ناو‌های هواپیمابر چگونه و با چه تسلیحاتی از خود دفاع می‌کنند؟

ناو هواپیمابر یک کشتی غول پیکر است (بزرگترین ناو هواپیمابر جهان بیش از 335 متر طول دارد) که به عنوان پایگاه متحرک برای هواپیماها عمل می کند. آنها سکوهای خوبی برای فرود، سوخت گیری و تجهیز، معاشرت با سایر پرسنل، فراهم کردن پایگاهی برای عملیات تهاجمی و انواع باندهایی هستند که می توانند از آنجا بلند شوند.

به گفته روچیاتو، ناوهای هواپیمابر به دلیل موقعیت مکانی خود به عنوان خانه هواپیماهای نظامی قدرتمند، به قدرت آتش قابل توجهی دسترسی دارند. به عنوان مثال، در بریتانیا، ناو هواپیمابر کلاس ملکه الیزابت نیروی دریایی سلطنتی می تواند تا 36 جنگنده F-35B را در مجموع 72 هواپیما در خود جای دهد، در حالی که ناوهای کلاس نیمیتز ایالات متحده فضای کافی برای حدود 5000 پرسنل و 60 هواپیما را دارند

در حالی که ممکن است یک مکمل کامل از این هواپیماها در هر لحظه برای پاسخ به یک حمله مشخص در دسترس نباشد، حمله هوایی به یکی از این هواپیماها برای سایر جنگنده ها یا بمب افکن ها بسیار خطرناک است. به عنوان معاون نیروی دریایی ایالات متحده، دریاسالار جان آ. کولت در سال 1942، ناو هواپیمابر، «با هواپیماهای جنگنده دفاعی خود دفاع بهتری نسبت به هر نوع کشتی موجود ارائه می دهد. نیروی کار.”

به قول معروف بهترین دفاع حمله است. اما این بدان معنا نیست که ناوهای هواپیمابر آمریکایی شجاعت لازم را ندارند. در اینجا می خواهیم بررسی کنیم که ناوهای هواپیمابر آمریکا چگونه از خود دفاع می کنند.

سیستم گردان CIWS

ناوهای هواپیمابر امروزی ممکن است با تهدید مستقیم هواپیماهای دیگر، حملات دوربرد موشک، حملات از داخل خود اقیانوس (مانند زیردریایی ها) و البته احتمالات دیگر مواجه شوند. با وجود مجموعه غیرقابل پیش‌بینی تهدیدات، حامل‌ها باید در دفاعی که به کار می‌گیرند به همان اندازه همه کاره باشند. یکی از راه های پیشرفته برای انجام این کار، سیستم قدرتمند Phalanx CIWS است که در کشتی های کلاس نیمیتز استفاده می شود.

این سیستم پیچیده و همه کاره در نبردهای دریایی جایگاه مهمی را به خود اختصاص می دهد و Raytheon به عنوان سازنده آن می گوید که “برای شکست موشک های ضد کشتی و نزدیک شدن به تهدیدهایی که از سایر خطوط دفاعی عبور کرده اند استفاده می شود.” این سلاح یک مسلسل ولکان است که مجهز به سیستم های پیشرفته ای است که به آن امکان می دهد مکان تهدیدات نزدیک را ردیابی کند و رگبار گلوله ها را با سرعت بسیار بالا شلیک کند تا آنها را نابود کند. فالانکس یک سلاح تهاجمی و دفاعی مشترک در همه ناوهای هواپیمابر ایالات متحده است.

سیستم فالانکس نصب شده بر روی ناو هواپیمابر یو اس اس جورج اچ دبلیو بوش دارای یک توپ 20 میلی متری است که “در یک پایگاه چرخشی به ارتفاع حدود 5 متر زندگی می کند” و گلوله هایی را “دو برابر مسلسل های استاندارد آمریکایی” شلیک می کند. برد این سلاح به 8 کیلومتر می رسد که کارایی آن را در موقعیت های دفاعی بیشتر می کند. جدا از این توپ، یک ناو هواپیمابر معمولاً به چندین موشک پیشرفته مجهز می شود که یکی از آنها Sea Sparrow است.

