راز عمر طولانی

بعدی- دیوید رابسون؛ یک نویسنده علمی برنده جایزه مستقر در لندن، بریتانیا و متخصص در روانشناسی و علوم اعصاب. او قبلاً به عنوان سردبیر در New Scientist و به عنوان روزنامه نگار ارشد در بی بی سی کار می کرد. او کتاب‌هایی به زبان فارسی منتشر کرده است، از جمله «اثر انتظارات در مغز چگونه باورها و انتظارات را به واقعیت تبدیل می‌کند» با نام‌های «تولد رستگاری فرد» انتشارات «سیلاف» و «دام نبوغ». با ترجمه عباسی از انتشارات ترمان.

او در کتاب «اثر انتظار»، رابطه بین ذهن، بدن و نتایج ما را مطالعه می‌کند و با استفاده از یافته‌های تحقیقاتی مختلف، نشان می‌دهد که چگونه انتظارات ما بر نتایج ما در زندگی واقعی تأثیر می‌گذارد. این کتاب در سال 2022 پس از میلاد منتشر شده است و قدرت شگفت انگیز ذهن ما را به شکلی جذاب یادآوری می کند. در سال 2021، رابسون جوایزی را از انجمن نویسندگان علمی بریتانیا و انجمن روزنامه‌نگاران پزشکی بریتانیا به خاطر نوشته‌اش در مورد اطلاعات نادرست و ارتباطات مخاطره‌آمیز در طول همه‌گیری کووید-19 دریافت کرد. در سال 2022، برنده بهترین داستان سلامت روان در جوایز سالانه MJA شد و فینالیست جایزه روزنامه‌نگار علمی سال ABSW انگلستان شد.

بر اساس آنچه که توسط شرکت پخش بریتانیا (بی بی سی)، همه در یک گزارش شده است. اگر به جدیدترین تفکرات در مورد رفاه و طول عمر توجه کرده اید، متوجه تمرکز روزافزون بر وضعیت روابط ما شده اید. به ما گفته شده است که افراد دارای یک شبکه اجتماعی پر رونق بسیار سالم تر از افرادی هستند که احساس انزوا می کنند.

تعاملات ما با دیگران به قدری با طول عمر ما مرتبط است که سازمان بهداشت جهانی اخیراً کمیته جدیدی در زمینه ارتباطات اجتماعی ایجاد کرده و آن را «اولویت بهداشت جهانی» نامیده است. ممکن است در مورد این ادعاها و مکانیسم مرموزی که ظاهراً سلامت جسمانی ما را به استحکام روابط ما مرتبط می کند، شک و تردید وجود داشته باشد. با این حال، درک ما از مدل «بیوپسیکو اجتماعی» سلامت برای چندین دهه در حال رشد بوده است. در حین بررسی شواهد کتابم قوانین دلبستگی (منتشر شده در ژوئن 2024) متوجه شدم که دوستی‌های ما می‌تواند بر همه چیز تأثیر بگذارد، از قدرت سیستم ایمنی ما گرفته تا احتمال مرگ بر اثر بیماری قلبی. نتایج این تحقیق واضح است: اگر می‌خواهیم زندگی طولانی و سالمی داشته باشیم، باید اولویت‌بندی افراد اطراف خود را آغاز کنیم.

ریشه های این علم را می توان در اوایل دهه 1960 جستجو کرد. در آن زمان، لستر برسلو از دپارتمان بهداشت عمومی کالیفرنیا پروژه بلندپروازانه ای را برای شناسایی عادات و رفتارهایی که منجر به طول عمر می شوند، آغاز کرد. وی نزدیک به هفت هزار شرکت کننده را از شهرستان آلامدا برای اجرای این طرح جذب کرد. او با طراحی پرسشنامه‌های جامع، تصویر بسیار دقیقی از سبک زندگی آنها ایجاد کرد و سپس سلامت آنها را در سال‌های بعد پیگیری کرد.

