عامل قتل عام دایناسور‌ها احتمالا از سیاره دیگری آمده بودند!

شواهدی مبنی بر جنسیت این سیارک قبلاً در دهانه شیکسالوب در شبه جزیره یوکاتان در مکزیک یافت شده بود. تاکنون تصور می‌شود که این دهانه 180 کیلومتری از قسمت بیرونی کمربند سیارکی در منظومه شمسی که بین سیاره‌های مریخ و مشتری قرار دارد سرچشمه گرفته و به زمین رسیده است.

به گزارش یورونیوز به نقل از مجله ساینس، تجزیه و تحلیل مواد معدنی باقیمانده در ایالت یوکاتان نشان می دهد که منشا اصلی این سیارک ممکن است خارج از منظومه شمسی بوده باشد.

دکتر Mario Fischer-Gaud، ژئوشیمیدان از دانشگاه کلن و همکارانش در مطالعه جدید خود، نمونه هایی از روتنیم را که توسط یک جسم خارجی در لایه رسی این سوراخ رسوب کرده بود، بررسی کردند.

لایه رسی مرتبط با زمان برخورد سیارک ها با زمین اغلب سرشار از فلزات ایریدیوم، روتنیم، اسمیم، رودیوم، پلاتین و پالادیوم است.

روتنیوم در پوسته زمین و بیشتر در داخل زمین کمیاب است، اما در شهاب سنگ ها و سیارک ها نسبتاً فراوان است. مقدار زیادی از این عنصر، اما در مرز بین رسوبات انباشته شده در کرتاسه و پالئوژن، دانشمندان را به منشا فضایی این انفجار هدایت کرد.

خاک رس در دهانه برخوردی یک سیارک پیدا شد. لایه سفید میانی 1000 برابر بیشتر از لایه های بالا و پایین ایریدیوم منعکس می کند

دکتر فیشر گود و همکارانش نسبت پنج ایزوتوپ این عنصر را در مرز کرتاسه- پالئوژن در پنج دهانه در سراسر اروپا اندازه‌گیری کردند. این دهانه ها در نتیجه برخورد 5 سیارک دیگر بین 37 تا 470 میلیون سال پیش به وجود آمده اند.

محققان سعی کردند نسبت های ایزوتوپی روتنیم آزاد شده در لایه های رسی زمین را هنگام تشکیل این پنج دهانه بزرگ تعیین کنند.

محققان به این نتیجه رسیدند که نسبت ایزوتوپ روتنیوم با آنچه در دیگر سیارک‌های کربنی شناخته شده یافت می‌شود مطابقت دارد و علت کشتار دایناسورها یک سیارک کربنی نوع C بوده است.

سیارک های نوع C که حاوی مقدار زیادی کربن هستند، در کنار سایر مواد معدنی، خارج از منظومه شمسی و در واقع خارج از مدار مشتری شکل گرفته اند.

دکتر فیشر گود می گوید که این سیارک ممکن است پس از شکل گیری در خارج از منظومه شمسی به درون منظومه حرکت کرده و قبل از آمدن به زمین بخشی از کمربند اصلی سیارک بین مریخ و مشتری شده باشد.

وی افزود: من معتقدم که بدون این برخورد کیهانی، حیات در سیاره ما کاملاً متفاوت از امروز توسعه می یافت.

دانشمندان می گویند این خبر خوبی برای زمین است، زیرا اگر سیارک های ورودی از این نوع وارد مدار منظومه شمسی شوند، می توانیم آنها را شناسایی کرده و مسیر آنها را به سمت زمین منحرف کنیم.

با این حال، این خطر بزرگ نیز وجود دارد که ما خیلی دیر به وجود این سیارک ها پی ببریم و برای خنثی کردن آن ها از چند ماه تا چند سال زمان بیشتری نخواهیم داشت.