(تصاویر) آزمایش‌های هولناک «واحد ۷۳۱» ارتش ژاپن در طول جنگ جهانی دوم

جنایات واحد 731 ارتش امپراتوری ژاپن که پشت دیوارهای بلند یک ساختمان آجری در شمال شرقی چین پنهان شده بود، برای دهه‌ها برای دنیای بیرون یک راز باقی ماند.

به گزارش روزیاتو، این مرکز که با نام رمز «دپارتمان پیشگیری و درمان آب ارتش کوانتونگ» (ارتش کوانتونگ یا کانتوگان کل ارتش امپراتوری ژاپن در طول جنگ جهانی دوم بود) شناخته می‌شد، در واقع یک جنگ ژاپنی بود. اردوگاهی که هزاران نفر در آن زندگی می کردند. از اسرا وارد آن شدند و از آن خارج نشدند.

شهری به نام پینگفان در 24 کیلومتری جنوب هاربین، پایتخت این منطقه، برای ساختن ساختمان واحد 731 انتخاب شد. این عکس تصویری از شهر پینگفان و ساختمان واحد 731 را پس از تخریب توسط ژاپنی ها نشان می دهد.

در داخل اردوگاه، آزمایش‌های انسانی سادیستی فراتر از درک بشر بر روی زندانیان انجام شد، با انسان‌ها به عنوان خوکچه هندی برای برخی از وحشتناک‌ترین و وحشتناک‌ترین جنایات جنگی در تاریخ. مردان، زنان و کودکان بیگناه به وحشیانه‌ترین شیوه‌هایی که می‌توان تصور کرد به قتل رسیده‌اند – زنده تشریح شده، آلوده به ویروس‌های کشنده، مورد تجاوز جنسی قرار گرفته‌اند، برای تمرین هدف با شعله‌افکن‌ها و حتی «بمب طاعون» استفاده می‌شوند.

تصاویر وحشتناک غیرنظامیان چینی و اسرای جنگی متفقین را نشان می دهد که زنده زنده تشریح شده و به عوامل بیماری زا آلوده شده اند.

ناظر بر همه این جنایات غیرقابل توصیف، پزشک مرگ واحد 731، شیرو ایشی، جراح کاریزماتیک و متعصب افراطی ناسیونالیست بود که اکنون به عنوان معمار جنایات این اردوگاه مرگ بدنام شناخته می شود.

شیرو ایشی یک جراح کاریزماتیک و ملی‌گرای فوق‌العاده بود که معمار و شکنجه‌گر اردوگاه مرگ ژاپنی در چین بود.

ایشی، جراح ارتش، واحد تحقیقات جنگ بیولوژیکی را در سال 1936 برای انجام تحقیقات در مورد جنگ میکروبی، قابلیت های تسلیحات و محدودیت های بدن انسان تأسیس کرد. او این کار را با بودجه قابل توجه دولت و با اجازه امپراتور هیروهیتو انجام داد، که سیاست ها و روش هایی را که برای او ترسیم شده بود، اجرا کرد، که برادرش ایشی شخصا شاهد برخی از آنها بود.

ایشی اندکی پس از نیروهای اشغالگر ژاپنی وارد منچوری، چین امروزی شد و شروع به ساختن امپراتوری مرگ خود کرد. شهری به نام پینگفان، در 24 کیلومتری جنوب هاربین، مرکز استان، به‌عنوان مکان واحد 731 انتخاب شد – مکانی بسیار بزرگ‌تر و امن‌تر از اردوگاه‌های قبلی که پس از نقض مخفی کاری بسته شده بودند. در شهر اطراف، اشغالگران ژاپنی اجازه نمی‌دادند ساختمان‌های آنقدر بلند باشند که خشونت‌هایی را که در داخل دیوارهای این مجموعه رخ می‌داد، ببینند.

محقق Han Xiao گفت: “هیچ یک از افراد اینجا هیچ ایده ای نداشتند که هدف واقعی این تاسیسات چیست.” این راز همه اسرار بود – قطارها به محض اینکه پرده هایشان کشیده می شد عبور می کردند. نیروی هوایی هر هواپیمایی را که خیلی به آن نزدیک شود ساقط خواهد کرد.

پس از پرتاب، پلیس نظامی شروع به تعقیب قربانیان آزمایشات این واحد کرد که بسیاری از آنها غیرنظامیان چینی از جمله کودکان بودند. ارتش همچنین اسرای جنگی روسی، انگلیسی و آمریکایی را به آنجا فرستاد. زندانیان عمداً سالم نگه داشته می شدند، با رژیم غذایی حاوی برنج، گوشت، ماهی و حتی الکل تغذیه می شدند تا بدن آنها برای شروع آزمایش ها در وضعیت خوبی قرار گیرد.

