حاکمیت مافیا بر جهنم سبزِ مهاجران!

بعدی- تپه های درین گپ از دور مانند دیوار سیاه پوشیده از ابر قابل مشاهده است. منطقه ای که از طریق آن به مهاجران وعده داده می شود که به خاک آمریکا نزدیکتر خواهند شد. بیش از 500 نفر که اخیراً چادرهای خود را از این منطقه از کلمبیا بسته اند، قصد دارند به آمریکا بروند. آنها با دقت به سخنان یک مرد خردمند گوش می دهند. فردی که میکروفون را در دست دارد می گوید از اینجا تا مرز پاناما حداقل هشت ساعت راه است. پس از آن باید مسیر خود را در جنگل ادامه دهند.

طبق اخبار همه در یک که اشپیگل آورده; طبق معمول، پس از پایان سخنان مرد عاقل، کشیش برای دعا از میله ها بالا می رود. با چشمان بسته نماز می خواند. مرد می گوید: “به نام مسیح، به خطرات فکر نکنید. روزی پیش روی ماست که فرصت های بزرگی را برای ما به ارمغان می آورد. پیش روی ما راهی است که ما را به آینده ای بهتر می رساند.”

*جلسه پناهجویان در ابتدای راهرو مهاجرت “شما صحبت می کنید“

آن بزرگوار آمین می گوید و مردم هم همینطور. خاویر گونزالس قبل از خروج مهاجران می گوید: “ای مردم! هشت ساعت پیاده روی شوخی نیست.” گونزالس مردی 28 ساله است که گوش، گردن و انگشتان خود را با جواهرات طلا تزئین می کند. چکمه های لاستیکی و کمربند زرد شماره 66 به تن دارد. بازاریابی گونزالس می گوید:

انرژی خود را ذخیره کنید!
هر کیسه فقط 50 دلار!

گونزالس به مردی ونزوئلایی اشاره می کند که چند چمدان با همسر و سه فرزندش حمل می کند. اما شخصی که او را “واموس” نامیده است با دست از او التماس می کند که او را مانند حشره دور کند. گونزالس لبخند می زند.

* عکس خاویر گونزالس در دل جنگل

گونزالس می گوید که این مرد طوری رفتار می کند که انگار پول ندارد. با این حال وقتی کار کمی سخت می‌شود، خودش جلو می‌آید و از من کمک می‌خواهد و من در مقابل از او پول می‌گیرم. اگر چیزی باشد که گونزالس از سفرهای مکرر به قلب جنگ و جاده های ناهموار آموخته است، صبر است. در برخی موارد، مهاجران ناامید و بی حوصله می شوند. در نهایت این موضوع راه را برای کسب درآمد خوب از مهاجران باز می کند. موضوعی که انتقال مهاجران را به یک حرکت سودمند تبدیل کرده است.

چندین سال است که قبیله خلیج فارس، قدرتمندترین کارتل مواد مخدر کلمبیا، یکی از خطرناک ترین مسیرهای مهاجرتی جهان را به بزرگراهی بین المللی برای پناهجویان تبدیل کرده است که هر هفته میلیون ها دلار درآمد دارد. گونزالس یکی از هزاران نفری است که در خدمت این کارتل مواد مخدر است. یک بطری کوچک در یک وسیله نقلیه فوق‌العاده روغن‌کاری شده که تنها در سال گذشته بیش از نیم میلیون نفر را به مرز پاناما رسانده است.

*زن کوچک از گذرگاه درینگ گپ عبور می کند.

مانند بسیاری از دوره های دیگر، ونزوئلا زمانی که گروه اصلی مهاجرانی را تشکیل می دهد که سعی در عبور از شکاف جسورانه دارند، سرود ملی را می خواند. مردمانی از هائیتی، اکوادور، موریتانی، میکرونزی، افغانستان و غیره نیز از جمله دیگر اتباع هستند که تلاش می کنند از طریق گذرگاه دارینگ به خاک آمریکا برسند.

