۸ ساختمان خلاقانه از معمار مشهور ژاپنی، «تویو ایتو»
۱ دقیقه خوانده شده
تویو ایتو معمار معروف ژاپنی است که در سال 1941 در سئول کره جنوبی در زمان اشغال ژاپن به دنیا آمد. او به خاطر طرح‌های نوآورانه‌اش شناخته شده است و به هر پروژه با چشم‌اندازی تازه برخورد می‌کند. ایتو معتقد بود که معماری باید تجارب حسی و الزامات عملی را برآورده کند، دیدگاهی که بدون شک تحسین و محبوبیت او را افزایش داد.
به گزارش فرادید، خانواده تویو ایتو در سال 1943 به ژاپن رفتند و تویو در آنجا بزرگ شد و مدرک خود را در رشته معماری از دانشگاه توکیو گرفت. پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه، در شرکت یکی از رهبران مدرسه متابولیک شروع به کار کرد. با کاهش جنبش متابولیک، ایتو آن شرکت را ترک کرد و در سال 1971 دفتر معماری خود را به نام ربات شهری (URBOT) تأسیس کرد.
او جوایز بین المللی متعددی دریافت کرده است، از جمله: بیست و دومین جایزه امپراتوری به افتخار شاهزاده تاکاماتسو در سال 2010، مدال طلای سلطنتی از موسسه سلطنتی معماران بریتانیا در سال 2006، شیر طلایی برای یک عمر دستاورد در هشتمین بینال بین المللی ونیز در سال 2002، و معماری پریتزکر در سال 2013.
تویو ایتو به دلیل بسیاری از ساختمان های معروفی که از ابتدای کارش ساخته بود به شهرت رسیده است و دیدگاه تأثیرگذار او برای بسیاری الهام بخش بوده است. ایتو در یک سخنرانی در سال 2009 درباره دیدگاه کلی خود در مورد معماری گفت:
«دنیای طبیعی بسیار پیچیده و متغیر است و سیستم‌های آن سیال هستند و برعکس، معماری همیشه سعی کرده است تا سیستمی پایدارتر ایجاد کند. این سیستم به این دلیل در سراسر جهان رایج شد که ساخت حجم عظیمی از معماری را در مدت کوتاهی امکان پذیر کرد و شهرهای جهان را همگن کرد و حتی می توان گفت که زندگی و کار مردم را همگن می کند ده سال است که سعی می‌کنم با تغییر جزئی شبکه، راهی برای ایجاد روابطی بیابم که ساختمان‌ها را به محیط اطرافشان نزدیک‌تر کند.»
Sendai MediaTek
تویو ایتو Mediatek Sendai را یکی از شاهکارهای خود می داند. این سازه یک مرکز عمومی چند منظوره است که یک کتابخانه و یک گالری هنری را به روشی غیر متعارف ادغام می کند. عدم تمایل ایتو به پایبندی به تیرها، دیوارها یا اتاق ها باعث ایجاد عناصر چشم نوازی در طراحی این سازه شده است.
نمای شفاف این سازه امکان نظارت بر فعالیت های مختلف در داخل ساختمان را فراهم می کند. در امتداد این نمای اولیه، به نظر می رسد شش صفحه کف نازک در داخل سازه شناور هستند که تنها توسط 13 ستون مشبک فولادی عمودی که از طبقه همکف تا پشت بام امتداد یافته اند، پشتیبانی می شوند و یادآور درختان جنگل هستند. طبقه همکف شامل قسمت پذیرش، کافه و کتابخانه است.
در طبقه بالا امکاناتی مانند کتابخانه کودکان، اتاق اینترنت و دفاتر اداری وجود دارد. Ito از مبلمان برای تعریف فضاهای عمومی و خصوصی در طبقات استفاده کرد. طبقات سوم و چهارم شامل اتاق های مطالعه و فضاهایی برای امانت گرفتن و بازگرداندن کتاب است. طبقات بالای ساختمان به گونه ای طراحی شده اند که شامل گالری ها، اتاق های نمایش فیلم و فضاهای کنفرانس باشد. سالن کنفرانس تنها حجم محصور داخل ساختمان است که با دیوار احاطه شده است.
