چرا بسیاری از مجسمه‌های روم باستان بدون سر هستند؟

اگر تا به حال وارد موزه های هنری امپراتوری روم باستان شده باشید، احتمالاً متوجه شده اید که بسیاری از مجسمه های این دوران بدون سر هستند.

به گزارش یورونیوز، در واقع، اگرچه در مجسمه های تمدن ها و دوره های دیگر، شکستگی کوچکی، به عنوان مثال در ناحیه انگشتان یا بینی، معمول است. اما این تعداد زیاد مجسمه های رومی بدون سر این سوال را ایجاد می کند که چرا با چنین پدیده ای مواجه می شویم؟

راشل کوزر، استاد کلاسیک و تاریخ هنر در کالج بروکلین و دانشگاه شهر نیو گفت: «اگرچه اغلب غیرممکن است که مطمئن شویم که چگونه یک مجسمه سر خود را از دست داده است، اما شواهدی وجود دارد که باستان شناسان را به کشف برخی از دلایل هدایت می کند». یورک.

اولین و ساده ترین دلیل بی سر بودن بسیاری از مجسمه ها این است که گردن نشان دهنده ضعف طبیعی در ساختار مجسمه های انسان است. هنگامی که یک مجسمه هنگام جابجایی بین صاحبان قدیمی و جدید سقوط می کند یا به خطر می افتد، گردن معمولاً اولین جایی است که آسیب می بیند.

این سرهای شکسته همیشه فقط یک تصادف نیستند. گاهی اوقات رومی ها به عمد سر مجسمه های خود را می شکستند. این کار طی فرآیندی به نام «Damnatio Memoriae» انجام شد.

از طریق این فرآیند، سنای روم می‌توانست به محکومیت امپراتوری که پس از مرگ به جرم خیانت محکوم شده بود، رأی دهد. اگر این قانون تصویب می شد، سنا نام امپراتور را از روی رول ها پاک می کرد، اموالش مصادره می شد و تصاویر و مجسمه هایش مخدوش می شد.

پرتره خانواده چهار سوران، حاکمان امپراتوری روم. عکس یکی از آنها، “گیتا” به دلیل دستور پاک کردن یادبودی که برادرش او را در آن اعدام کرد، حذف شد

یکی از نمونه‌های چنین امپراتور بدنامی، نرون بود که بسیاری از تصاویر و مجسمه‌های او آسیب دیدند یا بخش‌هایی از آنها تخریب شد.

علاوه بر این، مجسمه سازان رومی گاهی به عمد مجسمه های خود را با سرهای قابل جابجایی جدا از قسمت گردن طراحی می کردند.

کنت لاپاتین، متصدی آثار باستانی در موزه جی پل گتی در لس آنجلس، می گوید: این روش به آنها اجازه می داد از مواد جداگانه برای بدن و سر استفاده کنند.

مجسمه سازان مختلف نیز می توانند روی یک مجسمه کار کنند و کل سر را می توان در جای دیگری آماده کرد و در مرحله آخر به بدن وصل کرد.

مجسمه سر رومی در ابتدا به طور جداگانه ساخته شد تا بعداً بر روی بدن Gary Todd/Flickr نصب شود.

آقای لاپاتین می‌افزاید: «چنین مجسمه‌هایی به وضوح قابل شناسایی هستند، زیرا بدن‌ها سوراخی دارند که مجسمه‌ساز می‌تواند گردن را از طریق آن وارد کند». ما همچنین لبه های صاف را به جای شکستگی های زبر در قسمت پایین سر در ناحیه گردن می بینیم.

در برخی موارد نادر دیگر، سر این مجسمه ها در دوران مدرن برداشته شد.

مجسمه‌های رومی با مبالغ هنگفتی در بازار آثار باستانی خرید و فروش می‌شدند، و دلال‌های هنری بدنام دریافتند که می‌توانند با فروش دو اثر به جای یک اثر، درآمد بیشتری کسب کنند. پس سر مجسمه ها را بریدند.

در موارد معدودی موزه ها توانسته اند دو قسمت از یک مجسمه را به دست آورند و آن ها را به هم بچسبانند. با این حال، در بسیاری از موارد، حفاری در حین جداسازی، باعث می شد که سر و بدنه کاملاً به هم نچسبند و باستان شناسان مجبور شدند با تعمیر قطعات آسیب دیده، این دو قسمت را دوباره سرهم کنند.