در طول یک دهه، تیم برسلو بسیاری از چیزهایی را که اکنون می دانیم برای سلامتی ضروری هستند شناسایی کردند: سیگار نکشید، الکل ننوشید، هر شب هفت تا هشت ساعت بخوابید، ورزش کنید، از میان وعده خودداری کنید و وزن خود را حفظ کنید. در سطح متوسط ​​و صبحانه را فراموش نکنید. این تحقیقات ادامه یافت تا اینکه در سال 1979، دو تن از همکاران برسلو، لیزا برکمن و لئونارد سایم، هشتمین عاملی را که بر طول عمر انسان تأثیر می گذارد، کشف کردند: ارتباطات اجتماعی.

در وسط افرادی که بیشترین تعداد اتصالات را داشتند، حدود 50 درصد کمتر از افرادی که شبکه های کوچکتر داشتند، در معرض مرگ بودند.. این یافته حتی پس از اینکه آنها عواملی مانند وضعیت اجتماعی-اقتصادی و سلامت افراد و همچنین سیگار کشیدن، ورزش و رژیم غذایی را در ابتدای نظرسنجی کنترل کردند، باقی ماند.

پس از تحقیقات عمیق، این کشف شد همه انواع روابط مهم هستند، اما برخی از روابط معنادارتر از دیگران هستند. ارتباط با همسر و دوستان صمیمی بیشترین تأثیر محافظتی را برای افراد داشتاما حتی آشنایی‌های معمولی در کلیسا یا باشگاه بولینگ برای جلوگیری از احساس ناراحتی و ناراحتی افراد مفید بود. تا آن زمان، دانشمندان عادت داشتند بدن را به عنوان نوعی ماشین تصور کنند که تا حد زیادی از وضعیت ذهنی و محیط اجتماعی ما جدا است. با این حال، از آن زمان، تحقیقات گسترده تایید کرده است که ارتباط و تنهایی بر حساسیت ما به بسیاری از بیماری‌های مختلف تأثیر می‌گذارد.

به عنوان مثال، حمایت اجتماعی می تواند سیستم ایمنی بدن شما را تقویت کرده و از شما در برابر عفونت محافظت کند. شلدون کوهن، در دهه 1990 در دانشگاه کارنگی ملون در ایالات متحده، از 276 شرکت کننده خواست تا جزئیات کامل روابط اجتماعی خود را بگویند. آنها مورد آزمایش قرار گرفتند، سپس جداسازی شدند و از آنها خواسته شد تا قطرات آب آلوده به راینوویروس که باعث سرماخوردگی، سرفه و عطسه می‌شود را استنشاق کنند. در طول پنج روز بعد، بسیاری از شرکت‌کنندگان علائم سرفه و عطسه را نشان دادند، اما این احتمال در میان افرادی که از طیف گسترده و متنوعی از تماس‌های اجتماعی برخوردار بودند، به‌طور قابل‌توجهی کمتر بود. در واقع، خطر ابتلا به سرماخوردگی در افرادی که کمترین سطح تماس اجتماعی را دارند، سه تا چهار برابر بیشتر از افرادی است که شبکه‌های خانواده، دوستان، همکاران و آشنایان غنی‌تری دارند.

هر دانشمندی که کار خود را به خوبی انجام می دهد باید همیشه در نظر داشته باشد که آیا سایر عوامل مخدوش کننده ممکن است نتیجه را توضیح دهند. منطقی است که فرض کنیم افراد برای مثال، اگر زمان کمتری را در خارج از منزل با دوستان و خانواده بگذرانند، تناسب اندام و فعالیت کمتری خواهند داشت. همانطور که برکمن و سایم نیز کشف کردند، این ارتباط حتی پس از بررسی سایر عوامل توسط محققان همچنان قوی و موثر باقی ماند و تأثیر آن بسیار بیشتر از فواید مصرف مکمل های ویتامینی بود که باعث تقویت سیستم ایمنی بدن ما می شود.

