پرواز تهران-نیویورک زیر ۴ دقیقه

با تکنولوژی فعلی، هر سفر رفت و برگشت به سیاره سرخ حدود 3 سال طول می کشد.

برای فضانوردان، گذراندن این مدت زمان در پروازهای فضایی خطرات سلامتی قابل توجهی دارد. این فضانوردان در معرض سطوح بالای تشعشعات خورشیدی و کیهانی، اثرات مضر گرانش صفر و یک دوره طولانی انزوا قرار دارند.

شکی نیست که تشعشعات فضایی بزرگترین تهدید است. به گفته ناسا، فضانوردانی که تنها شش ماه را در فضا می گذرانند، تقریباً 1000 برابر بیشتر در معرض اشعه ایکس قفسه سینه قرار می گیرند که آنها را در معرض خطر سرطان، آسیب سیستم عصبی، از دست دادن استخوان و بیماری قلبی قرار می دهد.

تصویری تخیلی از یک موشک پالس پلاسما

تروی هاو، رئیس صنایع هاو، گفت که بهترین راه برای کاهش قرار گرفتن در معرض تشعشعات و سایر اثرات نامطلوب سلامتی، کوتاه کردن زمان پرواز است.

به همین دلیل است که او با ناسا برای توسعه موشک پالس پلاسما (PPR) کار می کند: “یک سیستم موشکی جدید که می تواند سفر رفت و برگشت به مریخ را تنها به دو ماه کوتاه کند.”

ناسا در بیانیه‌ای نوشت: «این فناوری پتانسیل ایجاد انقلابی در اکتشافات فضایی را دارد و می‌تواند روزی انسان‌ها را فراتر از مریخ ببرد».

PPR یک سیستم محرکه است که از پالس های پلاسمای بسیار داغ برای تولید نیروی محرکه بسیار کارآمد استفاده می کند. این ایده در حال حاضر در مرحله دوم توسعه با بودجه برنامه مفاهیم پیشرفته نوآورانه (NIAC) ناسا است.

مرحله دوم این مطالعه قرار است در ماه جاری آغاز شود و بر بهبود طراحی موتور، انجام آزمایش‌های اثبات مفهوم و طراحی یک فضاپیمای با نیروی PPR برای مأموریت‌های انسانی به مریخ تمرکز خواهد کرد.

موشک PPR برای ورود به مدار مریخ و در نهایت فرود باید سرعت خود را به میزان قابل توجهی کاهش دهد.

مزیت بزرگ PPR این است که 9 تن می تواند فضاپیما را خیلی سریع حرکت دهد که نیروی رانش و تکانه بالایی دارد. تکانه ضربه ای است که توسط موتور موشک ایجاد می شود و رانش نیرویی است که فضاپیما را به حرکت در می آورد.

PPR تقریباً 10000 نیوتن نیروی رانش در هر 5000 ثانیه رانش تولید می کند. این بدان معنی است که یک فضاپیمای مجهز به PPR که چهار تا شش مسافر را حمل می کند، می تواند با سرعت تقریباً 100000 مایل در ساعت حرکت کند. به عبارت دیگر موشک نهایی قادر خواهد بود مسافت 2683 کیلومتری را تنها در یک دقیقه طی کند. بر این اساس، استفاده از این موشک در داخل جو زمین می تواند زمان سفر تهران-نیویورک را به 4 دقیقه کاهش دهد.

فضاپیمایی که با این سرعت حرکت می کند باید در نهایت سرعت خود را کاهش دهد تا به مقصد برسد. هائو گفت که این شرکت انرژی و سوخت اضافی مورد نیاز برای فرود روی مریخ را در نظر گرفته است. حتی پس از تکمیل فاز دوم، حدود دو دهه طول می کشد تا PPR آماده انتقال فضانوردان به سیاره سرخ شود.

منبع: خبرآنلاین