نقشه عجیب آلمان در جنگ جهانی دوم برای بمباران نیویورک سیتی (تصاویر)

در طول جنگ جهانی دوم، متفقین غربی به طرز وحشیانه ای شهرهای آلمان و ژاپن را بمباران و ویران کردند. با این حال، ژاپن و آلمان می خواستند زمین بازی را یکسان کرده و بمب افکن های دوربرد را برای حمله به ایالات متحده توسعه دهند.

به گفته روسیهیاتو، ژاپنی ها پروژه Z را برای بمباران ایالات متحده (که بمب افکن ناکاجیما G10N فوگاکو برای آن طراحی شده بود) راه اندازی کردند.

آلمانی ها از همتایان ژاپنی خود پیشرفته تر بودند و تعدادی نمونه اولیه برای برنامه جاه طلبانه آمریکایی بمب افکن ساختند.

تلاش آلمان برای بمباران ایالات متحده

در حالی که حملات هوایی آلمان برای مدتی به لندن و بریتانیا شدید بود، آلمان هرگز قادر به حمله هوایی به نیویورک – یا بقیه سرزمین اصلی ایالات متحده – نبود، به جز قایق که سعی در آتش زدن جنگل های اورگان داشت. بالن های ژاپنی با استفاده از جت استریم به ایالات متحده فرستاده می شوند.

Amerkabomber آلمانی (“بمب افکن های آمریکایی”) را می توان یکی از سلاح های شگفت انگیز آلمانی (سلاح های شگفت انگیز یا معجزه آسا) دانست. تعداد کمی از این هواپیماها وارد خدمت شدند، و زمانی که وارد خدمت شدند، گران بودند و مقدار قابل توجهی از منابع محدود آلمان را برای سود استراتژیک کمی مصرف کردند (به عنوان مثال، موشک V-2 به اندازه پروژه منهتن ایالات متحده بود (توسعه و تولید اولین بمب اتمی) هزینه کرد).

در حالی که بمب افکن های انگلیسی-آمریکایی در حال بمباران شهرهای آلمان بودند، آدولف هیتلر رویای جبران آن را با بمباران شهر نیویورک – دور از دسترس هواپیماهای آلمانی (و موشک های V-2) در سر داشت. این بمب افکن دوربرد یک سفر بسیار طولانی و دایره ای به طول 11600 کیلومتر را برای رسیدن به آسمان نیویورک انجام داد.

اولین ایده بمب افکن دوربرد آلمان در اوایل سال 1938 در آستانه جنگ مطرح شد. با این حال، طرح های پیشرفته برای اولین بار در سال 1942، اندکی پس از ورود ایالات متحده به جنگ، ظاهر شد. اگرچه این نسخه مفهومی بسیار جذاب بود، اما به دلیل گرانی، استفاده بیش از حد از مواد و ظرفیت تولید محدود، رد شد.

نامزدهای بمب افکن آمریکایی

نمونه های اولیه بمب افکن آمریکایی از طراحی معمولی بمب افکن های دوربرد آن دوران (مانند B-29 Stratofortress آمریکایی) پیروی کردند.

چهار نامزد آمریکایی بمب افکن:

Messerschmitt Me 264

Focke-Wulf TA 400

Junkers Ju 390

هاینکل 277

از این تعداد، سه نمونه اولیه Messerschmitt Me 264 ساخته شد که تنها بخشی از Heinkel He 277 و Focke-Wulf Ta-400 ناتمام ساخته شد. در نهایت، یک Junkers Ju 390 برای این پروژه انتخاب شد و دو نمونه اولیه ساخته شد (نمونه اولیه هرگز پرواز نکرد). این بمب افکن نسخه دوربرد Junkers Ju 290 بود. اولین نمونه اولیه در سال 1943 پرواز کرد و به قدری خوب عمل کرد که منجر به سفارش برای نمونه های اولیه بیشتر و 20 نمونه از نسخه آلمانی تولید انبوه شد.