افزایش سلامت اجتماعی شامل خطر ابتلا به شرایط مزمن و تغییر دهنده زندگی مانند دیابت نوع 2 است که زمانی رخ می دهد که پانکراس تولید انسولین کافی را متوقف می کند و سلول های بدن به انسولین در گردش خون پاسخ نمی دهند که هر دو از تجزیه آن جلوگیری می کنند. قند خون به سلول ها عواملی مانند چاقی می توانند در ابتلا به دیابت نقش داشته باشند، اما به نظر می رسد کیفیت روابط شما نیز تأثیر مشابهی دارد. نتایج مطالعه ای که بر روی چهار هزار نفر که در ارزیابی پیری در بریتانیا شرکت کردند، انجام شد، نشان داد که تنهایی عامل موثری در پیدایش دیابت نوع 2 است.. حتی شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد افرادی که روابط اجتماعی قوی‌تری دارند، خطر کمتری برای ابتلا به بیماری آلزایمر و سایر اشکال زوال عقل دارند.

با این حال، قوی ترین شواهد مربوط به بیماری های قلبی عروقی است. نتایج مطالعات گسترده ای که وضعیت سلامتی ده ها هزار نفر را طی سالیان متمادی ردیابی کرده است، بارها این ارتباط را نشان داده است. افرادی که روابط اجتماعی ضعیفی دارند بیشتر در معرض ابتلا به فشار خون بالا هستند و تنهایی در بدترین حالت احتمال حمله قلبی، آنژین صدری (درد قفسه سینه) یا حمله قلبی را تا حدود 30 درصد افزایش می دهد.

جولیان هولت لانستاد، روانشناس دانشگاه بریگام یانگ در آیداهو در ایالات متحده، نتایج 148 مطالعه را برای سنجش اهمیت کلی افزایش سلامت اجتماعی گردآوری کرد. این ارزیابی شامل 300000 شرکت‌کننده بود و به مزایای شمول اجتماعی و خطرات قطع ارتباط اجتماعی پرداخت. هولت لونستاد سپس اثرات تنهایی را با خطرات ناشی از عوامل مختلف سبک زندگی، از جمله سیگار کشیدن، ورزش، فعالیت بدنی، شاخص توده بدن (معیار چاقی)، آلودگی هوا، و داروهای فشار خون مقایسه کرد.

نتایج منتشر شده در سال 2010 شگفت انگیز بود. هولت لونستاد دریافت که حجم و کیفیت روابط اجتماعی بین افراد برابر یا حتی بیشتر از همه عوامل دیگر در تعیین مرگ و میر است. هر چه افراد بیشتر از طرف اطرافیان خود احساس حمایت کنند، سلامت آنها بهتر است و احتمال مرگ آنها کمتر می شود. به طور کلی، وجود یا عدم وجود تماس اجتماعی در سلامت افراد نقش بیشتری نسبت به ورزش، BMI و آلودگی هوا داشت. از بین عوامل، تنها نقش و تأثیر سیگار به نقش و تأثیر ارتباطات اجتماعی نزدیک بود.

همبستگی یا علیت؟

این پژوهش با منتقدانی مواجه شده است. برای اثبات رابطه علی بین عامل سبک زندگی و طول عمر، باید یک آزمایش کنترل شده انجام دهید که در آن افراد را به طور تصادفی در شرایط مختلف قرار دهید. به این ترتیب داروهای جدید آزمایش می‌شوند، برخی از شرکت‌کنندگان یک قرص و برخی دیگر دارونما مصرف می‌کنند و سپس نتایج متفاوتی را ثبت می‌کنند. در این صورت باید عده ای را در حالت تنهایی قرار دهید و آنها را از دوستی محروم کنید و در عین حال یک شبکه اجتماعی آماده و پر از افراد زیبا برای دیگران فراهم کنید. این به وضوح از نظر اخلاقی مشکوک است و عملاً انجام آن غیرممکن است، واقعیتی که برخی افراد را به این پرسش واداشته است که آیا تأثیرات ظاهری اجتماعی شدن واقعی و مهم هستند یا خیر. آنها استدلال می کنند که دانشمندان ممکن است برخی از عوامل مخدوش کننده را نادیده گرفته باشند که علیرغم تلاش آنها برای درک تأثیر آنها، توهم ارتباط بین زندگی اجتماعی و سلامت و طول عمر ما را ایجاد می کند.

