سند تاریخی حاکمیت ایران بر جزایر سه‌گانه

ایران در زمانی که شیخ نشین های عربی و امارات متحده عربی در خارج از کشور وجود نداشتند، حق حاکمیت بر جزایر سه گانه را داشت.

بر اساس گزارش فصلی جواه، این موضوع بارها در اسناد و گزارش های انگلیسی و روسی مورد تاکید قرار گرفته است. به عنوان مثال، سر دنیس رایت، سفیر بریتانیا در تهران در دهه‌های 1430 و 1450، در ادعای مالکیت ایرانیان بر جزایر سه گانه و ملیت ایرانی شیخ قاسمی لانگه، در خاطرات خود می‌نویسد: «از دهه 1880 اختلافات مکرری وجود داشته است. ” بین ایران و انگلیس بر سر مالکیت چهار جزیره کوچک، این جزایر شامل تنب بزرگ و کوچک، سیری و ابوموسی می‌شد که همگی در اطراف فلات هرمز قرار دارند که فاصله بین دو ساحل خلیج عربی است. از آنجایی که شیوخ قاسمی به عنوان حاکمان بندرلنگ به ایران خراج می دادند، بر سر این جزایر اختلافی نداشتند و عموماً آنها را متعلق به ایران می دانستند. اما پس از درگیری و قتل عام بین قبیله قاسمی و تعیین فرماندار ایرانی برای بندرلنگ، شیوخ عرب به آن سوی ساحل نقل مکان کردند و انگلیس از ادعای آنها مبنی بر اینکه این جزایر سرزمین پدری آنها بوده و حاکمیت آنها است حمایت کرد. در حال حاضر تحت مسئولیت شیوخ قاسمی راس الخیمه و شارجه به این نتیجه رسیدند که اعمال حق حاکمیت توسط حاکم لنگه از حقوق حکومتی وی به عنوان حاکم لنگه نبوده است. از دیدگاه ایرانیان، حتی اگر عرب بودند، جزایری ها با پرداخت مالیات بر ایران مالکیت می کردند و آنچه قبلاً متعلق به ایرانیان بود، نمی توانست ناگهان به مالکیت اعراب تبدیل شود.

در تمام نقشه های موجود قبل از سال 1898 میلادی، این جزایر بخشی از خاک ایران محسوب می شوند. حتی در نقشه ای که انجمن جغرافیای سلطنتی بریتانیا در سال 1892 در کتاب «مورد ایران و ایران» نوشته لرد کرزن منتشر کرد، این جزایر بخشی از خاک ایران محسوب می شوند. نقشه ها نیز توسط دولت روسیه تزاری و دولت اتحاد جماهیر شوروی تهیه شد. در شورای امنیت در سال 1971 و برای اثبات حق حاکمیت خود بر جزایر، ایران نقشه خلیج فارس را که در سال 1967 به مناسبت پنجاهمین سالگرد انقلاب اکتبر در اتحاد جماهیر شوروی چاپ شده بود، منتشر کرد.

در این نقشه که به عنوان سند حقانیت ایران در سازمان ملل توزیع شده است، از نقشه جزایر تنگه هرمز نام برده شده است. در اطلس یادبود پنجاهمین سالگرد انقلاب اکتبر که توسط اتحاد جماهیر شوروی در سال 1967 منتشر شد، جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک به رنگ خاک ایران بر روی نقشه خلیج فارس مشخص شده است. در داخل پرانتز نام هر جزیره، وابستگی آن به ایران ذکر شده است. این نقشه در روز دوشنبه 1 اسفند 1350 در روزنامه اطلاعات منتشر شده است.