(تصاویر) RQ-۱۱B Raven؛ پهپاد کوچک ارتش آمریکا برای سرک کشیدن

AeroVironment RQ-11 Raven یک هواپیمای بدون سرنشین کوچک، پرتاب دستی و کنترل از راه دور است که برای اطلاعات، نظارت و شناسایی در زمان واقعی برای ارتش ایالات متحده طراحی شده است.

به گزارش روزیاتو، RQ-11 Raven کمتر از 2.5 کیلوگرم وزن دارد، مدت زمان پرواز آن 90 دقیقه است و دارای دوربین گیمبال Mantis i23 EO/IR با نور مادون قرمز و تثبیت کننده دیجیتال است.

در اواسط دهه 2000، ارتش ایالات متحده مسابقه ای برای یک هواپیمای بدون سرنشین کوچک (SUAV) برگزار کرد. ارتش به دنبال چیزی بود که بتواند به راحتی در میدان جنگ حمل شود و دید تازه و به روزی را در سراسر افق به سربازان ارائه دهد. ارتش ایالات متحده چهار پهپاد AeroVironment FQM-151 Pointer را خریداری کرده است تا بفهمد این پهپاد کوچک باید چه وظایفی را انجام دهد.

درباره پهپاد AeroVironment FQM-151 Pointer

AeroVironment FQM-151 که شبیه یک هواپیمای RC غیر موتوری برای سرگرمی و بازی به نظر می رسد، از کولار بسیار بادوام ساخته شده و از یک موتور الکتریکی 2.5 اسب بخاری با ملخ نیرو می گیرد. AeroVironment که در سال 1971 تأسیس شد و دفتر مرکزی آن در آرلینگتون، ویرجینیا قرار دارد، زاییده فکر طراح هوانوردی آمریکایی پل بی. مک کریدی جونیور

مک ریدی جونیور در سال 1977 پس از اینکه گوسامر کندور جایزه کرامر را برای یک پرواز سرنشین دار بیش از یک مایلی که توسط انجمن سلطنتی هوانوردی بریتانیا سازماندهی شده بود، برد، به شهرت رسید. در طول مسابقه، گوسامر کندور به مدت هفت دقیقه در هوا ماند.

هنری کرامر، یک صنعت‌گر بریتانیایی که می‌خواست پاکت را فشار دهد، ۱۰۰ هزار پوند (۱۲۹ هزار دلار) برای اولین هواپیمای انسانی که بر فراز کانال مانش پرواز کرد، پیشنهاد کرد. McCready Jr از عهده این چالش برآمد و شروع به طراحی و ساخت چیزی کرد که به Gossamer Albatross تبدیل می شد. Gossamer Albatross، پیکربندی مشابهی با Wright Flyer موفق برادران رایت، در 12 ژوئن 1979 با موفقیت از Folkestone، انگلستان، به کیپ Gris Nez، فرانسه پرواز کرد.

پس از موفقیت در پرواز سرنشین دار، مک کری جونیور توجه خود را به هواپیماهای بدون سرنشین معطوف کرد و AeroVironment FQM-151 اولین پرواز خود را در سال 1988 انجام داد. در حالی که پهپاد هنوز در خدمت ارتش ایالات متحده بود، ارتش در جستجوی پهپاد مشابهی بود، اما کوچکتر.

درباره AeroVironment RQ-11 Raven

Raven RQ-11B پس از برنده شدن در رقابت ارتش ایالات متحده در سال 2005 برای یک پهپاد کوچک و پرتاب دستی، قبل از انتخاب برای استفاده توسط تفنگداران دریایی ایالات متحده و نیروی هوایی ایالات متحده، وارد تولید انبوه شد. در طول سال های آینده، Raven RQ-11B به طور مداوم تکامل یافته است و اکنون قادر به انجام ماموریت های کاملاً مستقل با استفاده از هدایت GPS است.

RQ-11B Raven وزن تقریبی 1.9 کیلوگرم، قابلیت پرواز 60 تا 90 دقیقه و شعاع عملیاتی موثر تقریباً 10 کیلومتر دارد. این پهپاد روی زمین و میدان نبرد مونتاژ می شود و تک تک قطعات آن در حالتی شبیه کوله پشتی نگهداری می شود. هنگامی که پهپاد آماده پرواز شد، قبل از روشن شدن و راه اندازی دستی به یک لپ تاپ متصل می شود. RQ-11B Raven پس از اتمام ماموریت خود در نقطه فرود از پیش تعیین شده روی خلبان خودکار فرود می آید.