ولی، نتایج تحقیقات بلندمدت نیز نشان می دهد که انتخاب سبک زندگی یک فرد مقدم بر بیماری است. به عنوان مثال، در بیشتر مطالعات، افراد برای مدت طولانی قبل از ابتلا به این بیماری احساس تنهایی می کردند. محققان همچنین می توانند ببینند که آیا قرار گرفتن بیش از حد در معرض یک عامل سبک زندگی منجر به افزایش خطر می شود یا خیر. مجدداً، یک الگوی واضح وجود دارد که فردی کاملاً منزوی از سلامتی بدتری نسبت به فردی که گاهی اوقات تنها است برخوردار است و کسی که در یک حلقه اجتماعی پر جنب و جوش است کمتر به بیماری های متعدد مبتلا می شود.

برای درک اینکه چگونه و چرا قدرت ارتباطات اجتماعی ما می تواند چنین تأثیری بر سلامت ما داشته باشد، باید تکامل خود را در نظر بگیریم. زمانی که انسان‌های اولیه با زندگی در گروه‌های بزرگ‌تر سازگار شدند، همه چیز از مواد غذایی گرفته تا محافظت در برابر شکارچیان به روابط آنها بستگی داشت. در نتیجه، از دست دادن نیاز به بودن با رفقای خود، آنها را در معرض خطر گرسنگی، بیماری و جراحت قرار می دهد.

در نتیجه، مغز و بدن ممکن است برای تفسیر انزوای اجتماعی به عنوان یک تهدید جدی تکامل یافته باشند. به همین دلیل است که وقتی تنها و منزوی هستیم احساس غمگینی می کنیم. همانطور که درد جسمی به ما هشدار می دهد که به دنبال امنیت باشیم و زخم های خود را التیام دهیم، درد اجتماعی نیز ممکن است ما را متقاعد کند که از رویکرد خصمانه خودداری کرده و روابط مثبت را دوباره برقرار کنیم.

احساس طرد شدن یا انزوا نیز طیف وسیعی از واکنش های فیزیولوژیکی را ایجاد می کند. در گذشته تکاملی ما، انسان های اولیه به تنهایی از خود در برابر شکارچیان یا دشمنان محافظت می کردند. در چنین شرایطی مغز نوراپی نفرین و کورتیزول ترشح می کند که هورمون هایی هستند که ذهن را در برابر تهدیدها هوشیار نگه می دارند و بدن را برای پرخاشگری آماده می کنند. در همین حال، سیستم ایمنی شروع به افزایش تولید مولکول های التهابی برای دفاع در برابر عوامل بیماری زا می کند. برای انسان های اولیه، اگر حمله ای داشته باشند، خطر عفونت را کاهش می دهد.

اگر دهه های زیادی را در انزوا و تنهایی سپری کنیم، این تغییرات می تواند خطر ابتلا به بیماری و مرگ زودرس را به میزان قابل توجهی افزایش دهد. با این حال، وقتی افراد از ارتباط و حمایت اجتماعی لذت می برند، بدن آنها فرآیندهایی مانند التهاب را سرکوب می کند. در نتیجه پایه سلامتی بسیار بهتری خواهند داشت و کمتر مستعد ابتلا به بیماری ها خواهند بود.

چگونه می توانیم از مزایای ارتباط عمیق بهره ببریم اگر به طور طبیعی اجتماعی و برون گرا نباشیم؟ با این حال، وقتی شواهد را بررسی کردم، متوجه شدم که مهارت‌های اجتماعی ما مانند ماهیچه‌های ما هستند، زیرا هرچه بیشتر از آنها استفاده کنیم، قوی‌تر می‌شوند. حتی درونگراها هم می توانند یاد بگیرند که اگر بخواهند اجتماعی تر باشند. همانطور که ما یک رژیم تناسب اندام برای افزایش فعالیت بدنی خود برنامه ریزی می کنیم، همه ما می توانیم راه هایی برای گنجاندن تعامل اجتماعی معنادارتر در زندگی خود، پرورش ارتباطات قدیمی و ایجاد ارتباطات جدید پیدا کنیم. اگر فرصت های مناسب را به خودمان بدهیم، می توانیم ارتباط برقرار کنیم.