افرادی از آنگولا، غنا و نیجریه را می توان دید که می خواهند به آمریکا مهاجرت کنند تا از فقر گسترده در کشورهای خود فرار کنند، یا از جنگ های خونین فرار کنند، یا از اثرات منفی تغییرات آب و هوایی فرار کنند. مردان را می توان در حالی که کودکان در آغوش یا دارایی خود دارند مشاهده کرد. مردی گیتار خود را حمل می کند و شبیه یک پیشاهنگ پسر است. مردی در پشت سر او تلاش می کند تا با یک پا خود را بالا نگه دارد.

این جاده برای گونزالس شناخته شده است، اما برای مشتریانش، پناهجویان، نه. دارین گپ 1800 متر ارتفاع دارد و نوعی مانع طبیعی بین آمریکای جنوبی و مرکزی است. این منطقه سخت ترین قسمت سفر چند هفته ای پناهجویان از طریق شش کشور است که در نهایت به یک مرکز پناهندگان در مناطق شمالی و در خاک آمریکا ختم می شود.

آن دسته از پناهجویانی که مسیر زمینی را انتخاب می کنند، گزینه های بسیار کمی دارند. آنها باید از جنگل های انبوهی به نام “جهنم سبز” عبور کنند. جاده های باتلاقی را پیدا کنید که در آن مارها و عقرب ها در هر گوشه ای دیده می شوند. مردم باید از برخی مناطق مرتفع عبور کنند یا باران هایی را تحمل کنند که به سرعت به رودخانه های خروشان تبدیل می شوند. گاهی اوقات پس از چند روز اقامت در جنگل، مهاجران دچار خستگی و گرسنگی می شوند، دچار مالاریا یا سایر عوارض مانند اسهال شدید و مشکلات گوارشی جدی می شوند.

* تصویر مهاجران در دل راهرو “درنگ گپ“

صدها پناهنده که در سال 2024 در این مسیر خطرناک قدم گذاشتند نتوانستند زنده بمانند و جان خود را از دست دادند. به نظر می رسد برخی از این افراد در این موضوع در حال بلعیده شدن هستند. در دل جنگل جمجمه هایی وجود دارد که روی نرده های آهنی قرار گرفته اند که بقایای این افراد است. در راه، اسکلت انسان در رودخانه دیده می شود. کفش های کتانی هنوز روی پای مرده است. کلمبیایی ها ادعا می کنند که اینها افرادی هستند که از پاناما آمده اند و در جاده صلاحیت ندارند. برخی از شاخه های درخت نشانگرهای پلاستیکی دارند که در واقع راه را نشان می دهند. برخی از پناهجویان به دلیل نبود کمک های پزشکی و ماندن در جنگل در جنگل جان خود را از دست می دهند. برخی از گروه های مسلح نیز در کنار پناهجویان هستند و با در نظر گرفتن آنها، اموال آنها را می کشند و سرقت می کنند و حتی به آنها تجاوز می کنند.

برخی از سازمان‌های غیردولتی وسایل پیشگیری از بارداری را در اختیار زنان قرار می‌دهند. برخی می گویند که این داروها در پاناما مورد نیاز است. در آن سوی مرز، افرادی که برای کارتل خلیج کار می کنند می گویند جاده امن است. حتی می گویند به نظافت جاده اهمیت می دهند و مامورانشان هم زباله جمع آوری می کنند. در قسمت هایی از جنگل طناب ها و البته استراحتگاه هایی ساخته شده است. جالب اینجاست که حتی برخی از این پناهگاه ها دارای وای فای و دسترسی به اینترنت هستند.