استادیوم ملی کائوسوینگ
استادیوم ملی در کائوسیونگ تایوان به عنوان استادیوم اصلی جام جهانی 2009 طراحی شده است. از نظر ظاهر، زمین شبیه اژدهای حلقه‌ای است که در سنت‌های آسیایی اهمیت زیادی دارد. این استادیوم از مردم محلی لقب هایی مانند مار شیشه ای و دم اژدها گرفته است.
سقف ورزشگاه مجهز به 8844 پنل خورشیدی است که انرژی مازاد آن می تواند 3300 چراغ ورزشگاه و دو صفحه نمایش بزرگ ویدئویی را تامین کند. در طول دوره‌های کم مصرف، دولت تایوان می‌تواند برق اضافی را به شبکه محلی هدایت کند و تقریباً 80 درصد از نیازهای انرژی منطقه اطراف را تامین کند.
برج باد
نوشته Toyo Ito برج باد در یوکوهاما، ژاپن سازه ای نمادین در معماری مدرن و یکی از اولین نمونه هایی است که اهمیت فناوری را در پر کردن شکاف بین طبیعت و مناظر شهری نشان می دهد. این پروژه در سال 1986 تکمیل شد، به این معنی که دیدگاه معماری تویو ایتو از زمان خود فراتر رفته بود. برج باد پروژه ای است که فناوری را به طور کامل در فرآیند خود ادغام می کند و آن را در گفتگوی بین سازه و شهر ادغام می کند.
در طول روز، برج شهر را با روکش آلومینیومی بازتابنده خود منعکس می کند. در شب، برج از دو کامپیوتر برای تبدیل تغییرات باد و صدا به نور استفاده می‌کند و چراغ‌ها، حلقه‌های نئونی و پروژکتورهای آن را تامین می‌کند.
موزه معماری تویو ایتو
موزه معماری تویو ایتو که با نام موزه معماری اومیشیما نیز شناخته می شود، یکی از معروف ترین آثار اوست.
این موزه به دو ساختمان مجزا تقسیم شده است که هر کدام به عنوان “کلبه” شناخته می شوند و بر موضوع معماری اولیه تمرکز دارند. این سازه ها که «کلبه فولادی» و «کلبه نقره ای» نامیده می شدند، کارکردهای داخلی متفاوتی داشتند: یکی فضای نمایشگاهی و دیگری فضایی برای بحث و گفتگو و کارگاه های آموزشی.
“کلبه نقره ای” از طاق های سقف فلزی سبک و پنجره های مدور با ویژگی هایی مانند سبکی، صنعتی بودن و تحرک تشکیل شده است. “کلبه فولادی” شامل مجموعه ای از چهار حجم مجزا و چند وجهی است که ساختاری تقریباً بدون پنجره دارند. ایتو آن را کشتی ای توصیف می کند که سفر خود را آغاز کرده است و محموله آن دیدگاه های معماری است: ساختمان ها و شهرها در همه جا، گذشته، حال و آینده!
سالن تشییع جنازه شهرداری در مائزو نو موری
این تالار تشییع جنازه بین کوه ها و دریاچه کوچکی به نام گیفو قرار دارد که نام آن به معنای «جنگل تفکر» است. این ساختمان که با استفاده غیرعادی از بتن ظاهری نمادین پیدا کرد، یکی از معروف ترین آثار تویو ایتو است. دیدگاه ایتو که معماری در خدمت نیازهای فیزیکی و حواس است در این بنا مشهود است.
کوره‌سوزی Meiso no Mori (یا جنگل مدیتیشن) دارای سقفی است که به نظر می‌رسد در بالای زمین شناور است و حس سبکی را منتقل می‌کند. از آنجایی که کوره مرده سوز قبلی در محل تخریب شده بود، تویو ایتو آزاد بود که دیدگاه خود را در مورد سالن تشییع جنازه بدون محدودیت های مذهبی تحقق بخشد. سقف 20 سانتی متری ضخامت، متشکل از اشکال مقعر و محدب، با پشتیبانی اضافی توسط یک هسته دو طبقه، به آرامی به دوازده ستون مخروطی تبدیل می شود.
