چرا بمب‌های سنگرشکن خاص هستند؟

اسرائیل تا مدت ها پیش این بمب ها را در اختیار نداشت و حتی زمانی که صحبت از احتمال حمله هوایی اسرائیل به تاسیسات هسته ای ایران شد، تحلیلگران تاکید کردند که اسرائیل بدون حمایت آمریکا توانایی حمله به تاسیسات هسته ای ایران را ندارد. زیرا برای از بین بردن تاسیسات هسته ای: ایران به گلوله های خمپاره نیاز دارد و اسرائیل این بمب ها را در اختیار ندارد.

اما به گزارش روزیاتو، اسرائیل در حمله اخیر به بیروت از خمپاره استفاده کرد. این نشان می دهد که اسرائیل توانسته این بمب ها را از ایالات متحده خریداری یا به دست آورد.

صرف نظر از نحوه تهیه این بمب ها، سوال این است که اسرائیل از چه نوع بمب هایی استفاده کرده است؟ برخی از سایت های خبری مدعی شدند که بمب های مورد استفاده در حمله به ضاحیه و سایر مناطق بیروت 28 GBU بوده است اما این بمب سنگ شکن چه ویژگی هایی دارد و چه زمانی از آن استفاده شده است؟

ماجرای خرید خمپاره آمریکا برای اسرائیل

بمب‌های باستر بمب‌هایی هستند که برای از بین بردن اهداف زیرزمینی مانند سنگرها و سنگرهای زیرزمینی و همچنین سازه‌های بتنی ساخته شده در زیر زمین بسیار عمیق استفاده می‌شوند.

سال ها این بمب ها فقط در اختیار آمریکا بود و به دولت های دیگر فروخته نمی شد. اسرائیل اصرار داشت که این بمب ها را از ایالات متحده خریداری کند، اما واشنگتن از فروش آنها خودداری کرد.

در سال های 2010 تا 2015، اسرائیل تلاش های زیادی برای خرید بمب های مین روب GBU 28 از ایالات متحده انجام داد. اسرائیل قصد داشت به تاسیسات هسته ای و مراکز موشکی ایران حمله کند، اما آمریکا می خواست مذاکرات هسته ای را پیش ببرد و نمی خواست اسرائیل روند مذاکرات را نابود کند.

اما با نابودی برجام توسط ترامپ و فروپاشی موقعیت استراتژیک در منطقه، اسرائیل توانست به برخی از این موشک ها دست یابد، لبنان را بمباران کند و مقر رهبران حزب الله را منفجر کند.

چرا نارنجک انداز ها خاص هستند؟

بیشتر این نوع بمب ها در بدن خود از اورانیوم ضعیف شده استفاده می کنند که باعث افزایش قدرت آنها می شود. این امر آنها را به سلاح هسته‌ای تبدیل نمی‌کند، اما آلودگی رادیواکتیو را در محل برخورد پخش می‌کند که می‌تواند در چند متر دورتر و در سطوح پایین احساس شود.

یکی دیگر از اجزای این بمب های مین روب، فیوز هوشمندی است که برای منفجر کردن کلاهک بر اساس محاسبات سرعت برنامه ریزی شده است، چه زمانی که بمب سفر خود را کامل کرده و به حداکثر عمق خود نفوذ کرده باشد و چه در هنگام فرود، اگر هدف از بین بردن زمین خصوصی باشد. . در یک ساختمان چند طبقه زیرزمینی.

اگرچه سرعت ضربه می تواند به نفوذ کمک کند، اما این بمب ها به موتور موشک مجهز نیستند و تنها پس از لغزش به سمت هدف، پس از پرتاب از هواپیمای جنگنده، سرعت خود را افزایش می دهند. از آنجایی که سنگرها حرکت نمی کنند، ضربه دقیق به آنها مشکلی ندارد. با این حال، بسیار مهم است که بمب از یک هواپیما با داده های سرعت و ارتفاع دقیق پرتاب شود تا هدف را در نقطه، زاویه و سرعت صحیح برای حداکثر نفوذ مورد اصابت قرار دهد.

چندین بمب را می توان در طول یک حمله برای نفوذ عمیق تر پرتاب کرد، اما این فرآیند همچنین مستلزم کار خلبانی دقیق و هماهنگی بین هواپیما در هنگام رهاسازی بمب است.

بمب GBU-28 به دلیل اندازه و وزن آن فقط با هواپیماهای F-15 قابل حمل است. F-16 ها همچنین می توانند بمب های مین روب مانند GBU-39 آمریکایی و MPR-500 اسرائیلی را حمل کنند.

ویژگی های نارنجک های ضد تانک GBU

مهمترین ویژگی گلوله های خمپاره وزن سنگین آنهاست. برخی از نمونه های بمب های انفجاری چندین تن وزن دارند. طول بدنه بمب تقریباً 4 متر و طول مجموعه هدایت 5.7 متر است. این بمب انفجاری 10 کیلومتر برد دارد و می تواند تا 6 متر و بالاتر از بتن نفوذ کند.

بر اساس گزارش ها، آمریکا برای اولین بار در جنگ اول عراق (1991) از این بمب ها استفاده کرد و انبارهای تسلیحاتی ارتش بعث را منفجر کرد. در طول جنگ عراق، آمریکایی ها با مشکل حمل این سلاح غول پیکر مواجه شدند، اما در نهایت تصمیم گرفتند با هواپیماهای F111 خود، این نارنجک ها را حمل کرده و بر روی اهداف مورد نظر بیندازند.

پس از پایان جنگ خلیج فارس، ایالات متحده شروع به تولید بیشتر این سلاح کرد و حدود 30 گلوله خمپاره دیگر ساخت. با این حال، تغییراتی در بدن، چاشنی و اندازه آن ایجاد کرده است. سیستم هدایت لیزری این موشک نیز تغییر کرده است.

پس از مدتی، ایالات متحده مین روب های جدیدتری ساخت و برخی از مدل های بمب هسته ای GBU را به دولت های متحد فروخت.