با این حال، مهم است که توجه داشته باشید که هیچ یک از این ویژگی ها به صورت رایگان ارائه نمی شوند. کارتل گلف کلن مانند یک آژانس مسافرتی نیست. برخی از امکانات این کارتل شرایط نامناسبی برای پناهجویان دارد و برخی دیگر قایق های تندرو، موتورسیکلت و حتی اسب دارند. این کارتل اصرار دارد که برخی از تسهیلات VIP را نیز برای سفر پناهجویان فراهم می کند. در چنین سفری تلفن همراه، حمل اقلام، غذا و تضمین صددرصدی رسیدن به مقصد به پناهجویان ارائه می شود. در واقع، به نظر می رسد که این کارتل با ارائه این تسهیلات به پناهجویان ثروتمند، زمینه را برای یک سفر ماجراجویانه فراهم می کند.

اهالی کارتل گلف کلن می گویند که قیمت های سفر پناهجو متفاوت است. ارزان ترین سفر حدود 7 هزار دلار هزینه دارد. قیمت پایه ای که هر فرد باید بپردازد کمتر از 350 دلار نیست. این پول باید عمدتا برای بررسی درخواست های مردم داده شود. بسیاری اصرار دارند که با این روند قاچاق انسان که تبدیل به یک تجارت پولساز شده است، باید مبارزه کرد.

آیا این اقدامات تلاش‌های پلید برای سوء استفاده از افرادی است که با ناامیدی عمیق دست و پنجه نرم می‌کنند و آخرین دلار را در جیب خود می‌فشارند، یا ما در یک موقعیت برد-برد هستیم. معادله ای که در آن کارتل های قاچاق انسان سعی می کنند مردم را از جایی به جای دیگر منتقل کنند و به نوعی رویاهایشان را محقق کنند. واضح است که با شرایط پیچیده ای روبرو هستیم.

تنها چیزی که مشخص است این است که هر روز صدها مهاجر به جنگل می روند. افرادی که گزینه های مطلوبی برای کارتل های قاچاق انسان هستند. گونزالس می گوید: “من خدمتی به مهاجران ارائه می کنم که آنها را یک قدم به رویاهایشان نزدیک می کند. بسیاری از مردم به من گفته اند که بدون کمک شما نمی توانستیم به آنچه می خواستیم برسیم.”

گونزالس می گوید که نمی تواند برای هر یک از چمدان هایش بیش از 50 دلار از مهاجران بگیرد. البته او از بلند کردن وزنه بیش از 50 کیلوگرم نیز منع شده است. ظاهراً مقامات ارشد کارتل های قاچاق انسان این قانون را تصویب کردند تا همه نیروهای آنها فرصت کافی برای کسب درآمد داشته باشند. گروه های حمل و نقل مختلف به نوبت بار ماهارجاران را حمل می کنند.

گونزالس می گوید که کارتل ها همه چیز را به طور مساوی تقسیم کردند. برای گونزالس، شغل او یک فرصت است. پس از انجام 300 شیفت، توانست مقداری پول پس انداز کند و امیدوار است از آن برای راه اندازی آرایشگاه استفاده کند. او می گوید که حاضر نیست با مهاجران به آمریکا سفر کند.

هیچ نقشه دقیقی وجود ندارد که مسیرهای پر پیچ و خم مهاجران را از میان کوه های دارین گپ نشان دهد. قاچاقچیان همچنین مواد مخدر، سیگار و الکل را از طریق جنگل های انبوه دارین گپ قاچاق می کنند. در دهه 1980، زمانی که «پابلو اسکوبار» سعی کرد مقادیر زیادی کوکائین به آمریکا وارد کند، منطقه دارین گپ به مرکز مهمی در این معادله تبدیل شد.

گروه هایی مانند قبیله خلیج که درگیر قاچاق انسان هستند، از گروه های شبه نظامی در کلمبیا ایجاد شدند. لازم به ذکر است که گروه کلان گلف بخشی از مناطق مرزی کلمبیا را تحت کنترل خود دارد. این گروه حتی از سایر کارتل های مواد مخدر فعال در منطقه خود نیز پول دریافت می کند. البته برخی مقامات پلیس و مقامات فاسد دولتی نیز با رشوه و ارتباطات پشت پرده از این گروه ها حمایت می کنند.