در تابستان 2015، دوربین جهت دار RQ-11B Raven با یک گیمبال چرخشی 360 درجه جایگزین شد و نیازی به اپراتور برای مانور پهپاد برای عملیات نظارتی را از بین برد. دوربین جدید همچنین دارای دو حالت است: یکی برای استفاده در روز و یک حالت مادون قرمز برای پرواز در شب.

ویژگی ها و قابلیت های پهپاد AeroVironment RQ-11 Raven

وسایل نقلیه هوایی بدون سرنشین (پهپاد) در حال تغییر روش مبارزه ما هستند

ایده استفاده از وسایل نقلیه هوایی بدون سرنشین (UAV) برای جمع آوری اطلاعات به جنگ جهانی اول برمی گردد. در سال 1917، انگلیسی ها یک هواپیمای کوچک رادیویی به نام “هدف هوایی” را آزمایش کردند. آمریکایی ها پهپاد مخصوص به خود به نام Kettering Bug داشتند. با وجود نتایج امیدوارکننده، جنگ قبل از استفاده از این پهپادها برای جمع آوری اطلاعات به پایان رسید.

در اواسط دهه 1930، انگلیسی ها چندین هواپیمای بدون سرنشین کنترل از راه دور را برای استفاده به عنوان اهداف توپخانه توسعه دادند. یکی از آنها یک هواپیمای بدون سرنشین ببر بید با کنترل رادیویی و با نام مستعار DH.82B ملکه بی بود. به همین دلیل است که ما در حال حاضر پهپادها را به نام Drone می شناسیم که به معنای زنبورهای نر است.

ایده استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین برای شناسایی هوایی در طول جنگ ویتنام (1955-1975) دوباره مطرح شد. در طول جنگ ویتنام از هواپیماهای بدون سرنشین به عنوان تله انفجاری و برای انداختن اعلامیه استفاده می شد. از آن زمان، پهپادها پیچیده‌تر شده‌اند و جدیدترین فناوری‌ها را برای ماموریت‌هایی که سربازان انسانی نمی‌توانند به طور ایمن به کار گرفته شوند، در خود جای داده‌اند.

هواپیماهای بدون سرنشین و جنگ در اوکراین

از زمانی که روسیه در سال 2022 به اوکراین حمله کرد، پهپادها در مقیاس بی‌سابقه‌ای مورد استفاده قرار گرفته‌اند و هزاران پهپاد از آن‌ها نه تنها برای ردیابی نیروهای دشمن بلکه برای هدایت توپخانه و پرتاب بمب استفاده می‌شوند. یگان های پهپادی ارتش اوکراین هر روز فیلم هایی از حمله پهپادهای خود و انهدام خودروها و توپخانه های نظامی روسیه منتشر می کنند.

پهپادهای توسعه یافته برای استفاده غیرنظامی، مانند کوادکوپتر چینی DJI Mavic، برای نظارت ایده آل هستند و می توانند به طور موثر توسط سربازان در میدان جنگ برای به دست آوردن تصاویری از مناطق پرخطر استفاده شوند.

در خطوط عقب، پهپادهای بالدار برای پروازهای طولانی در عمق خاک دشمن استفاده می شوند. این پهپادها هنگامی که هدفی را شناسایی می کنند، مختصات را به فرماندهان میدانی منتقل می کنند، آنها سپس از این اطلاعات برای هدایت محموله یا خود پهپاد به سمت هدف استفاده می کنند.

سربازان در میدان نبرد از صدای زوزه پهپادها می ترسند، زیرا این صدا نشان می دهد که دشمن می داند کجا هستند و می تواند هر زمان که بخواهد شروع به بمباران آنها کند.

پهپادها نه تنها در میدان نبرد در اوکراین مورد استفاده قرار می گیرند، بلکه از آنها برای هدف قرار دادن تأسیسات نفتی روسیه در صدها کیلومتری این کشور استفاده می شود. نه تنها اوکراینی ها با موفقیت از هواپیماهای بدون سرنشین استفاده کرده اند، بلکه روسیه صدها پهپاد انتحاری را برای هدف قرار دادن زیرساخت های انرژی و تسلیحات اوکراین مستقر کرده است. روسیه، بیش از هر چیز دیگری شبیه یک بمب پرنده است، از پهپادهای تهاجمی خود برای حمله به شهرهای اوکراین و زیرساخت های پشت خط مقدم استفاده می کند.

با نزدیک شدن به سومین سال جنگ اوکراین، ما انتظار داریم که در طول جنگ شاهد استفاده بیشتری از پهپادها باشیم.