوید در جوانی مادرش به او گفته که پدرش به مسافرت رفته است.

او می‌گوید: «فکر می‌کنم وقتی کسی نمی‌خواهد حقیقت را به شما بگوید، معمولاً می‌گوید که به مسافرت رفته است. خانه خانه آنها: «وقتی او مرد، او را می‌دیدم که تنها راه می‌رفت و از خودم می‌پرسیدم که آیا او پدر من است یا نه، و سپس به سمت در می‌رفتم و منتظر می‌شدم، اما هیچ اتفاقی نیفتاد.» “چند سال پیش آن را رها کردم زیرا بسیار ناامید شده بودم.”

سرانجام مادرش حقیقت را به او گفت: پدرت اندکی قبل از تولد تو دستگیر شد و از آن زمان دیگر او را ندیده ای.

وائل بن راغید التطری

وائل که اکنون در کانادا زندگی می کند، سال های دوری خود را از پدرش اینگونه بیان می کند: من در تمام عمرم از داشتن پدر محروم بودم و او از شناخت تنها فرزندش محروم بود. برای هر کسی شرم آور است که حتی یک دقیقه را برای مخالفت با رژیم سوریه پشت میله های زندان سپری کند، چه رسد به کل زندگی خود.

در بیشتر دوران کودکی ام، خانواده ام هیچ اطلاعی از محل نگهداری پدرم نداشتند. 14 سال طول کشید تا جای او را پیدا کنیم و به دیدارش برویم. داشتم برای ملاقاتش آماده می شدم و سعی می کردم تصور کنم که حالش چقدر وخیم است اما وقتی دیدمش با اینکه خسته به نظر می رسید چشمانش پر قدرت و صدایش نرم و لطیف بود.

ویل درباره اولین دیدار با پدرش می گوید: آن دیدار را خوب به یاد دارم. بین ما قفس و نگهبانی نبود. پدرم داشت با ما شوخی می کرد و از من پرسید که آیا من پلی استیشن دارم؟

وقتی از او پرسیدم که چگونه در مورد پلی استیشن یاد گرفتی، گفت: «نمی توانم بگویم که با پدرم در مورد چیزهای جالبی صحبت کردم که قبلاً هرگز در مورد آنها صحبت نکرده بودیم.»

راغید التطری پس از آزادی از زندان 43 ساله است

به دلیل رفت و آمد مداوم او بین زندان های مختلف، از جمله زندان بدنام سدنایا، فقط چند بار توانستم با او ملاقات کنم. پدر من ممکن است قدیمی ترین زندانی سیاسی در سوریه باشد، اما پرونده او نمونه ای زنده از ظلم و ظلم هزاران زندانی و ناپدید شده اجباری تحت رژیمی است که از زندان به عنوان سلاحی برای سرکوب و از بین بردن هرگونه مخالف استفاده می کند. از پدرم می خواهم که بقیه عمرش را آزاد بگذراند. “