کاهش بی‌سابقه اکسیژن در منابع آبی زمین!

همانطور که اکسیژن اتمسفر برای حیواناتی مانند ما حیاتی است، اکسیژن محلول در آب برای اکوسیستم های آبی، هم آب شیرین و هم آب شور ضروری است. با توجه به اینکه میلیاردها نفر برای غذا و درآمد به زیستگاه های دریایی و آب شیرین متکی هستند، اکسیژن در این اکوسیستم ها به سرعت و به طور چشمگیری کاهش می یابد.

تیمی از دانشمندان اضافه کردن فرآیند حذف اکسیژن از آب را به فهرست محدودیت‌های سیاره‌ای پیشنهاد می‌کنند. که نه تنها زمینه‌ای را توصیف می‌کند که آستانه‌هایی را تحمیل می‌کند که بر اساس آن بشریت می‌تواند برای نسل‌های آینده به رشد و شکوفایی ادامه دهد.

معنی مرزهای سیاره را درک کنید

برای درک معنای مرزهای سیاره ای، باید زمین را به عنوان یک سفینه فضایی تصور کنید. یک سفینه فضایی که در فضا در حال حرکت است و تمام زندگی را که ما می شناسیم با خود حمل می کند. مرزهای سیاره بیانگر محدودیت های حیاتی است که فضاپیمای ما می تواند در آن کار کند و شرایط لازم برای رشد تمدن بشری را حفظ کند. آنها مانند میله های ایمنی روی ترن هوایی هستند که ما را از انحراف مسیر و احساس خطر باز می دارند.

تا به امروز، مرزهای سیاره ای عبارتند از: تغییرات آب و هوایی، اسیدی شدن اقیانوس ها، تخریب لایه ازن استراتوسفر، تداخل با چرخه های فسفر و نیتروژن جهانی، نرخ از دست دادن تنوع زیستی، استفاده از آب شیرین جهانی، تغییر سیستم زمین، بارگیری آئروسل، و آلودگی شیمیایی.

غلظت اکسیژن محلول در آب به دلایل مختلفی کاهش می یابد. به عنوان مثال، آب گرمتر نمی تواند حاوی مقدار زیادی اکسیژن محلول باشد و از آنجایی که انتشار گازهای گلخانه ای همچنان دمای هوا و آب را بالاتر از میانگین بلندمدت خود قرار می دهد، آب های سطحی می توانند کمتر از این عنصر حیاتی داشته باشند.

رشد جلبک ها و باکتری های حاصل از هجوم مواد آلی و مواد مغذی به شکل کودهای کشاورزی و خانگی، فاضلاب و پسماندهای صنعتی، اکسیژن محلول موجود را به سرعت جذب می کند. در بدترین حالت، اکسیژن به حدی کاهش می یابد که میکروب ها خفه می شوند و می میرند.

جمعیت‌های میکروبی غیروابسته به اکسیژن از مواد آلی مرده تغذیه می‌کنند و به چگالی رشد می‌کنند که نور را کاهش می‌دهد و فتوسنتز را محدود می‌کند تا کل بدن آب را در یک چرخه باطل و خفه‌کننده به نام اوتروفیکاسیون به دام بیاندازد.

اکسیژن موجود در آب نیز با افزایش اختلاف چگالی بین لایه ها در ستون آب حذف می شود. این افزایش را می توان به گرم شدن سریع آب های سطحی نسبت به آب های عمیق، ذوب شدن یخ ها و کاهش شوری سطحی در اقیانوس ها نسبت داد. هر چه آن لایه‌ها متمایزتر باشند، حرکت کمتری بین آن لایه‌های ستون آب وجود دارد که لایه‌های عمودی حیات زیر آب روی آن‌ها قرار دارند.

همه اینها به اکوسیستم های آبی آسیب رسانده است که بسیاری از گونه های ما برای غذا، آب، درآمد و رفاه به آن وابسته هستند. کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای، رواناب مواد مغذی و ورودی‌های کربن آلی (به عنوان مثال، بارگیری فاضلاب خام) فرآیند اکسیژن‌زدایی را کند یا به طور بالقوه معکوس می‌کند. گسترش چارچوب مرزهای سیاره ای برای شامل اکسیژن زدایی به این تلاش ها کمک خواهد کرد.

منبع: خبرآنلاین