هنگامی که یک ژنرال ارتش امپراتوری ژاپن این واحد را که ظاهراً برای کمک به تلاش های جنگی ژاپن تشکیل شده بود، بازرسی کرد، از فعالیت های آن ابراز انزجار کرد و در مورد آنچه دید نوشت. او در خاطراتش می‌نویسد: «گفته می‌شد این برای اهداف دفاع ملی بود، اما آزمایش‌ها با وحشیگری وحشتناکی انجام شد و مرده‌ها را در کوره‌های برقی فشار قوی سوزاندند تا اثری باقی نماند».

F01642 (150806) – پکن، اوت. 6 ژانویه 2015 (شین‌هوا) عکس بایگانی در 6 ژانویه 2015 بازتولید شده است. عکس نشان داده شده در 7 نوامبر 2014 یک روش “پیشگیری از طاعون” را در نوامبر 1940 در شهرستان Nong'an، استان جیلین در شمال شرقی چین نشان می دهد. نیروهای متجاوز ژاپنی 60 واحد جنگ میکروبی را با بیش از 10000 سرباز از سال 1932 تا 1945 در چین تأسیس کردند و باعث کشته شدن حداقل 270000 غیرنظامی چینی شدند. نیروهای ژاپنی، از جمله واحد بدنام 731، سلاح‌های میکروبی را بر اساس آزمایش‌هایی با باکتری‌ها بر روی بدن انسان تولید و تولید کردند و از سلاح‌های میکروبی علیه غیرنظامیان چینی در نبرد استفاده کردند و طاعون، سیاه زخم و غده‌ها را روی زمین منتشر کردند.

سطح بی‌انسان‌سازی آن‌قدر زیاد بود که ربوده‌شدگان قربانیان را «ماروتا» نامیدند – کلمه‌ای ژاپنی به معنای «کنده‌ها». همچنین به عنوان واحد توگو شناخته می شود، قهرمان جنگ مورد علاقه ایشی نام خود را به عنوان نام مستعار واحد انتخاب کرد و این واحد کارخانه ای برای هذیان های بیمارگونه ایشی بود. به گفته مورخ شلدون اچ. هریس، او و همکارانش از روش های وحشتناکی برای ایمن سازی و به دست آوردن نمونه هایی از اندام های خاص برای آزمایش های خود استفاده کردند.

نمایی هوایی از اردوگاه واحد 731 که در آن اسیران جنگی نگهداری می شدند و آزمایشاتی روی آنها انجام می شد.

او در کتاب خود به نام «کارخانه‌های مرگ» می‌گوید: «اگر ایشی یا یکی از همکارانش می‌خواستند روی مغز انسان تحقیق کنند، به نگهبانان دستور می‌دادند که یک زندانی را از سلولش بیرون بیاورند نگهبانان او را نگه داشتند در حالی که یکی دیگر از نگهبانان با تبر سر مقتول را بریدند، او بلافاصله به آزمایشگاه منتقل شد و سپس جسدش به پزشکی قانونی تحویل داده شد تا طبق معمول سوزانده شود.

شکاف رویکرد رایج بود، و دهه‌ها بعد کارگران سابق این واحد آنچه را که دیده بودند و حتی خودشان انجام داده بودند، فاش کردند. یک دستیار پزشکی سابق در واحد 731، یک کشاورز 70 ساله که می خواست ناشناس بماند، در سال 1995 به نیویورک تایمز درباره اولین باری که یک مرد زنده را تشریح کرد، گفت.

یک نمونه انسانی، که ظاهراً یک غیرنظامی نوجوان چینی است، تحت یک آزمایش باکتریولوژیک ناشناخته قرار می گیرد

او توضیح می دهد: “این مرد می دانست که همه چیز برای او تمام شده است، بنابراین وقتی او را به اتاق بردند و او را بستند، تقلا نکرد.” اما وقتی چاقوی جراحی را برداشتم، همان موقع بود که شروع به جیغ زدن کردم. من او را از قفسه سینه تا شکم بریدم و او به شدت فریاد می زد، صورتش از درد درهم می رفت. او صدایی غیرقابل تصور از خود می داد و به طرز وحشتناکی فریاد می زد. اما او در نهایت فریاد زدن را متوقف کرد. “این یک سناریوی روزمره برای جراحان است، اما من را بسیار تحت تاثیر قرار داد زیرا اولین بار بود.”

زخم ناشی از پاتوژن بر روی زندانیان واحد 731 آزمایش شد

زندانیان را قبل از اینکه جراحان شرور اعضای بدن آنها را – اغلب در جای نامناسب – به هم بدوزند تا اثرات آن را ببینند، مثله و تکه تکه می شدند. آزمایشات روی پاتوژن ها با استفاده از میکروب ها نیز بخش مهمی از فعالیت های واحد 731 بود، زیرا ایشی و پیروانش گونه های کشنده ای از ویروس ها را برای از بین بردن جمعیت چین پرورش دادند. در این ساختمان، پاتوژن های کافی برای کشتن هر فرد روی زمین چندین برابر تولید شد، به طوری که هر ماه 300 کیلوگرم باکتری طاعون، 500 کیلوگرم عامل سیاه زخم و نزدیک به یک تن عوامل اسهال خونی و وبا تولید می شد.

