چرا بدنه جنگنده‌ها و کشتی‌های نظامی به رنگ خاکستری است؟

نیروهای نظامی اکثر کشورها از پیشرفته ترین سلاح های تاریخ استفاده می کنند. از جت های نظامی چهار موتوره گرفته تا سلاح های مرگبار علمی-تخیلی، فهرست سلاح ها و وسایل نقلیه مورد استفاده توسط ارتش های پیشرفته ظاهراً بی پایان است. اما با وجود چنین تنوع توپخانه ای نیروهای نظامی در سراسر جهان، برخی از ویژگی ها تغییر چندانی نکرده است که یکی از آنها رنگ خاکستری بدن جنگنده ها و کشتی های نظامی است.

به گزارش خبرآنلاین؛ ارتش ایالات متحده چندین دهه است که کشتی ها و جنگنده های خود را خاکستری رنگ می کند تا با محیط ترکیب شود و از شناسایی توسط نیروهای دشمن جلوگیری کند. رنگ یکنواخت استفاده شده در تجهیزات نظامی به آنها اجازه می دهد تا با شرایط نوری محیط سازگار شوند و بنابراین رنگ خاکستری گزینه ایده آلی برای استتار خودرو خواهد بود. البته شاید این موضوع برای خیلی ها بدیهی باشد، اما تاریخچه استفاده از رنگ های خاکستری و طرح های استتار که توسط نیروهای مختلف نظامی استفاده می شود، پیچیده تر خواهد بود. با بررسی تاریخچه پوشش بدنه در کشتی‌های جنگی و جنگی، می‌توان به تکامل فناوری استتار و پنهان‌کاری پی برد.

اکثر نیروهای نظامی جهان از رنگ خاکستری برای تجهیزات و لباس های خود استفاده می کنند. تاریخچه استفاده از این رنگ به قرن نوزدهم برمی گردد، زمانی که کشورهایی مانند اتریش تشخیص دادند که خاکستری گزینه بهتری برای پنهان کردن تجهیزات و سربازان نسبت به رنگ سبز مورد استفاده در آن زمان است. از سوی دیگر، هزینه تولید خاکستری کمتر بود، که آن را به گزینه ای محبوب در میان ارتش های مختلف، از جمله ارتش آلمان (بین سال های 1907 و 1945) تبدیل کرد. در طول جنگ جهانی اول، فرانسه و آلمان از این رنگ به عنوان یکی از رنگ های اصلی هواپیماهای نظامی استفاده می کردند و در جنگ جهانی دوم انگلیسی ها رنگ خاکستری روشن را جایگزین رنگ خود کردند. در سال 1943 هواپیماهایی مانند اسپیت فایر و ولکینز از رنگ خاکستری استفاده کردند.

در سال های بعد هواپیماها و جنگنده های بیشتری به رنگ خاکستری درآمدند که در این میان می توان F-14 را یکی از زیباترین جنگنده های تاریخ نامید. MiG 17، F-16 و Raf Tornado ADV نیز در این دسته قرار می گیرند. اکثر جنگنده های مدرن نیز از سایه های مختلف خاکستری با خاصیت جذب راداری استفاده می کنند و همچنین لایه نازکی از مواد مانند کربنیل آهن یا فریت بر روی بدنه خود دارند. از آنجایی که اکثر سیستم های راداری از تشعشعات الکترومغناطیسی استفاده می کنند، ترکیبات آهن این پرتوها را جذب کرده و از انعکاس آنها به آشکارسازهای رادار جلوگیری می کند.

جنگنده ها نیز مانند جنگنده ها از رنگ خاکستری استفاده می کردند. نیروی دریایی آمریکا از قرن ها پیش یعنی در سال 1899 از این رنگ برای پوشش ناوگان خود استفاده کرده است. البته به دلیل کمبود امکانات تست، پیشنهادات واقعی برای استفاده از این رنگ تا سال 1914 به صورت رسمی اجرا نشد. در سال 1917 بود که همگرایی بزرگی از هنرمندان وجود داشت که هر کدام بر روی بهترین پوشش کشتی های جنگی تمرکز داشتند. به همین منظور، یک مرکز تحقیقاتی در نیویورک تأسیس شد تا جان تازه‌ای به سیستم‌های استتار مانند طرح هرتزوگ ببخشد. در طرح هرتزوگ از نوارهای رنگی پهن در اشکال دایره ای و قوسی استفاده شده است. یک سیستم لمسی نیز معرفی شد که بر روی نوارهای مورب بزرگ در رنگ های متضاد تمرکز داشت.

سیستم های بعدی مانند سیستم دیزل الهام گرفته از بریتانیا وجود داشت که از الگوهای نامنظم برای شکستن خطوط عمودی و افقی استفاده می کرد. یکی از اصلی ترین رنگ های مورد استفاده در این سیستم خاکستری آبی بود که گاهی با خاکستری-سفید، خاکستری-صورتی و خاکستری-سبز مخلوط می شد. نقش اصلی موتور دیزل تخریب ساختار کلی کشتی بود. اگرچه سیستم دیزل تخمین اندازه، شعاع حرکت و سرعت کشتی را دشوار می کرد، اما پیشرفت های انجام شده در زمینه رادار این طرح را اجرا نکرد و از این رو نیاز به توسعه روش دیگری بود. با تمام این تفاسیر، رنگ خاکستری همیشه نشان داده است که دید کم دارد و بنابراین یک گزینه عالی برای استتار است. این رنگ با اقیانوس ها و شرایط آب و هوایی طوفانی سازگار است. لازم به ذکر است که کشتی های جنگی تنها با یک رنگ خاص تولید نمی شوند و به عنوان مثال نیروی دریایی آمریکا از رنگ های تیره تر در نزدیکی خط آب بدنه و رنگ های روشن تر روی دکل ها استفاده می کرد.