موشک سی اسپارو

در حالی که گنجشک ممکن است ترسناک ترین پرنده ای نباشد که می توانید آن را سلاح بنامید، موشک Sea Sparrow یکی دیگر از گام های اشتباه نظامی مهم در برخی ناوهای هواپیمابر است. این موشک بر روی ناوهای هواپیمابر مانند USS Harry S. Truman یافت می شود و نقشی مشابه سیستم CIWS دارد. موشک Sea Sparrow به طور خاص برای عملیات تهاجمی در نظر گرفته نشده است، بلکه در عوض برای رهگیری تهدیدات نزدیک به ناو استفاده می شود. این موشک علاوه بر ناوهای هواپیمابر هسته‌ای، بر روی کشتی‌های آمریکایی و ناوهای هلیکوپتربر، هر دو کشتی‌های تهاجمی آبی خاکی مانند کلاس Wasp نیز استفاده می‌شود. این ناوها به اندازه ناوهای هواپیمابر دارای اهداف استراتژیک با ارزشی هستند، بنابراین استفاده از سیستم‌های دفاعی قدرتمند مشابه روی آنها منطقی است.

جنرال داینامیکس با Raytheon به عنوان توسعه دهنده سیستم Phalanx متحد شده است تا به سازنده اصلی کمک کند تا موشک Sea Sparrow اصلی را به یک موشک زمین به هوا تبدیل کند که می تواند از این کشتی ها پرتاب شود. این موشک برگرفته از مفهوم اولیه سامانه موشکی دفاع نقطه ای، که در سال 1964 متوقف شد، کاربرد اصلی برنامه را پذیرفت: ارائه دفاع نزدیک در برابر موشک ها با مقابله با آنها با موشک دیگری. موشک AIM-7F Sea Sparrow به صورت نیمه فعال با استفاده از اتصال رادار هدایت می شود و دارای رادار دوقلو و رادار پیشرفته است که به آن امکان می دهد با سرعت موشک های دشمن مطابقت داشته باشد. با این حال، باز هم ضعف این سیستم این است که برای عملیات با برد کمتر طراحی شده است.

ایمنی در تعداد بخش بزرگی از حفاظت از ناو هواپیمابر است

همانطور که یک بمب افکن در هنگام عملیات به تنهایی در برابر جنگنده های دشمن بسیار آسیب پذیر است، ناوهای هواپیمابر در سفرهای خود به کشتی های اسکورت نیاز دارند. اینجاست که کشتی های جنگی وارد بازی می شوند. این ترکیب از چندین کشتی در یک بدنه تشکیل شده است که انواع مختلفی از کشتی ها برای مقابله با یک تهدید خاص بهتر از خود ناو هواپیمابر مجهز هستند. با کشتی های محلی در اطراف، ناوهای هواپیمابر می توانند آزادانه تر عمل کنند.

هر طرحی برای حمله به یک ناو هواپیمابر با واکنشی بسیار بیشتر از توانایی خود ناو یا هواپیمای داخل هواپیما مواجه خواهد شد. همانطور که نیروی دریایی ایالات متحده ادعا می کند، «نیروی دریایی دارای 11 ناوگان ضربتی است که 10 ناوگان آن در ایالات متحده و یکی از آنها در ژاپن مستقر هستند. هر ناوگان معمولاً از یک ناو هواپیمابر، دو رزمناو موشک هدایت شونده، دو کشتی جنگی ضد هوایی و دو ناوشکن یا دو ناوچه ضد زیردریایی تشکیل شده است.

صرف وجود کمتر از دو فروند از این ناوهای جنگی در نیروی دریایی آمریکا نشان می دهد که ناوهای هواپیمابر چقدر مهم و کمیاب هستند و به همین دلیل در دفاع لایه لایه هستند. در عین حال، ناوهای هواپیمابر نیز پایگاه های استراتژیک بسیار مهمی هستند. به همین ترتیب پراکندگی آنها به دور از منطقه خطر و دشواری مکان یابی آنها نیز از دیگر عوامل دفاعی آنهاست.