کتابخانه دانشگاه هنر تاما
پروژه کتابخانه تویو ایتو برای یک دانشگاه هنر در حومه توکیو ایجاد شد و در سال 2007 تکمیل شد. پس از ورود از دروازه اصلی، محوطه به باغ جلویی باز می شود که با درختان کوچک و بزرگ تزئین شده است. کافه تریا دانشگاه فعلی تنها منطقه مشترک بین دانشجویان و کارکنان رشته های مختلف است و ایده اولیه طراحی از آنجا الهام گرفته شده است: ایجاد یک فضای اجتماعی فراگیر برای کل دانشکده. سالن استراحت طبقه همکف به عنوان راهرویی برای افرادی است که از محوطه دانشگاه عبور می کنند، خواه مقصد آنها کتابخانه باشد یا خیر.
چیدمان طاق ها که به صورت تصادفی قرار گرفته اند، توهم تداوم بین کف شیب دار و باغ جلوی ساختمان را ایجاد می کند. این قوس‌های متمایز از صفحات فولادی که در بتن محصور شده‌اند و در امتداد خطوط منحنی که در چندین نقطه قطع می‌شوند، تشکیل شده‌اند.
غرفه گالری سرپانتین (مارمانند) 2002
پاویون گالری سرپنتاین در سال 2002 توسط تویو ایتو و سیسیل بالموند با ARUP طراحی شد. این الگوی به ظاهر پیچیده و تصادفی در واقع توسط یک الگوریتم مبتنی بر یک مکعب چرخان در حال گسترش تولید می شود. با برش خطوط، مثلث ها و ذوزنقه های مختلفی ایجاد می شود که شفافیت آنها حس حرکت بی پایان را القا می کند.
آلاچیق یک طبقه به ارتفاع 5.3 متر از یک سیستم قفس ساخته شده از میله های فولادی مسطح و پوشش داده شده با پانل های آلومینیومی و شیشه ای سفید پشتیبانی می کند. هدف اولیه این غرفه ایجاد یک منطقه وسیع و بدون ستون با پلان باز بود که به هیچ سیستم شبکه ای یا ستون های پشتیبانی متکی نبود. اگرچه غرفه عموماً به شکل مستطیل شکل گرفته است، اما فضای داخلی حس متفاوتی دارد. پارتیشن های نما این تصور را ایجاد می کنند که سازه از داخل در هوا شناور است.
سفید U
White U یکی از اولین آثار نمادین تویو ایتو است که پس از بیست سال استفاده از بین رفت. با این حال، تأثیر آن به عنوان یکی از معروف ترین و مهم ترین پروژه های ایتو باقی می ماند که نشان دهنده رویکرد معماری نوآورانه و مهارت متمایز او در طراحی فضاهایی است که عمیقاً با تجربه انسانی مرتبط هستند.
تویو ایتو پس از نبرد تلخ شوهر خواهرش با سرطان در دهه 1970، ساخت این ساختمان را به خواهرش سفارش داد. خواهر و دو دختر خردسال او که چندین سال در این آپارتمان زندگی می کردند، به دنبال نقل مکان به مکانی بودند که ارتباط قوی تری با زمین داشت. در سبک طراحی این خانه، دیوارهای بیرونی دارای حداقل بازشوهای تهویه بودند، با این حال فضاها با سقف شیبدار متمایل به حیاط مرکزی مشخص می شدند. چهار نورگیر دیوارهای سفید را با نور طبیعی روشن می کردند و جلوه های نوری مختلفی را ایجاد می کردند. در ابتدا میدان خالی از گل بود، اما بعداً محوطه سازی شد. به همین ترتیب، دیوارهای خارجی در ابتدا با بتن اکسپوز ساخته شده بودند اما در نهایت با پیچک پوشانده شدند.
بیست و یک سال پس از ساخت خانه، خانواده احساس کردند که آماده هستند تا با دنیای بیرون ارتباط برقرار کنند. این اقامتگاه تاثیر زیادی بر سه ساکن آن داشت. با این حال، تخریب آن یک رویداد غم انگیز نبود. خانواده از غم و اندوه خود کنار رفته اند و U سفید مخصوصاً برای منعکس کننده این حالت ذهنی طراحی شده است. تخریب خانه آغاز فصل جدیدی برای خانواده بود.