با این حال، از آنجایی که شرایط جنگ به نفع آلمان تغییر کرد و رایش سوم در آستانه فروپاشی قرار گرفت و منابع لازم برای چنین پروژه هایی را نداشت، پروژه تولید انبوه بمب افکن هایی که قصد بمباران شهرهای آمریکا در وسط را داشتند، لغو شد. -1944.

محدوده های ذکر شده در زیر را باید با شک و تردید نگریست، زیرا برد پرتابگر تا حد زیادی تحت تأثیر محموله ها و نوع ماموریت است. آلمان با بمب افکن های خالی بر فراز شهر نیویورک پرواز نمی کند.

بمب افکن های دوربرد در طول جنگ جهانی دوم

وزن خالی Junkers Ju 290 کمی کمتر از 37 تن بود، در حالی که بمب افکن بسیار کوچکتر Messerschmitt Me 264 تنها 21.1 تن وزن داشت. این بدان معناست که هواپیمای معروف بوئینگ B-29 Superfortress جایی بین این دو نوع قرار داشت – اما نزدیکتر به Ju 290 با وزن 33.8 تن بود. بمب افکن B-36 Peace ساخت ایالات متحده پس از پایان جنگ جهانی دوم وارد خدمت شد و بسیار بزرگتر از بمب افکن های قبل از آن بود.

پروژه بمب افکن ژاپنی (Amerikabomber).

در همان زمان، ارتش امپراتوری ژاپن در حال توسعه بمب افکن های دوربرد بود که قصد بمباران ایالات متحده را داشتند. ارتش ژاپن سه نمونه اولیه را برای این پروژه در نظر گرفت: Nakajima G10N، Kawasaki K91 و Nakajima G5N.

بمب افکن ناکاجیما G10N فوگاکو به گونه ای طراحی شده بود که برد بسیار زیادی داشته باشد و به آن اجازه بمباران ایالات متحده را می داد. با این حال، محدودیت‌های منابع ژاپنی احتمالا بدتر از محدودیت‌هایی بود که بر آلمان‌ها تحمیل شد. ژاپن نیز در پایان جنگ این طرح ها را رها کرد زیرا با فروپاشی سیستم دفاعی خود در اقیانوس آرام، دوباره بر دفاع از جزایر اصلی خود متمرکز شد.

در پایان، ژاپن بیشتر و بیشتر عقب می‌افتاد. ژاپن در پایان جنگ جهانی دوم به جای توسعه نسل بعدی هواپیماهای پیشرفته، به تولید انبوه هواپیماهای کامیکازه یکبار مصرف با حداقل پیچیدگی و امکانات برای استفاده توسط خلبانان تازه کار و بمب گذاران انتحاری روی آورد.

پروژه نارنجک انداز انگلی Huckepack

به گزارش آتلانتیک، یکی دیگر از برنامه های آلمان برای تحقق بمب افکن آمریکایی «پروژه A» بود. پروژه A خواستار ایجاد یک هواپیمای غول‌پیکر بود که بتواند از اقیانوس اطلس پرواز کند، جایی که بمب‌افکن کوچک‌تری را پرتاب می‌کرد که به مأموریت ادامه می‌داد و به یک هدف تعیین‌شده در امتداد ساحل شرقی حمله می‌کرد. طراحی های اولیه نشان می داد که هواپیماهای کوچکتر فاقد ارابه فرود هستند و می توانند با سرعت صوت پرواز کنند.

یکی از نسخه های طراحی شده برای این پروژه Huckepack Projekt (یا Project Piggyback در انگلیسی) بود که در آن یک بمب افکن سنگین Heinkel He 177 یک بمب افکن متوسط/سنگین Dornier Do 217 را تا آنجا که ممکن بود حمل می کرد (این بمب افکن به یک پرتابگر اولیه اضافی مجهز بود. موتور جت). سپس Do 217 به پرواز یک طرفه ادامه داد (خدمه پس از رها شدن توسط یک U-boat در انتظار نجات خواهند یافت). این طرح به جایی نرسید.