دفاع ویژه در برابر تهدیدات خاص

از لحاظ تاریخی، این زیردریایی یکی از ترسناک ترین دشمنان ناوهای هواپیمابر بوده است. ترکیب قدرت پنهان کاری و قدرت آتش می تواند به یک زیردریایی اجازه دهد تا کشتی هایی را چندین برابر اندازه خود نابود کند، اغلب با ایمنی نسبی در مقایسه با خود زیردریایی. بنابراین، ناوهای هواپیمابر از مدت ها قبل اقداماتی را برای دفاع از خود در برابر زیردریایی ها انجام داده اند. خوشبختانه، کشتی‌های همراه حامل‌ها را می‌توان برای مقابله با تهدیدات خاصی که ممکن است پیش‌بینی می‌شود، سفارشی‌سازی کرد.

برای افزایش آسیب پذیری های ضد زیردریایی ناوگان، برخی از کشتی ها به طور خاص برای مقابله با تهدید زیردریایی مستقر شده اند. در مارس 1960، Essex IV مدلی بود که به یک کشتی پشتیبانی جنگ ضد زیردریایی تبدیل شد. در چنین پیکربندی، هواپیماهایی که در این مدل خدمت می کنند، آنهایی هستند که برای از بین بردن تهدیدهای پنهان مانند زیردریایی ها، از جمله استفاده از هلیکوپتر، مجهز شده اند.

مدل هایی مانند S-70B Seahawk، مجهز به سونار پیشرفته همراه با موشک های پنگوئن، اژدرهای EuroTorp A244 و دیگر سلاح ها، یکی از بهترین دوستانی هستند که یک ناو هواپیمابر در معرض تهدید زیردریایی می تواند داشته باشد. این همچنین بر این واقعیت تأکید می کند که مؤثرترین سلاح ها در یک ناو هواپیمابر معمولاً آنهایی هستند که بر روی هواپیماهای جنگی ناو سوار می شوند.

طراحی فوق العاده مقاوم برای ناوهای هواپیمابر در برابر حملات

اندازه و طراحی منحصر به فرد یک ناو هواپیمابر یک دارایی مهم دفاعی است، همانطور که در مورد USS America دیده می شود. ناو هواپیمابر قدرتمند کلاس کیتی هاوک در سال 2005 غرق شد، اما نه در نتیجه درگیری با دشمن: نیروی دریایی ایالات متحده از این ناو به عنوان تمرین استفاده کرد تا ببیند برای انهدام یک ناوشکن چقدر آتش لازم است و ناوهای هواپیمابر چقدر می توانند منهدم کنند. . می تواند آسیب را تحمل کند.

نیروی دریایی ایالات متحده اطلاعاتی در مورد تأثیر سلاح های مختلف بر روی بدنه کشتی می خواست. با این حال، این اشیاء در برابر حمله مستقیم با چیزی بیش از زره محافظت می شوند. طراحی آن از لایه های متعدد (همانطور که در کلاس یو اس اس نیمیتز دیده می شود)، تقسیم بندی هوشمندانه ای که آسیب های ناشی از یک برخورد احتمالی را کاهش می دهد، استفاده می کند و غرق شدن این کشتی غول پیکر با کاهش احتمال ورود آب، غرق شدن همه این قطعات را دشوارتر می کند.

در ابتدا، هر چیزی که نیروی دریایی ایالات متحده به سمت کشتی آنها شلیک کرد، بی اثر بود. پس از ناکامی در غرق کردن آن از طریق حملات مستقیم (تقلید از اثرات حملات موشکی و اژدری دشمن) و پس از حدود یک ماه تلاش، در نهایت نیروهای داخلی برای غرق کردن آن وارد کشتی شدند و در نهایت روش دیگری برای غرق کردن آن با استفاده از مواد منفجره راهبردی انتخاب شد. که به بدنه لایه ای کشتی آسیب رساند و باعث نشت آب به قسمت های مختلف کشتی شد و باعث غرق شدن کشتی شد. این نشان دهنده انعطاف و قدرت ناو هواپیمابر است. با در نظر گرفتن همه این موارد، تعجب آور نیست که از زمان غرق شدن ناو یو اس اس بیسمارک دریا در فوریه 1945 در نبرد ژاپن، هیچ ناو هواپیمابر دیگری غرق نشده است.