مقایسه میگ ۲۹ و سوخو ۲۷؛ رقیب قدرتمند جنگنده‌های آمریکایی
۱ دقیقه خوانده شده
جنگ سرد یکی از مهم‌ترین دوران معاصر به شمار می‌رود، زیرا کشورهای شرکت کننده در جنگ جهانی دوم استراتژی‌های جدیدی به‌ویژه در بخش نظامی اتخاذ کردند و هر کشوری به دلیل ترس از عواقب آن، با احتیاط بسیار نسبت به رویدادها موضع گرفت. اظهارات سیاسی یا حتی انجام کارهای نادرست. طبیعتاً در این دوره، قدرت‌های بزرگ سرمایه‌گذاری زیادی در صنایع نظامی خود کردند که نتیجه آن تولید خودروها و سلاح‌های جدید بود. شوروی همچنین تمام تلاش خود را برای رقابت با فناوری آمریکایی انجام داد و تعدادی از بهترین هواپیماهای جنگنده جهان را طراحی کرد.
به گزارش پدال، میگ 29 و سوخو 27 نمونه هایی از بالاترین سطح جنگنده های شوروی بودند که از زمان خود جلوتر بودند. هر دوی این جنگنده ها در دهه 1970 طراحی شدند، اما تا دهه 1980 راه اندازی نشدند. میگ-29 اولین جنگنده از دو جنگنده فوق الذکر بود که در سال 1983 وارد نیروی هوایی شوروی شد، در حالی که سوخو-27 دو سال بعد رسما وارد خدمت شد. هر دو هواپیما برای اهداف خاصی طراحی شده بودند. میگ یک جنگنده چند منظوره است که در نبردهای هوا به هوا و ماموریت های حمله هوا به سطح شرکت دارد. مهندسان سوخو 27 نیز ماموریت های مختلفی از حمله به اهداف هوایی گرفته تا بمباران را برای این جنگنده در نظر گرفتند. در زیر میگ 29 و سوخو 27 را با هم مقایسه می کنیم.
Mikoyan MiG-29 که توسط ناتو به نام Falcram شناخته می شود، رقیب جنگ سرد F-16 نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا به حساب می آمد، اما آنطور که در ابتدا انتظار می رفت، عملکرد خوبی نداشت. برخلاف انتظارات اولیه از رقابت شانه به شانه با F-16، بدنه هواپیمای این جنگنده به جای مواد کامپوزیتی از آلومینیوم ساخته شده است و سیستم کنترل پرواز آن به جای fly-by-wire پیشرفته، از هیدرولیک های معمولی استفاده می کند. تکنولوژی البته در نهایت مهندسان شوروی این نواقص را اصلاح کردند تا MiG-29 به یک جنگنده خطرناک برای رقبا تبدیل شود.
به لطف حسگرهای پیشرفته ای مانند رادار داپلر، حسگرهای ردیابی مادون قرمز و غیره، خلبانان میگ 29 می توانستند با اهدافی که در ارتفاع پایین تری قرار داشتند درگیر شوند. این هواپیمای شوروی از سیستم هدف گیری قرار گرفته بر روی کلاه خلبان بهره می برد، بنابراین نیازی به هدف گیری مستقیم جنگنده به سمت هواپیمای دشمن نبود. با نسبت خوب قدرت به وزن و چابکی بالا، میگ 29 در درگیری های یک به یک با چشم غیرمسلح تقریباً بی رقیب بود. این قابلیت ها باعث شد که میگ 29 توجه سایر کشورها را به خود جلب کند. این جنگنده چند منظوره از سلاح 30 میلی متری GSh-301 استفاده می کند و ظرفیت حمل 6 موشک هوا به هوا، بمب و انواع موشک را دارد و می تواند به سرعت 2.3 ماخ برسد.
اکنون زمان بررسی سوخو سو-27 دو موتوره است، جنگنده ای که ناتو به نام فلانکر می شناسد. Su-27 تنها با یک هدف تولید شد: بهتر بودن از F-15 Eagle آمریکایی. میخائیل سیمونوف مسئولیت طراحی این پروژه را برعهده داشت و از نتیجه نهایی راضی نبود، بنابراین روند تولید را متوقف کرد و دوباره شروع به طراحی جنگنده کرد. می گویند سیمونوف به قول معروفی گفته است که ما فقط لاستیک ها و صندلی خلبان را نگه می داریم. نتیجه این تغییرات تولید سوخو 27 بی بود که نسخه رهگیر جنگنده مورد نظر به حساب می آمد. سوخو 27 اس می تواند به سلاح های هوا به زمین نیز مجهز شود.
سوخو سو-27 پیشرفته ترین جنگنده امروزی نیست، زیرا نسبت به هواپیماهای نسل پنجم برتری دارد، اما روسیه و اوکراین از آن استفاده می کنند. اوکراین هواپیماهای سوخو 27 خود را اصلاح کرد و آنها را با نام سوخو 27 ام 1 تولید کرد. جنگنده سوخو 27 مجهز به سلاح 30 میلی متری است و می تواند موشک های هدایت شونده و موشک های هوا به هوا را حمل کند. می تواند به بمب های معمولی و خوشه ای و همچنین موشک های هوا به زمین مجهز شود. دو موتور این هواپیمای Saturn AL-31 F توانایی تولید نیروی رانش تقریبی 123000 نیوتن را دارند که حداکثر سرعت 2.35 ماخ و برد پروازی تا 3530 کیلومتر را در پی خواهد داشت.
