یک عکس یک روایت: ۱۴ اسفند ۱۳۵۷ و حضور مردم بر سر مزار دکتر مصدق

بعدی- هنوز یک ماه از انقلاب نگذشته بود که نیروهای 23 اسفند آمدند. یعنی در سالگرد درگذشت دکتر محمد مصدق، نخست وزیر سابق و رهبر نهضت ملی شدن صنعت نفت، و حالا طرفدارانش می خواستند حزبش در پرتو آزادی که داشت، هر چه باشکوه باشد. ایجاد شده است. جبهه ملی و جبهه ملی دموکراتیک در تدارک این مراسم بودند و همزمان احزاب و شخصیت ها از مردم برای حضور در این مراسم دعوت می کردند.

به گزارش فردا کشور در حال گذراندن یک فضای انقلابی بود و احزاب و گروه ها بدون هیچ مانعی پرچم این فضا را برافراشتند و امکان درگیری بسیار زیاد بود. شورای انقلاب باید چاره ای می اندیشید که در ابتدای انقلاب گروه های سیاسی را ناامید نکند و از سوی دیگر میزان احترام خود را به آزادی افراد و گروه ها نشان دهد. در چنین شرایطی آیت الله محمود طالقانی بهترین گزینه ای بود که می توانست به عنوان سخنگوی رهبر ملی این مراسم را رهبری کند. رهبری که در کودتای 1332 به زندان افتاد و سپس به احمدآباد تبعید شد، پیرمرد قد بلند 13 سال را در تبعید در آنجا گذراند، در گوشه همان خانه نشسته بود و روزنامه می خواند تا اینکه یک روز اسفند در بیمارستان نجمه سرما خورد. یعنی در همان بیمارستانی که مادرش آن را به عنوان اولین بیمارستان مدرن تهران تعیین کرده بود بر اثر سرطان درگذشت.

اکنون 12 سال از آن روز می گذرد و مردم ایران اولین روزهای آزادی را سپری می کردند و می خواستند آنچه را در این 12 سال تجربه نکرده بودند تجربه کنند. این یعنی برگزاری مراسم پیشوا عضدی. آیت الله پشت تریبون قرار گرفت و شروع کرد: برادران و خواهران، فرزندان عزیزم، امروز برای ملت ما روز فراموش نشدنی است. همه در اطراف تربت، شخصیت مبارز و تاریخی جمع شده ایم. 23 اسفند 57 به طور کامل و به درستی گفته شد، شاید آنچه در آن روز مردم تجربه کردند، دیگر تکرار نشود، «اما اتفاقی که برای دکتر مصدق افتاد. ؟!» دکتر مصدق در خاک خوابیده بود و به دنیا خیره شده بود از چه می ترسیدند؟