(ویدئو) آقای بمانی عزیز! چه خبر برادر؟ بازار باشه

موسیقی پاپ ایران در روزهای اخیر با دو خبر متفاوت روبه رو شده است که هر کدام می توانند از زاویه ای به تحلیل وضعیت این سبک محبوب بپردازند. ابتدا عکسی که سیامک عباسی از بلیط پرواز خود به ونکوور منتشر کرده بود که به نوعی مهاجرت او را تایید می کرد. ثانیاً اظهارنظر غیرمنتظره روزبی بامانی که شبهه هایی مبنی بر انحصارطلبی در عرصه موسیقی محلی ایجاد کرد. این دو خبر دو روی یک سکه هستند. مهاجرت و محدودیت هایی که هنرمندان تجربه می کنند و تلاش می کنند انحصار خود را در بازاری که روز به روز بسته به نظر می رسد حفظ کنند.

سیامک عباسی; صدایی مورد اعتماد در برزخ موسیقی ایرانی

به گزارش مهم ترین خبرها، سیامک عباسی که با آثار آهنگین و صمیمانه خود توانست جایگاهی مطمئن در موسیقی پاپ پیدا کند با انتشار عکسی از بلیط هواپیما خبر مهاجرت خود را اعلام کرد. اگرچه عباسی ممکن است در میان خوانندگان درجه یک پاپ ایران نباشد، اما حضور او به عنوان وزنه تعادل در بازار موسیقی ایثمی عمل کرده است. عباسی در شرایطی که بسیاری از هنرمندان برای گرفتن مجوز، گذراندن مراحل سختگیرانه بررسی و با چالش های اقتصادی دست و پنجه نرم می کنند، راه دیگری را انتخاب کرد.

این مهاجرت دوباره به بحث کانال ها و تنگناهایی بازمی گردد که هنرمندان ایرانی برای ادامه فعالیت در داخل کشور باید از آن عبور کنند. شاید عباسی دیگر توان تحمل این محدودیت ها را نداشت و ترجیح داد به جای ماندن در این شرایط سخت، برود. مهم این است که هر بار که هنرمندی می رود، بخشی از پتانسیل هنری این کشور از مرزها خارج می شود. پتانسیل هایی که در صورت وجود حمایت و محیط مناسب می تواند در داخل وطن غنی شود.

تا کنون در انحصار ارتباطات باقی مانده است؟

از سوی دیگر روزبه بمانی، ترانه سرا و خواننده که دوران اوج خود را با همکاری با چهره های مطرحی چون داریوش و علیرضا افکاری سپری کرد، با اظهارنظری غیرمنتظره درباره پرستو احمدی خبرساز شد. او که حالا به مرحله انتشار آلبوم و اجرای روی صحنه رسیده است، رویکرد انحصاری از خود نشان داده است.

در حالی که بهمانی از ارتباطات قوی خود در صنعت موسیقی حمایت می کند، به نظر می رسد او سعی دارد حلقه محکمی را حفظ کند و از ورود چهره های جدید جلوگیری کند. این رفتار زمانی که او به پرستو احمدی، هنرمند جوانی که اخیرا روی صحنه رفته است، بیشتر خودنمایی می کند. حضور چنین چهره هایی می تواند هشداری برای افرادی مانند بمانی باشد که انحصار را وسیله ای برای حفظ موقعیت خود می دانند.

دو راه، یک نتیجه؛ محدودیت های ساختاری موسیقی

اگر این دو عدد را با هم مقایسه کنیم، العباسی و البمانی دو روی یک سکه هستند. سیامک عباسی نمونه هنرمندی است که محدودیت ها و سختی های کار در ایران را تاب نیاورد و رفتن را برگزید. از طرفی بمانی با سوء استفاده از امتیازات و روابط خود سعی در حفظ جایگاه خود دارد و گویا از ورود چهره های جدید استقبال نمی کند.

این دو قطعه تصویری از وضعیت کلی موسیقی پاپ ایران ارائه می دهد. بازار از یک سو با محدودیت‌های ساختاری و سیاست‌های غیرحرفه‌ای مواجه است و از سوی دیگر درگیر رقابت ناسالم و انحصار برخی از بازیگران خود است. این وضعیت نه تنها هنرمندان را آزار می دهد، بلکه مخاطب را از تجربه موسیقی متنوع و باکیفیت محروم می کند.

پایان سخنرانی؛ نیاز به تغییر و تنوع

موسیقی پاپ ایرانی به عنوان یک ژانر پر مخاطب نیازمند بازنگری جدی در ساختار و رویکردهای آن است. از یک طرف باید شرایطی فراهم شود تا هنرمندان بدون ترس از محدودیت در داخل کشور فعالیت کنند و از مهاجرت اجباری خودداری کنند. از طرفی باید فضای رقابت سالم و منصفانه ای ایجاد شود که در آن استعدادهای جدید رشد کنند و شخصیت های قدیمی به جای انحصار به رشد صنعت کمک کنند. تنها در این صورت است که می توان امیدوار بود که موسیقی پاپ ایرانی جایگاه واقعی خود را پیدا کند و صدایی برای همه شود.