به کودکان شکلات های آلوده به عامل سیاه زخم و بیسکویت های آلوده به عامل طاعون داده می شد، در حالی که به زندانیان بزرگتر با کوفته و نوشیدنی های آلوده به عامل تیفوس تغذیه می شد. بر اساس گزارشی در Sydney Morning Herald که از این واحد به عنوان “آشویتس آسیا” یاد می کند، 30 مرد جوان اهل هاربین پس از نوشیدن آب لیموی آلوده به تیفوس جان خود را از دست دادند.

سایت واحد 731 ژاپن در هاربین که به مناسبت هفتادمین سالگرد پایان جنگ جهانی دوم به روی عموم باز شد.

در جنایتی دیگر، مردانی که به سیفلیس مبتلا بودند، با هدف بررسی چگونگی انتقال این بیماری، مجبور به تجاوز به سایر زندانیان شدند. زنان به زور مورد تجاوز قرار گرفتند و از فرزندان آنها در این آزمایشات استفاده شد. در طول تولد نوزادان در واحد 731، صدها زندانی که در زمان تسلیم ژاپن در پایان جنگ زنده بودند، در تلاشی توسط ارتش امپراتوری برای سرپوش گذاشتن بر فعالیت‌ها و جنایات این واحد کشته و دفن شدند. آنجا اتفاق افتاد

فرماندهان سابق، که به مخفی کاری سوگند یاد کرده بودند، به وحشیانه بودن عملیات خود اعتراف کردند، اما بسیاری گفتند که تحت تأثیر شکنجه هایی که انجام می دادند، تحت تأثیر قرار نگرفتند. ساکاکی هایائو، که ریاست شعبه لین کو از واحد 731 را بر عهده داشت، در شهادت خود در دادگاه نظامی ویژه شن یانگ در سال 1956، آزمایش “بسیار بی رحمانه” انجام شده در منطقه آندا را توصیف کرد. هایائو گفت که افرادی را دیده است که به تیرهای چوبی بسته شده و در معرض سیاه زخم در اثر بمب‌های پر از باکتری که توسط هواپیماها پرتاب شده یا از فاصله نزدیک منفجر شده‌اند.

به زندانیانی که در واحد 731 نگهداری می شدند، ماروتا می گفتند که به معنی تنه درخت است

این آزمایش بی رحمانه تنها چند ماه قبل از تسلیم ژاپن انجام شد. او گفت: «این یک اقدام وحشیانه خاص بود. سه روز پس از پرتاب بمب اتمی در ناکازاکی، به سربازان دستور داده شد تا استخوان های سوخته زندانیان کشته شده را برای سرپوش گذاشتن بر جنایات این واحد دفن کنند. نیروهای شوروی در ماه اوت به منچوری حمله کردند و اعضای 731 به ژاپن عقب نشینی کردند، بسیاری از آنها هرگز جنایات خود را فاش نکردند و از زندگی نسبتاً عادی برخوردار بودند.

یکی از نگران‌کننده‌ترین عوامل، پیامدهایی است که بسیاری از این آزمایش‌های ظالمانه – بی‌نظیر در تاریخ علمی – بر دانش پزشکی امروزی داشته‌اند. برخی از داده های تجربی به دست آمده از موضوعات مورد آزمایش در این واحد منجر به پیشرفت در درک پزشکی مدرن شده است. گفته می شود که ایشی به اکتشافات واحد 731 در مورد مکانیسم سرمازدگی افتخار کرده است. این آزمایش ها با بستن افراد به قطب ها در دمای منفی 20 درجه و همچنین غوطه ور شدن اعضای بدن آنها در آب یخ زده انجام شد. اثرات درمان های مختلف بر روی اندام های یخ زده آزمایش شد که به سرعت توسط جراحان بیمار دوباره گرم شدند تا اثرات آن ها را بر روی قربانیان سه ساله آزمایش کنند.

ژنرال اوکامورا، یکی از دوستان ایشی، در خاطرات خود با افتخار می گوید: «من از جزئیات پیشرفت پزشکی او اطلاعی نداشتم، اما پس از جنگ، ایشی به من گفت که کار او منجر به ثبت بیش از 200 حق ثبت اختراع شده است. هنگامی که در نهایت میزان فعالیت های وحشتناکی که در آنجا انجام می شد کشف شد، آمریکایی ها در ازای دریافت برخی از داده های برنامه به پنهان کردن آن کمک کردند. پایین انداختن پرده جنایات او به این معنا بود که با وجود تمام دردها و مرگ‌هایی که ایجاد کرد و بر او نظارت داشت، ایشی اجازه یافت تا بقیه عمر خود را در آرامش بگذراند – دکتر شیطانی که در سال 1959 بر اثر سرطان گلو درگذشت.